vergoten verlangen
 

Met je witgekleurde bekkie en
perfect geverfde lokken,
naaldhakken, omdat
je rug toch al is verneukt.
Mantelpakjes die verbergen
wat jij van binnen bent.
Succesvol, knap en bovendien
denk je, dat je man
nog steeds jóu bemint.
Drie avonden per week
alleen in dat veel
te grote huis.
Leeg en verlaten,
met de fles
aan je zij.

Het raakt me niet, maar wie zegt dat een gedicht je per se moet raken? Het spreekt me wél aan ik vind het toch ook wat hebben. :) Echt goed vind ik het verder niet, mja.

Vooral "naaldhakken, omdat
je rug toch al is verneukt." is denk ik wel herkenbaar, en leuk.

Het lijkt meer een mooie en rake vertelling, waarvan het ritme naar mijn bescheiden oordeel wel snor zit. Het jammere is dat er geen waarheid meer achter de woorden schuilt, je gedicht daagt de lezer niet genoeg uit om het te begrijpen...

@Mooneh Wat versta je precies onder raken?

@Dreampoet Ik heb niet zulke problemen met de waarheid :)

Ik vind het wel een leuk gedichtje, het loopt lekker en het is mooi geschreven. Wat mij eigenlijk opviel waren de laatste 3 zinnen. Ik had daar meer een climax of een anticlimax verwacht, maar het is het eigenlijk geen van beide. Jammer.

Ik kan mij hier op aansluiten.
Het laat voor mij te weinig te rade over. Het onderwerp spreekt mij wel aan.

Leuk en fijn om te lezen. :) Maar toch sluit ik me bij de anderen aan dat er iets ontbreekt, iets waardoor je later over dit gedicht zou gaan nadenken of wat een bepaald gevoel oproept. Dat is wel jammer.

De frustratie springt eruit, en dat is waarschijnlijk ook je bedoeling geweest. Maar misschien ligt alles toch te veel op de oppervlakte waardoor het meer een verhaal is geworden dan een gedicht. Vind je dit niet erg? Prima. Wil je graag een gedicht schijven? probeer je verhaal dan wat dieper te brengen. Vervang feiten (want je stukje is eigenlijk een opsomming van feiten) door stijlfiguren. Suggesties heb ik echter niet.

commentaar van een beginner