Laat mij geen nacht
 

Laat mij geen nacht, laat mij geen nacht,
want de wakene ogen der donkerte wacht
lief wacht, en rust je naast mijnen
opdat wat sfeert temidden de muren
verdwijnt en mij nimmer meer deert.

En droom mij naar morgen,
droom mij een bloemenlichtbed
dat mijn zorgenzicht breekt en verbleekt
tot des ochtendschijn brengt
weer de dag.

De sfeer spreekt mij erg aan, het geheel vind ik best leuk, maar niet fantastisch. Waarom heb je bij de laatste regel "weer" erbij gezet? Ik vind dat dat het ritme breekt. En typfout denkik? OchtenDschijn. "wat sfeert..." : heel mooi; "bloemenlichtbed" ook.

Voor mij breekt het ritme juist zonder die "weer", dat kwam er in mijn hoofd, in mn ritme zo uit.


idd typfout, onzorgvuldig :o

Mooi, bijzonder :) verder geen commentaar

Trouwens die weer staat daar niet alleen qua ritme maar ook in de betekenis.

Poëzie zoals ik ze graag lees, waarin je het over bepaalde zaken hebt, zonder ze letterlijk te noemen, je hebt het over de warmte van de geliefde, over hoe hij/zij (geen idee of dit autobiografisch is...) de ik door de kilte van de nacht leidt (de sfeer? :-) ) Prachtig, inderdaad, hoe je dat niet vermeld, dat open laat aan de lezer(es), hoe hij of zij zelf maar daar een invulling aan moet geven, maar instinctief aan zal voelen wat de schrijfster bedoelt.

In de tweede strofe vind ik dat wat minder aanwezig, maar schilder je wel op een mooie manier met beelden. Het ritme doet er hier voor mij niet toe, het gaat over de inhoud, over wat er uit moest en wat hier dan ook zo staat. Dat het weer de dag wordt, en niet de dag gewoon, dat maakt inhoudelijk een groot verschil uit, dat begrijp ik...

Ja, mooi. :) Je woordgebruik, je beeldspraak... Ik vind het gaaf dat jij iets hebt dat echt bij jouw stijl past: een eigen taaltje bijna, maar toch is het heel goed te begrijpen. Het blijft heel bijzonder.

Inderdaad, de sfeer is heel pakkend en het ritme in de 1e strofe is fantastisch. En je woordkeuze is inderdaad héél speciaal. Normaal gezien stoor ik me aan herhalingen maar dit is hier een goed voorbeeld hoe ze niet storen en iets extra's aan een gedicht geven.

De beginzin is fantastisch, 'laat mij geen nacht' is heerlijke dramatiek. De eerste strofe is helemaal erg mooi, ik moest even wennen aan 'lief wacht' maar bij de tweede keer lezen ga je daar probleemloos doorheen en staat het perfect. de rijm 'sfeert/deert' is een aangename verassing omdat je eigenlijk al -acht verwacht.

Ik heb toch wel een paar puntjes van kritiek, want de tweede strofe is naar mijn idee wat minder:

En droom mij naar morgen,
droom mij een bloemenlichtbed (deze zin is wat te kort imo: hij 'deint' niet echt op het ritme zoals de rest, misschien kun je er nog een woord tussenvoegen of de klanken net wat wisselen)
dat mijn zorgenzicht breekt en verbleekt
tot des ochtendschijn brengt
weer de dag. (deze zin vind ik te zwak voor de rest van het gedicht: deels doordat zij zo abrupt is - het past niet zo goed bij de rest - en deels omdat ik bij 'dag' de rijm mis; bij dit gedicht zou het heel goed staan als het perfect rijmt op een voorgaande regel)

Verder echt heel mooi, heerlijke woorden ook weer ^^.