M'n Beddelief
 

Jouw vingers zachtjes op mijn huid
Liefkozend rondjes draaiend
Heel even maar en toen had ik
De wereld al verlaten

Jouw ogen strelen mijn gezicht
Bedachtzaam naar me kijkend
Alleen bij jou maakt het niet uit
Bij jou voel ik me veilig

Jouw warmte maakt me doezelig
Mijn lichaam snort tevreden
Ik wil nog even bij je zijn
Het is te lang geleden

Dus kruip ik dicht tegen je lijf
Ik vergeet heel even de zorgen
De wereld wacht maar eventjes
De rest komt wel weer morgen

Mijn reactie wordt hier op het forum volgens mij cliche maar ik kan het niet anders zeggen:

Het is allemaal voor de hand liggend, ik zie geen vernieuwingen, mjah misschien 'lichaam snort', maar of dat voor mijn gevoel hier mooi is, niet echt; het klinkt niet mooi vind ik.

Ik zie geen beeldspraak, metaforen, sprankelend en/of spelend taalgebruik, de rijm is slordig; alleen in strofe 3 en 4 eindrijm en het metrum/ritme is niet denderend door de laatste strofe:

De eerste drie strofes houd je redelijk goed aan in metrum, maar dat slaat volledig om in de laatste strofe.

Tik het ritme maar eens op de tafel en merk het verschil!

Hoop dat je hier iets mee kan en doet!

Groetjes,

Ps: Ik vind je titel trouwens wel mooi, mooi ouds woord "Bedde", en dan samengevoegd Beddelief, dat is leuk gedaan, als je in die taalgebruik en woordspeling nu door was gegaan...

Aangezien ik zelf heel weinig ken van metrums, van ritme en dergelijke, toch niet theoretisch gezien, ga ik meestal naar de andere kant op zoek in een gedicht, de inhoud. Daarbij zoek ik vooral naar diepere lagen, diepere gronden, naar wat er echt achter woorden schuil gaat. Ik vind hier niet veel achter de woorden, niet dat het geen inhoud heeft, maar hij ligt aan de oppervlakte... Wel zie ik een paar lichtpuntjes, die bewijzen dat je meer in je hebt, zoals het lichaam dat snort, het geeft iets katachtig aan je 'ik', dat past bij de sfeer die je probeerde te scheppen... Maar hier zitten nog veel inhoudelijke clichés ook, zoals je veilig voelen, de zorgen vergeten... het is natuurlijk zo, liefde geeft je dat alles, maar ik zou proberen te provoceren in m'n gedicht, niet letterlijk neerschrijven wat je voelt of wat liefde met je doet... Niet dat ik het kan hoor, maar het lijkt me echter...

ik ben het helemaal met je eens :)
ik wou hem eerst ook niet posten, omdat ik hem niet bijzonder vond. maar omdat hij me wel een fijn gevoeletje geeft, gewoon warm, wou ik hem toch even posten. bedankt voor je fijne reactie!

Ik vind hem mooi :) en herkenbaar ook. Ik weet niks van metrums of hoe die dingen ook maar mogen heten en het maakte me ook niks uit of een gedicht al dan niet vernieuwend is. Het gaat er om of een gedicht recht uit het hart komt. (met deze zin heb ik heel lang op een pretentieus gedichtenforum lopen irriteren, niet dat het zin had trouwens) Maar waar was ik, jouw gedicht komt recht uit het hart. Je meent wat je schrijft. Ik geloof er niks van dat je een zeventienjarige bent die een gedichtje schrijft over dingen die ze graag had willen meemaken. Zoals ik op jouw leeftijd :mad:

Nou ja, daar ben ik het niet mee eens en ik ben vast niet de enige. Als het er in een gedicht alleen om gaat dat het recht uit je hart komt, dan wordt het wel erg gemakkelijk en zou een goed gedicht nooit meer bewondering opwekken.
Ik vind dit gedicht dan ook niet erg goed. Zoals de anderen al zeiden is het te expliciet en cliché en laat je niets open voor de lezer.