Ontvuren.
 

Over hoe ik ogen met metalen blikken achterliet in zijn kassen
mijn hoofd een kwartslag te ver draaide, en wegkeek
zodat hij mijn silhouet bewonderen kon, zwijg ik.

In gaanbare halen streek hij mijn woorden uit zijn mond
kielhaakte zijn vingers om de verbrokkelde taal
en ik stond, onwankelbaar voor zijn weemoedigheid.

Hij wilde mij later niet meer kennen, en sloot zijn nagels
voor mijn striemen die ik in bleke woede sloeg
terwijl ik mijn wang toekeerde vuurde hij dubbel terug.

Over hoe ik lachte in holle wangen van echo
en het verborg in die veeg van haren, staand hem aankeek
en smeekte mij te vergeven voor hardheid, zwijg ik.


Graag commentaar, ik kom er zelf niet echt uit namelijk.

Ik reageer later nog eens, ik moet hier wel even de tijd voor nemen om het te lezen, heb het nu twee keer gelezen, maar nog niet voldoende om er een zinnig antwoord op te geven.

Het spreekt mij in ieder geval wel aan in taalgebruik en sfeer en de herhalingen in de eerste en laatste strofe ('Over hoe ik' en 'zwijg ik') vind ik mooi!

Ik vind het 'Over hoe... zwijg ik' ook heel erg leuk gedaan. Ook je woordgebruik spreekt me aan, maar het gedicht in het geheel vind ik dan weer minder. Misschien dat je teveel doorgaat over hetzelfde: na een tijdje begon me dit te vervelen, je mag dan wel wat vlotter zijn. Dus ik denk dat ik het te lang vind. Verder moet je vooral zo doorgaan! :)

dit klinkt als een femme-fatale fri;)

onbereikbaarheid, op afstand willen houden, en toch aandacht trekken.

Leuk geschreven, heel moeilijk gedicht :) weegt zwaar....