Profielwerkstuk over verlangen
 

Ik zit in 6VWO en ik maak dit jaar een profielwerkstuk voor het vak filosofie. Mijn profielwerkstuk gaat over verlangen. In mijn profielwerkstuk probeer ik er achter te komen wat verlangen nu precies is. Wat je kan tegenhouden of juist overhalen om een verlangen te doen uitkomen. En wat je voelt als je een verlangen laat uitkomen. Ik heb het over hele gewone verlangens; verlangen naar hoge cijfers op school, of een grote taart. Maar ook over grotere verlangens, zoals het willen parachutespringen of beroemd worden. Ik heb verschillende gesprekken gehad met mensen over verlangen. Maar ik wil via deze weg wat meer mensen bereiken. Mijn vraag is:
hoe zouden jullie verlangen omschrijven
wat denken jullie dat het nut van verlangen is?
Daarbij ben ik opzoek naar mensen die één van hun verlangens hebben laten uitkomen, bijvoorbeeld hebben parachute gesprongen of iets dergelijks. Ik zou graag wat vragen aan deze mensen stellen, over wat je bijvoorbeeld heeft overgehaald om het verlangen uit te voeren of wat je juist tegenhield. Misschien zouden die mensen mij kunnen mailen. Ik hoop spoedig van jullie te horen.
Bij voorbaat dank!

Nou, een extreme is dat je jezelf ziet als een complexe Grey Walter-schildpad.

http://www.frc.ri.cmu.edu/~hpm/book9.../Elsie.150.jpg

Jezelf zo goed mogelijk in leven houden?

Als een lichamelijke wil, waar weinig tot geen denkwerk aan vooraf is gegaan en in het lichaam spontaan wordt opgeroepen.

Dat weet ik niet.

Een verlangen is iets waar je naar streeft. Het nut hiervan is denk ik het vervullen ervan en je daardoor beter gaan voelen. Een doel hebben.

Heersend onderwerp!

ver·lan·gen1 (het ~, ~s)
1 sterke begeerte

ver·lan·gen2 (ov.ww.)
1 willen hebben

ver·lan·gen naar (ww.)
1 vervuld zijn van een begeerte, intens willen => begeren, talen naar

Hallo,

Wat een interessant thema om hier je profielwerkstuk over te doen. Het lijkt alleen alsof je verlangen uitsluitend ziet als een positieve en effectieve emotie die alleen maar tot geluk en bevrediging leidt. En misschien is het wel interessant om er bij stil te staan dat dit niet altijd zo is.

Natuurlijk is het zo dat verlangens natuurlijk zijn en altijd deel uitmaken van ons leven. Zonder de aangeboren en primaire verlangens die we hebben naar bijvoorbeeld liefde, genegenheid, voedsel en het willen overwinnen van de dood zouden we waarschijnlijk niet eens overleven. Het is ook een feit dat het hebben van een verlangen of een wens om iets te willen of te begeren er voor zorgt dat je vaak probeert dit na te jagen, waardoor er soms sprake kan zijn van vervulling en realisatie van je dromen en verlangens. Dit is goed en prettig, het is op een bepaalde manier een impuls om geluk op te zoeken en te verwezenlijken. Het is denk ik ook een menselijke gemoedsbeweging die ervoor zorgt dat mensen zichzelf proberen te overstijgen en welke mensen kan aanzetten om zich te ontwikkelen en te ontplooien.

Misschien is het voor je profielwerkstuk eventueel interessant om de visie van de westerse en oosterse filosofie met betrekking tot dit onderwerp te vergelijken. Want het is bijvoorbeeld wel opvallend dat men binnen bijvoorbeeld het boeddhisme verlangen en begeerte ziet als een belangrijke oorzaak voor het menselijk lijden. Er zijn namelijk volgens het boeddhisme drie vormen van lijden te onderscheiden, namelijk: 1) krijgen waar je een hekel aan hebt 2) gescheiden worden van hetgeen je fijn vindt 3) niet krijgen wat je hebben wilt. Deze vormen van lijden zijn allemaal gerelateerd aan verlangen en begeerte.

En daarnaast zijn er ook verschillende vormen van verlangen. Zoals het verlangen naar zintuigelijke ervaringen, zoals het willen ervaren van genot, weelde en comfort. Dit resulteert vaak in gehechtheid en afhankelijkheid, wanneer voldaan is aan het ene verlangen, gaan we vaak meteen weer op zoek naar meer of nieuwe vormen van voldoening, omdat niets echt ultiem bevredigend is van aard. Veel mensen kunnen of willen ook niet meer zonder, wat soms resulteert in verslaving, denk aan verslaving aan alochol, roken, seks, eten, spanning, luxe en het kopen van dingen, et cetera.
Een ander verlangen is manifestatiedrang, wat de begeerte beïnhoudt onszelf en onze talenten te realiseren en te verwerkelijken. Dit op zich is een positief verlangen, maar het kan er ook voor zorgen dat we opgaan in perfectionisme, afhankelijkheid van succes, expansiedrift, carrièredwang, competentie- en concurrentiestrijd. Als het niet lukt om hier aan te voldoen kan dit veel negativiteit met zich meebrengen voor het eigen en andermans welbevinden.
Weer een andere vorm van verlangen is vernietigingsdrang wat te maken heeft met onze wens om alles wat lijden oplevert en niet prettig is te vermijden, te vernietigen of hier afstand van te doen. Denk bijvoorbeeld aan het vermijden van pijn, ongemak, ziekte, verdriet, boosheid, afwijzing en het vooruitzicht van de dood.

Vaak zijn mensen hun hele leven lang op zoek naar een illusionair beeld van wat in hun ogen geluk betekent. Denk aan het verlangen naar de ideale partner, de beste baan en het perfecte uiterlijk en het volmaakte ik. Vaak komt het erop neer dat mensen deze verlangens niet kunnen vervullen of dat men erachter komt dat ze niet volstaan of uiteindelijk niet bevredigend zijn, waardoor mensen vaak onophoudelijk blijven zoeken en verlangen, maar in de meeste gevallen nooit echt permanent geluk vinden. Ik denk dat het verlangen op zich totaal niet verkeerd is, ergens is het ook onvermijdelijk omdat het in de aard van de mens zit, maar dat het wel kan leiden tot ongeluk als er bijvoorbeeld onrealistische verwachtingen en denkbeelden achter schuil gaan.

Het nut van verlangen voor wie? Als je goed opgelet zou hebben bij filosofie zou je weten dat algemeen nut niet bestaat.

Naar mijn mening is dit geen relevante vraag. Iedereen begrijpt wat het is. Door het te omschrijven beperk je alleen maar de betekenis.
Een betere vraag is of je onderscheid kan maken tussen verschillende vormen van verlangen. Akilina heeft er terecht al een paar omschreven

Voor mij is het nut van verlangen, een doel voor ogen hebben. Niet zo zeer het doel bereiken, maar meer een doel hebben, zodat je het gevoel hebt dat je wat voorstelt.
In de loop van mijn leven ben ik spiritueler en meer religieus geworden. Ik sluit mij op het gebied van verlangen daarom aan bij het Hindoeisme en Boeddhisme.

Het Hindoeisme is één van de meest gecompliceerde leefwijzes en aangezien Akilina al het boeddhisme heeft behandeld zal ik wat uitleggen over hoe Hindu's naar mijn mening verlangen zien.

Allereerst zit god in iedereen en alles. Je bent zowel een individu als een onderdeel van de 'hoofdgod' Brahma.
Brahma speelt graag verstoppertje. De essentie van leven zit in het komen en weer terugkeren. Hij speelt gedurende een periode van zo'n 5000 jaar een spelletje (individuën gaan niet verloren d.m.v. reincarnatie). Telkens raakt dit individu iets verder verdwaald in de wereld die hij kan waarnemen door verlangen en passies. Op een gegeven moment is hij zo verdwaald dat hij weer tot zichzelf wil komen en besteed hij de rest van de tijd totdat hij zijn ware zelf kent en verlangens/passies links kan laten liggen. Dit proces herhaalt zich oneindig lang door.

Brahma is hierbij de acteur en speelt alle rollen. Als iemand in een toneelstuk een schurk speelt en dit uitermate goed doet dan heb je daar respect voor. Het gewone leven dient ook zo bekeken te worden..

Naar mijn mening zijn er dan ook twee soorten groepen, de mensen die opgaan in verlangens en de mensen die proberen contact te maken met god of tot zichzelf willen keren.
Dit zie je dan ook terug in bijvoorbeeld de hele arme, blanke streken van de zuidelijke staten van de V.S. De ene helft zuipt zich de tering en de andere helft gaat alleen maar naar de kerk

Erg compromiterende uitspraak voor mensen die op zoek zijn naar zichzelf. Ik zou Amerikaanse fundies eerder als voorbeeld aanhalen van mensen die zichzelf totaal verliezen en anderen schaden in hun dwangneiging (want dat wordt het met teveel focus) op 'zichzelf vinden'.

Zoiets is een heel ruim concept, niet vast te pinnen op het vereren van een bepaalde godheid.

Ik maak hierbij het onderscheid tussen spiritualiteit en het 'rationele denken'. Overigens zonder een kant beter te noemen. Ik ben nou eenmaal spiritueel en door dat te negeren word ik alleen maar depressief.

In arme streken van de Zuidelijke staten zijn de Christenen vaak erg spiritueel en meer bedreven om naar de Kerk te gaan, omdat er ook getracht wordt contact te maken met Jezus.
Ik kan me voorstellen dat ze daarom juist denken dat de bijbel wel waar moet zijn. Dit heeft naar mijn mening niets met verlangen te maken.

Oh nog even wat uitleg bij de schildpad:

Walter had in de jaren 60 dacht ik een schildpadrobotje gemaakt, dat pootjes had om te lopen en een sensortje dat het vertelde of het zich in een lichte of wel donkere omgevingen bevond (een lichtsensor, jaja). In zijn koppie had het schildpadje een variabele, die kelderde in het donker en weer toenam in het licht*. Daarbij kreeg het schildpadje de opdracht die variabele hoog te houden. Uiteindelijk, je raadt het wel, had het robotbeest de voorkeur voor licht.

Walter leunde achterover en legde de link tussen dit gedrag en het menselijk verlangen (dat lijkt me ook een gedrag).

*(ik dacht dat het zo was geregeld, het zou ook mechanisch gegaan kunnen zijn, dat wil zeggen dat er een een soort zonnecel was en dat het energiepijl dus lager werd of iets in die richting, maar dat lijkt me eigenlijk stug in die tijd, best duur)