[fragment] Mijn ijskoude verbeelding.
 

Ik keek moedeloos toe hoe zij samen naar buiten liepen, hand in hand, als dikke vrienden. De glimlach op zijn gezichtje, maakte mij gelukkig. En als hij verdrietig was, voelde ik het ook. Sinds zijn geboorte had ik deze sterke band gevoeld en ik dankte God ervoor. Nog nooit had een gebeurtenis me zo overdonderd en zo overweldigend blij gemaakt.
Ik zag hoe hij de deur voor hem opende en hem hielp met instappen. Zijn bruine jasje, met kleurige sjaal en bijpassende muts. Stevig hield hij zijn rugzakje tussen zijn armen geklemd. Een klein handje werd in de lucht gestoken en kinderlijk zwaaide hij naar me. Ik probeerde te glimlachen, maar het was alsof mijn lippen waren bevroren, in deze ijskoude verbeelding.
Hun liefde, maakte die tussen ons nietig. En mijn liefde voor hem, maakte die van ons nog onbelangrijker en kleiner. Ooit was hij mijn steun en toeverlaat geweest, nu had ik hem enkel nodig voor het geld. Lang geleden, en ik wist nog steeds hoe het toen voelde, maakte hij me aan het lachen, sloeg zijn armen om me heen en fluisterde dat hij van me hield. Nu kwam hij ’s avonds thuis, keek me aan en kuste me vluchtig op mijn lippen. Enkel en alleen omdat het zo hoorde. Maar nog steeds droomde ik van die fantastische tijd.
Hij trok de deur dicht en zijn blik kruiste de mijne voor de laatste keer. Het leek alsof er een muur oprees, met de klap die het veroorzaakte. Onze blikken hielden elkaar lang vast, alsof het onze laatste redding zou zijn. Ik toonde al mijn verlangens en dromen, maar hij knipperde, draaide de sleutel om en startte de motor.
Hij drukte zijn neusje tegen de autoruit en blies een cirkel van condens. Zijn mollige vingertjes maakten een tekeningetje en hij zwaaide voor de laatste keer. Ik stak mijn hand op, kreeg er geen beweging in, en stelde me voor hoe ik hem uitgebreid zoende. Hij zou kirren van plezier en me met zijn donkere pretoogjes aanstaren. Hij hield van me, hij wel.
Ik keek ze na toen ze de straat uitreden en aan het eind linksaf sloegen. Het voelde alsof zij mijn leven uitreden, om nooit meer terug te komen. Alsof dit ons laatste afscheid was en hij daarom zo doordringend had gekeken. Een traan liep over mijn wang en ik draaide me om, al wrijvend over mijn bovenarmen.

-x-

(Ik houd niet zo van topics waarin helemaal niet gepost is, geloof ik.)

Maar goed. Ik vind het wel mooi, dit stukje. Niet dat het heel origineel is, ik geloof dat ik vaker zoiets heb gelezen, maar je zet het goed neer. En het leest fijn, jouw verhalen lezen meestal fijn. Doe je goed.

Dit gedeelte verwart me alleen een beetje. Toen ik het voor de eerste keer las, dacht ik dat de hoofdpersoon het kleine jongetje nodig had voor het geld. Maar toen las ik beter en trok ik de juiste conclusie, vermoed ik. Als je daar iets aan kunt veranderen, lijkt het me beter. Dan is het minder warrig.

Is dit een fragment uit een langer verhaal? (Goed, dat zal wel, anders stond er in de titel niet "[fragment]".) Dan vraag ik me wel af uit wat voor verhaal het komt, een beetje dan.

Het leest idd prima! Mooie zinnen, mooie woorden, maar dat is jou eigen. Wat dat betreft zit er een lijn in je verhalen.
Het duurde even voordat de rolverdeling tot me doordrong, die tweemaal hij zorgde bij mij voor wat verwarring, maar ach, tegen de derde alinea snapte ik het wel :)
Verder kan ik helaas weinig nuttigs opmerken, alleen dat ik net als Roosje misschien wel een beetje nieuwsgierig ben naar hoe de rest van het verhaal er mogelijk uit zou zien :)

Nou ja, om heel eerlijk te zijn is er geen 'rest'. Ik noem de korte stukjes die ik schrijf gewoon fragmentjes, omdat het qua formaat niet echt een verhaal is. Het zijn dingen die ik voor me zie gebeuren en daarom graag opschrijf. Het is dus geen deel van een geheel.

Bedankt voor jullie kritieken. :)

Oh, oké, op die manier. Met de uitleg erachter snap ik het nog ook. (y)

Ik ben het met Roosje eens dat het soms wat verwarrend is. Pas toen het over het geld ging, had ik in de gaten dat er twee verschillende liefdes beschreven werden. Ik begrijp dat je op een bepaald niveau die verwarring juist wilt bewerkstelligen, omdat de hoofdpersoon wenst dat de band met haar man even goed zou zijn als de band met haar zoontje (of juist zoals die van haar man met haar zoontje).

Ik zou niet weten hoe je het zou moeten veranderen. Je hebt de eerste alinea heel erg mooi niet teveel doorspekt met bijvoegelijke naamwoorden of rare zinconstructies en ik begrijp ook dat je geen namen aan de karakters wilt geven (bij sommige verhalen kan dat gewoon niet). Misschien zou je met witregels kunnen werken als je switch van zoontje naar man.

De allerlaatste zin vind ik erg mooi, het deel van 'al wrijvend over mijn arm'. Het doet niet cliché aan, maar het is een enorm sterm beeld. Je ziet direct die vrouw in de koude gang staan, haar gezicht schuin naar beneden, over haar arm wrijven. Als ik jou was zou ik de traan van even ervoor eruit laten. Met de arm alleen is het sterker.

LUH-3417

Je hebt gelijk wat betreft dat laatste punt. Het wrijven geef de situatie al duidelijk genoeg weer, ik zal die traan eruit halen.
Of ik witregels ga gebruiken weet ik nog niet zeker. Die verwarring wil ik juist houden - natuurlijk niet te overdreven - maar witregels maken het direct zo formeel, alsof het een zakelijke mededeling is.

Daar zit misschien wat in. Het is jammer dat je op dit forum niet ervoor kan kiezen om de tekst uit te vullen. Dan krijg je geen witregels, maar wel meer duidelijk. Maar misschien staat dat ook te zakelijk.

Kies maar wat je waarschijnlijker vindt; lezers die afhaken door verwarring of lezers die afhaken door zakelijkheid. :)

LUH-3417

Ja, maar er zullen altijd lezers afhaken. Tenslotte bevalt mijn stijl niet bij iedereen. Maar daar kan ik prima mee leven hoor, gelukkig. :)

Mooi, goed geschrevend, prima stukje tekst. Ik heb er weinig op aan te merken. Ik moest eerst wel even goed nadenken over de persoons-wisselingen. Ze drongen me eigenlijk pas door na de tweede keer lezen. Niet erg, een verhaal hoeft niet altijd te zijn zodat je het in één keer snapt. Ik vind het altijd wel leuk dat er meer in een verhaal zit dan je op het eerste gezicht zou denken.

Wel jammer dat het een stukje is wat niet echt op zichzelf kan staan, vind ik. Net alsof het uit een boek is geknipt en wij alleen een pagina lezen. Als het uit een groter geheel kwam was het natuurlijk anders om te lezen, minder nadenken, minder gevoel. Maar nu vond ik het een beetje vaag, ook al zat er wel een mooie lijn in je stuk.
Vandaar dat je het ook 'fragment' noemt. ;)

Dit stukje doet me een beetje denken aan het verhaal van Couperus, De boeken der kleine zielen, waar wordt beschreven hoe de relatie tussen een man en een vrouw puur en alleen in stand wordt gehouden door de liefde voor hun kind (en er zitten natuurlijk wel meerdere verhaallijnen in).

Ik vind dit wel mooi geschreven, maar net iets té verwarrend, eigenlijk. Op het einde wist ik nog niet zeker of ik het snapte, of het ging over een flashback waarin ze haar kindje zag weggaan dat is opgegroeid, of over de man die haar vluchtig kuste - het is allemaal net iets té verwarrend voor mij.
Maar dat kan natuurlijk aan mij liggen!

Nee, ik denk niet dat het aan jou ligt. Ik heb vaker de neiging om iets niet gedetaileerd genoeg te beschrijven. Vaak, omdat ik zelf precies weet hoe het gebeurd en waarom het gebeurd. Ik vergeet daarbij dat de lezer die wetenschap niet heeft.

Nu hebben al meerderen gezegd dat ze het verwarrend vinden, dus ik denk inderdaad dat het ook té verwarrend is. Ik ga het proberen aan te passen, hoe moeilijk me dat ook lijkt. :)