Zondagavond, 23.50
 

Het is bijna nacht, nog tien minuten.

Ik wacht op de overgang
van avond naar volgende dag.
Voor het raam, eerste rang
kijkend naar hoe de wijzers tikken
van de kerkklok, groot in beeld.

Raam ook open, want ik wil horen
hoe de klok slaat de vorige dag
om een nieuwe in te luiden.
De zondag is uit, de maandag aan slag.

Ik vind het bijzonder hoe je de nacht om 0.00 uur precies laat beginnen, en ook "want ik wil horen
hoe de klok slaat de vorige dag
om een nieuwe in te luiden."
vind ik erg mooi gevonden.

Je laatste zin vind ik dan iets minder, wat standaard, ik weet het niet, hij loopt ook niet zo fijn. Hoewel, nu ik het gedicht opnieuw leest loopt hij niet slecht, en komt de rijm dag/slag ook beter uit. Tikkende wijzers van een klok zijn wel een vaak gebruikt beeld in gedichten.

Wat ook wel opvallend is is dat je de dag en de nacht op hetzelfde moment laat beginnen, namelijk om twaalf uur.

'aan slag' lijkt een beetje gedwongen rijm, in de rest van het gedicht zou wat meer rijm wel leuk zijn of een metafoor bijv, nu is het bijna proza in dichtvorm opgeschreven.