onbekend maakt onbemind
 

Je voelt angst voor het onbekende
en denkt, dus je bestaat.
Wanneer je iets niet kunt begrijpen,
geloof je het niet, zo simpel is dat.
Want als jij, met al je wijsheid
niet kunt verklaren.
Laat je dat zeker niet
iemand anders voor je doen.

Kom op zeg, je hebt geléérd,
wel zeven jaren lang.
Tenminste drie titels,
voor een uitdaging niet bang.
Maar wanneer het je verstand te boven gaat,
iets waarvan je dacht dat onmogelijk was,
krabbel je terug, je denkt niet langer.

Er is niets van mij, dat eer was dan ik.

Vreemd, die reactieloosheid van dit gedicht.

Ik houd wel van gedichten die je in zekere zin een bepaalde ehh mening/visie/gedachte dwingen aan te nemen, met dingen zoals "zo simpel is dat." Het getuigt van overtuiging bij de dichter in wat hij zegt, en zorgt er tegelijkertijd ook voor dat een gedicht wat nonchalant overkomt. Meestal maakt dat een gedicht een stuk leuker om te lezen.

Ik snap alleen niet zo goed waar het "zeven jaren lang geleerd" vandaan komt (waarom zeven?) en moet er geen komma tussen verklaren en laat in de eerste strofe?

Ik vind die strofe trouwens wel veel beter dan de tweede. Die eerste strofe stáát er echt, ik snap wat je bedoelt en bij je begin krijg ik de neiging het zelf gezegd te willen hebben :o.

Ik ben het eigenlijk wel met je eens. Niets meer aan toe te voegen :D

Geschreven voor iemand die zeven jaar geleerd heeft, barst van intelligentie (en dat zelf ook weet) en die niet gelooft omdat hij niet kan verklaren. Iemand met zijn intelligentie moet alles kunnen verklaren, zegt hij zelf.

En er moet idd een komma.
Altijd tussen twee persoonsvormen toch?
Foutje :(

En verder bedankt! :)

Dat zinnetje op het einde vind ik erg mooi. Maar het past niet zo bij de rest? Of juist wel? Ik zie het niet zo.

De rest vind ik een beetje te belerend en te letterlijk. Eerder iets voor een brief dan voor een gedicht.