Eén afscheid van een miljoen dingen
 

Het was geen eenmalig afscheid,
maar een miljoen

En daar, waar ik nu zit
daar zat jij toen
en liet je even warmte achter
in een omhelzing en een zoen

Maar samen met jouw lichaam
leek ook jouw warmte te vergaan
en alles wat jij zo dichtbij bracht
verlaat stilletjes mijn bestaan

En langzaam verlaat ook jouw geur
mijn lakens en mijn leven
alleen de klank van jouw stem
weerklinkt hier soms nog even

Maar zo snel als jij weg ging
zo langzaam laat ik je gaan
elke dag een stukje meer
ga jij minder echt bestaan

En het was geen eenmalig afscheid,
maar een miljoen



Ik kwam er net achter dat ik al sinds april vorig jaar geen gedicht meer heb geschreven, al mijn inspiratie was op.. Of de inspiratiebronnen waren er wel, alleen de woorden niet.. Hopelijk gaat het vanaf nu weer bergopwaards met mijn woorden, want dit kan natuurlijk niet! Laat dit het begin zijn!

'Ik omarm je met duizend armen'

Daar moest ik even aan denken bij het lezen van je gedicht. Ik vind 'm mooi. :)