Waar het zicht verloren gaat,
 

Waar het zicht verloren gaat,
en hoop haar leven leeft.
Door eindeloze grauwen,
wat schemering omzweeft.
De groeiende verdieping,
van zekerheid ontspoord,
gedurende het leven,
kan nauwelijks zijn verhoord.
Mijn roep zal gaan, verloren,
in stilte, het antwoord wacht.
Een sturing naar het goede,
verlaten, geheel ontkracht.
Al torsend, stuwend, slepen zwaar,
belade lasten voort,
benauwend als het hart zich voelt,
verweesd wordt aangespoord.
Ach, zoeken is het leven,
en kijkend achterzij,
naar stappen van het zoeken:
het licht is al nabij.

wat ingewikkeld...

als ik zoiets lees en er serieus op reageer ben ik altijd bang dat diegene die het geschreven heeft me in de zeik probeert te nemen en gewoon zoveel mogelijk ingewikkelde zinnen achter elkaar heeft gezet i.p.v. dat het echt een gedicht was.

stip

mm.. ik hoop dat je begrijpt dat dat niet mijn bedoeling is!
Ik meen het serieus, dus wil ik ook graag serieus genomen worden :)