[VO] de dag is bijna om
 

ik weet dat ''naamwoorden die iets bijvoegen'' erg krom is, maar bijvoeglijk is tenslotte ook bijvoeglijk he :o

Ik zie het als een uitdaging, deze vingeroefening. Schrijven zonder naamwoorden die iets bijvoegen is iets wat ik nog nooit eerder heb gedaan. Bergen gebruik ik er over het algemeen, te pas en te onpas. Ik mis ze nu al, ze geven meestal meerwaarde aan mijn verhaal.
Minuut na minuut, dag in dag uit construeer ik in gedachte zinnen. Ze borrelen vooral op als ik niet slaap maar ook nog niet wakker ben. Zoals ijsbloemen op ramen ontstaan als het een keer vriest, zo groeien woorden in mijn hoofd uit tot zinnen, zinnen tot verhalen en verhalen soms zelfs tot de werkelijkheid. Soms is het alsof ik droom. Dan denk ik zinnen zonder het in de gaten te hebben, zonder dat het als nadenken voelt, zonder moeite. Nu moet ik mijn hersens pijnigen en nadenken over ieder woord dat ik wil gebruiken.
Ik heb het al door, er zitten veel nadelen aan, zo zonder die woorden te moeten schrijven. Al een stuk of tien zinnen heb ik moeten schrappen voordat ik ze überhaupt had getypt, omdat er toch al eentje insloop. Hoe kun je uitleggen dat het proces waarmee je schrijft, anders is gaan lopen? Dat je inspiratie ineens verstoord wordt? Er is maar één woord waarmee ik zo’n zin zou kunnen beginnen, maar, je raad het al, dat is dus net zo’n woord dat niet toegestaan is. Grammaticaregels in plaats van creativiteit. Ik wring me in allerlei bochten in plaats van te spelen met woorden. Nee, dit is niks voor mij, de hele chemie is weg, het is bijna wiskunde geworden.
Gevoelens beschrijven, een sfeer scheppen, spanning oproepen, niks lukt me echt nu. Niet dat dit verhaaltje over gevoelens moest gaan, een sfeer moest scheppen of een spanning moest oproepen, maar toch, de zakelijkheid springt er van af. Ik kom er ook niet in, dit wordt niks meer. Minuten passeren, maar mijn toetsenbord maakt geen lawaai. Af en toe tik, tik, tik, maar geen geratel.
Het is al weer kwart over tien, de dag is bijna om. Er zijn manieren om dat anders te zeggen, manieren die me wél zouden bevallen, maar manieren die niet mogen nu.
Ik stop er mee, geef me gewonnen.

Ik ben benieuwd of er nu toch nog inzitten. :)

Geen bijvoeglijk naamwoorden, althans, niet naar ik zie.

Ik vind dit wel een leuk stukje, geloof ik. Gedachtes zonder bijvoeglijk naamwoorden, doe je goed. In het begin staan echter een paar foutjes, niet heel veel, maar het is wel jammer, want ik denk dat je ze er met zorgvuldig lezen uit had kunnen halen.

gedachten.

Een komma voor "maar".

Je vergelijking met ijsbloemen vind ik erg geslaagd!

Inderdaad, slordig typfoutje.
Is dat echt een fout of vind je dat gewoon mooier? Met een komma wordt het een duidelijkere tegenstelling, maar zonder vind ik eigenlijk ook kunnen.

Deze zin klopt niet. Het proces waarmee je schrijft? Dat klinkt mij echt heel vreemd in de oren.

Je hebt er toch een mooi verhaal van weten te maken, zo zonder die woorden die iets bijvoegen. Het leest makkelijk, en je maakt eigenlijk nog een mooi punt ook. :) Netjes.

Ik vind het, op de één of andere manier, een stuk soepeler lezen. Daarnaast ben ik het eens met m'n lerares Nederlands, die vindt dat er vrijwel altijd een komma voor het woordje "maar" hoort.

@ I C U: nu je het zegt. Ik weet niet meer wat de oorspronkelijke zin was, maar dit klopt inderdaad niet.
@ Roosje: ik ben het met je eens hoor. Ik zal er aan denken. (had ik maar leraren gehad die zulke dingen zeggen, daar heb je nog wat aan ;))
Bedankt voor de reacties. :)

toen ik de eerste zin van dit verhaal las had ik zoiets van 'niet weer zo'n verhaal he..'

het gaat zeg maar over het schrijven van een verhaal en dat vind ik persoonlijk nooit zo leuk om te lezen.

dus nee ik vind 'm niet zo heel erg leuk.Maar dat ligt dus niet aan jou schrijfstijl ofzo, want daar is niet zo veel mis mee. het is meer het onderwerp.