[VO] Verlaten
 

Verdomme! Ze kon niet meer opstaan. Ze kon het echt niet, en toch moest het. Ze probeerde het nog eens. Ze pakte de tak die voor haar gezicht hing met beide handen vast en trok eraan. Haar bovenlichaam kwam iets omhoog, maar haar benen zaten nog steeds klem. Pijnscheuten gingen door haar lichaam, en ze moest de tak weer loslaten, zonder dat ze ook maar een centimeter van haar plaats was gekomen.
Hoe was het in godsnaam gebeurd? Ze ging het nog eens bij zichzelf na. Eerst de fiets die begon te zwabberen – ze had gewoon haar eigen fiets moeten pakken, verdomme – toen die windvlaag… En toen… was ze ergens overheen gereden? Ze wist het niet. Ze wist alleen dat ze opeens haar gevoel voor evenwicht kwijt was en dat ze weer bij bewustzijn was gekomen in deze greppel. Wat ze al helemaal niet snapte was hoe ze met haar benen klem was komen te zitten. Ze kon in het schemerlicht niet eens zien wat het was dat haar belemmerde op te staan. Schemerlicht… Het begon al avond te worden. De lantaarnpalen langs het fietspad zouden zo wel aan gaan. De zon was bezig onder te gaan. Boven de bomen kon ze nog net een streepje zonsondergang zien. Wat als er niemand langs kwam om haar te redden? Niet aan denken. Natuurlijk zou er iemand langs komen. Op dit soort zomerdagen trokken er altijd honderden mensen op uit om fietstochtjes te maken. Maar niet op dit uur, hoorde ze een stemmetje zeggen. Nee, nee, nee! Zo moest ze niet denken. Het was algemeen bekend dat mensen die de moed erin hielden meer kans hadden om te overleven

Het koelde snel af buiten nu de zon onder was. Voorzichtig lieten de eerste sterren zich zien aan de hemel. Nog steeds was er niemand langsgekomen, en Amber begon het langzamerhand koud te krijgen. Had ze nu maar naar haar moeder geluisterd en een vest meegenomen... Haar benen voelde ze niet meer. Ze probeerde met haar hand naar haar kuiten te komen. Als ze daar maar even over kon wrijven, misschien zou ze de bloedcirculatie weer op gang kunnen krijgen. Ze kwam niet verder dan haar knie. Ze wreef er even over en trok toen verschrikt haar hand terug. Vol afschuw keek ze naar haar vingers. Had ze het zich verbeeld? Ze vervloekte de duisternis die haar belette te kijken. Als ze met haar hand in het schijnsel van de lantaarnpaal naast de greppel kon komen, zou ze het vast kunnen zien. Ze begon haar bovenlichaam naar rechts te schuiven tot ze niet verder kon. Ze strekte haar arm uit. Wat ze zag toen haar hand in het licht kwam deed haar maag omdraaien.
Bloed. Haar vingers zaten onder het bloed. Haar bloed, dat kon niet anders. Precies waar ze bang voor was geweest. Een nacht doorbrengen in de greppel zou ze waarschijnlijk wel overleven. Maar een nacht doorbrengen met een wond aan haar been… Wist ze maar hoe snel ze bloed verloor. Kon ze maar iets zien. En kwam er nou maar eens iemand langs…

Amber wist niet hoe lang ze al in de greppel lag. Haar gevoel voor tijd was ze kwijt. Het gevoel in haar armen was ze kwijt. En ze voelde dat ze ook haar zicht aan het kwijtraken was. De strepen op het fietspad waren vaag. Alsof ze door een waas keek. Het deed haar weinig. Het was alsof haar hersenen al haar indrukken filterden om haar te beschermen tegen dingen die ze niet wilde weten. Alsof haar brein wist dat het lichaam stervende was, maar het haar niet wilde vertellen. Alles wat Amber nog voelde was eenzaamheid. Eenzaamheid zoals ze die nog nooit gevoeld had. Het gevoel vulde haar hele lichaam. Alleen op de wereld. Niemand die naar haar omkeek.
De strepen op het fietspad zag ze nu niet meer. Het fietspad was een waas geworden, aan twee kanten ingesloten door de wazen van de berm. Ze wist niet of ze nog wel adem haalde. Het geluid van de auto’s op de snelweg in de verte hoorde ze niet meer. Haar belevingswereld was een waas geworden. De grenzen tussen de wazen in haar zicht vervaagden langzaam. Beeld en geluid werden één.

Amber sloot haar ogen. In haar hoofd was de herinnering aan de werkelijkheid zoals ze die gekend had. Beelden van die middag op het strand. Het zand zat nog tussen haar kleren. Beelden van vroeger. Vroeger, waar ze zo van hield. Het was alsof ze er nooit weg geweest was. Nog één keer deed Amber haar ogen weer open, zonder iets te zien. En toen sliep ze in.

--------------------------------------------------------------------------------------

Mijn eerste verhaaltje hier. Ben er niet helemaal tevreden over, maar ik geloof (hoop) dat de opdracht in ieder geval wel gelukt is

Hm. Op zich vind ik het begin erg geslaagd, dat zeker. Later lijkt het alleen een beetje af te zwakken, alsof je het alleen maar verder schreef om het afschrijven - als je snapt wat ik bedoel. Bijvoeglijke naamwoorden heb ik echter niet kunnen vinden. Nu moet ik toegeven dat ik er niet echt op gelet heb, maar goed, dat doet er niet toe. Als ze er waren vielen ze me niet op, noch het ontbreken ervan.

Verder viel het me op dat je heel vaak dezelfde zinsbouw hebt, namelijk onderwerp - persoonsvorm - rest van de zin. Daardoor wordt het best saai om te lezen, dus als je daar op zou letten, zou het sowieso al een beter verhaaltje worden. Het viel me daarnaast ook op dat je redelijk veel zinnen met "En" begint, ook op plaatsen waar dat niet echt nodig is.

Die puntjes vind ik stom.

Ik snap wat je bedoelt met schrijven om af te schrijven inderdaad. Kwam denk ik vooral omdat het een vingeroefening was en geen idee dat zomaar in me op kwam. Ben blij dat het ontbreken van bijvoegelijk naamwoorden niet opviel.

De zinsbouw is iets waar ik aan zal proberen te werken, bedankt.

En die puntjes, ja... beetje macht der gewoonte denk ik. Sommige zinnen verdienen gewoon niet de harde afbreking van een punt vind ik.

Je weet al wat ik er van vind. De VO is goed gelukt denk ik. Verder nog wat commentaar: er zitten een paar woorden tussen die me storen. 'bloedcirculatie' bijvoorbeeld. Alsof het er niet bij past.

Het zand zat nog tussen haar kleren Ik ben er nog steeds niet uit, over die zin. De zin opzich is wel goed, maar of hij daar nou moet staan... Misschien is het niet zo erg dat het niet duidelijk is over welke middag het gaat. En ja, dan lijkt het weer lang te duren, maar omdat pas aan het einde komt had ik die indruk toch al (en dat kan dan weer aan mij liggen).

Oh, en daarnaast vind ik het stom dat ze doodgaat.

Gaat ze dood dan? ;)

Misschien valt ze alleen in 'slaap' en merkt ze niet meer dat ze toch gevonden wordt en is het toch een happy end? :)

Inslapen is er gebruikt en dat wijst (vaak) op sterven. En, de: 'Nog één keer deed Amber haar ogen weer open' dat wijst toch ook op het feit dat ze haar ogen nog maar één keer opendeed en dus niet meer wakker kon worden nadat ze ze weer gesloten had.

Haha, dat is flauw, jij hebt voorkennis.

Maar je hebt wel gelijk, ik heb nergens besloten dat ze dood ging of niet.

Niet zo letterlijk :o Je zei alleen: Gaat ze dood dan? - Misschien.
Maar gaat ze nou dood? :(

Weet je nog dat ik zei dat ik misschien het personage uit het verhaal waar ik mee bezig ben zou gebruiken? Heb ik gedaan, en ik denk dat ik dit stukje in dat verhaal ga gebruiken, maar dan wel opgefleurd met wat bijvoegelijk naamwoorden. Dus ik ben nog vrij om te kiezen of ze dood gaat of niet ;)

Niet eens, als je even mijn post leest hierboven. Tenzij je jouw laatste paar zinnen ook aanpast.

Voor hetzelfde geld deed Amber haar ogen nog één keer open alvorens in een diepe slaap te vallen.

Dan moet het niet zijn 'nog', dat klinkt namelijk niet of ze het daarna nóg een keer zal doen. Het is aan jou of je het verandert, maar het zou wel logischer staan.

En nog steeds: inslapen--> sterven. (vaak dan)

"Nog één keer opende Amber haar ogen, alvorens in een diepe slaap te vallen"

Klinkt dat alsof ze dood gaat? Ik vind van niet. Juist omdat ik het een mysterie wil laten of ze wel of niet dood gaat heb ik dat weg gelaten. Maar ik vind niet dat het zo insinueert dat ze niet meer wakker kan worden.

Wel grappig dat iedereen zo'n verhaal op z'n eigen manier leest :)

En inslapen, in slaap vallen... tja... Ik snap dat je inslapen in verband brengt met overlijden, maar het hoeft niet. En dat was nu juist precies de bedoeling ;)

Dat is beter (y) (gezegd door een 'iemand' ;))

Dat Nog één keer... staat er in het verhaal anders?
En toch heeft Kerboga wel gelijk?
Dat wat er nu staat is al beter, trouwens:P

Zei ik toch. :p En ja, ik heb gelijk gekregen met het feit dat hij die zin aan moest passen?

Ho ho ho. De zin zoals hij er staat is goed (vind ik, en ik ben de schrijver :evil: ). Ik gaf alleen een voorbeeld van wat de zin ook zou kunnen impliceren door hem uit te breiden. Ik ben het met je eens dat het overkomt alsof Amber voor de laatste keer haar ogen sluit. Maar die laatste keer kan net zo goed de laatste keer die nacht zijn, of, zoals ik zei, de laatste keer alvorens in een diepe slaap te vallen.

Wel leuk, deze discussie :)

Wat vind je belangrijker, dat je lezers je tekst goed vinden of dat jij hem zelf goed vindt?

Zichzelf, schijnbaar.
Hoe dan ook, aanpassen lijkt me beter.

Mijn bedoeling was dat de lezer voor zichzelf kan beslissen of Amber wel of niet dood gaat. Als ik het verhaal verander en schrijf dat ze in een diepe slaap viel is dat gegeven wat mij betreft weg.

Natuurlijk vind ik het belangrijkste dat de de lezer het verhaal goed vindt, maar om daarvoor de basisideën achter het verhaal te gaan veranderen gaat me wat ver. Dan wordt het een heel ander verhaal, niet meer het verhaal dat ik wilde vertellen. Dat Amber in een diepe slaap viel is voor mij gewoon niet waar, dus laat ik het zoals het is.