jongen of meisje??
 

Hallo,

Ik zit met een probleem. Ik heb regelmatig het idee (al sinds de basisschool) dat ik meer een meisje ben dan een jongen (ik ben een jongen). Ik identificeerde mezelf veel meer met meiden dan met jongens. Nu valt daar op zich wel mee te leven, maar toch stel ik me soms voor hoe mijn leven eruit zou zien als ik een meisje was en waarom ik dan als jongen geboren ben. Ik weet dat het raar klinkt, voor degenen die hier niets van weten, kijk even hier: http://www.europeants.org/WTPS/Paper...sje_worden.htm of hier http://www.eo.nl/portals/programs/ar...rogram=3623109

Ik kan het goed vinden met jongens en meiden, maar als ik mezelf echt als man voordoe heb ik meer het idee dat ik doe alsof, dat ik dus een rol speel. Ik heb wel dates gehad met meiden en val ook op meiden, maar heb geen idee hoe me echt als man te gedragen, dat past gewoon niet echt bij me denk ik.

Vroeger speelde ik ook wel met meisjesspeelgoed en was ik een beetje jaloers op meisjes, en wilde ik graag een van hen zijn. Als ik per ongeluk als meisje werd aangesproken voelde ik me eerder blij dan verbaasd. Ik heb ook nooit veel gegeven om typische jongensdingen: stoer doen, voetbal, snelle auto's, zuipen etc.

Ik weet zeker dat niemand van familie of vrienden dit achter mij zou zoeken. Zou het ook niet in mijn hoofd halen het iemand te vertellen, maar ik loop er dus wel mee rond en weet niet goed wat ik ermee aanmoet. Dus hoop ik maar dat het overgaat of iets tijdelijks is.

Ik zou er wel met iemand over willen praten, maar zou het nooit durven, helemaal niet met mijn ouders. Het houd me wel heel erg bezig, maar weet niet wat ik er mee aan moet. Moet ik deze gevoelens gewoon wegstoppen en er niet over nadenken, of toch maar over praten?

Hopelijk heeft iemand hier tips of herkent iets uit het verhaal, of kent iemand met dit soort gevoelens.

Alvast bedankt voor je tijd om dit allemaal te lezen!

Groetjes, tom

Wegstoppen van gevoelens vind ik sowieso nooit goed!

Ik zou als ik jou was voor jezelf eerst eens overwegen of je je zou willen laten ombouwen, om het even plat te zeggen. Het is een grote stap...

Verder heb ik zoiets van, mensen moeten je nemen zoals je bent.. Dat jij anders bent? So what.. iedereen is toch anders?

Ik zelf ben een meisje die altijd heeft gedacht geboren te zijn als jongen.. Maar dat mn ouders dat niet wilde ofzo.

Ik hou dus juist van voetballen, auto's kijken, vrouwen kijken (ook mannen hoor ;) ) etc.

Het is belangrijk dat je jezelf accepteert.. dan doen andere mensen dat ook. En je dus niet voordoen als iemand anders.. ( in dit geval als stoere jongen)

Hebben je ouders dit ook niet in de gaten, dat jij je daardoor eigenlijk niet lekker in je vel voelt?

Allereerst bedankt voor je reactie!

Wegstoppen leek mij ook geen idee al heb ik de hoop dat het dan vanzelf wel over gaat als ik er maar niet over nadenk.

Opereren lijkt me toch een wel heel ingrijpende verandering, vind het moelijk om me voor te stellen hoe mijn leven er dan uitziet en of ik gelukkiger zal zijn. En dan heb je nog de reacties van je omgeving (familie,vrienden,school,werk) en je telkens jezelf uit te moeten leggen.

Mijn ouders hebben mss soms wel in de gaten dat ik ergens mee zit, maar zouden zoiets er gewoon nooit achter zoeken. Ik kan me blijkbaar goed 'voordoen' als jongen ofzo. Bovendien vragen ze zelden: 'hoe is het met je?' 'alles goed op school/werk?' 'was het leuk zaterdagavond?' dat soort dingen.

Op de middelbare school heb ik er weinig last van gehad. Het was gewoon dat ik laatst iets op internet las en heel erg herkende in mezelf en dat heeft me erg aan het denken gezet.

Het is gewoon zo dat ik weinig met 'jongensdingen' heb en het idee heb van binnen meer een meisje te zijn. Nu heb ik soms wel het idee, wat jij al zei, dat ik me soms anders voordoe als ik ben ( dus als een 'stoere' jongen, wat me vaak best goed lukt denk ik).

Als ik jou was zou ik toch iemand in vertrouwen nemen. Heb je geen vriend/vriendin/familielid/kennis o.i.d. die je echt vertrouwt? Het kan namelijk heel erg opluchten te weten dat iemand je accepteert zoals je bent, dat hij/zij weet waar je mee zit en je altijd zal helpen. :) Ik geloofde het eerst ook niet dat het zou helpen, maar het is toch echt zo gebleken. :o Er valt echt een last van je schouders. :)

Je bent wie je bent. Of je nu een jongen of een meisje bent, jij doet jouw dingen op jouw manier, je maakt je eigen keuzes. Mensen hebben je maar te accepteren hoe je bent. Ik snap dat het heel erg moeilijk is hoor, daar niet van. Of je je wilt laten ombouwen moet je zelf weten, misschien moet je jezelf een beetje tijd gunnen. Hoelang loop je hier al mee rond? Probeer het van je af te zetten, ga leuke dingen doen, laat het ff bezinken, dan kom je er wel uit.

Sterkte! (y)

Ik heb wel een paar vrienden/vriendinnen die ik heel goed vertrouw, maar ergens ben ik toch bang dat ze het raar vinden en niet accepteren. Ik zal juist heel opgelucht zijn als ze het wél accepteren.

Maar of ik het mijn ouders wil vertellen, weet ik niet. Ze zeggen wel dat ik altijd bij hen terecht kan en dat ze niets raar vinden, maar toch ik denk dat ze hier wel moeite mee zullen hebben. Ook zijn er regelmatig ruzies/spanningen tussen mij en mijn ouders, wat het ook niet makkelijker maakt.

Ik loop er al best wel een tijd mee rond, eigenlijk heb ik altijd al het idee gehad dat er iets niet klopte, en stelde ik mezelf voor hoe het zou zijn om een meisje te zijn. Het van mezelf afzetten lukt ook wel redelijk, en heb ook wel dagen dat het meer op de achtergrond is. Maar toch de gevoelens zijn er, en als ik het van me afzet heb ik soms ook wel het idee dat ik doe alsof, mezelf voordoen als een stoere jongen ofzo, terwijl ik dat van binnen mss wel helemaal niet ben (zo voelt het dan).

@ morri: Maar jij hebt hier dus ook mee rondgelopen... hoe heb je het verteld aan mensen in je omgeving? En hoe reageerde ze erop?

Bullshit. 'Wegstoppen' (er gewoonweg niet meer aan denken) kan absoluut geen kwaad. Sterker nog, het is gezonder voor je dan 'verwerken'.

Hoe kun je nu besluiten ergens niet meer aan te denken? Dan ga je er toch alleen maar meer over piekeren. Bij kleine dingen kan dat misschien werken, bij grotere dingen toch echt niet. Als je erover gaat praten, kunnen andere mensen tenmisnte tegen je zeggen dat je er dit of dat aan kan/ moet doen.

@Topicstarter: tjsa, het is best lastig. Ik heb/ had een beetje het omgekeerde. En ik herken ook wel wat je zegt over je ouders... Ik weet eigenlijk niet goed wat je eraan moet doen. Het kan ook wel fijn zijn om er met vrienden of zo over te praten, om te horen dat het niet abnormaal is of zo. En verder.. Als het van je afzetten redelijk lukt, gaan die gevoelens vanzelf misschien ook wel slijten of zo.

Echt waar? Tsjonge... Maar dan moet je dus wel die zelfcontrole hebben, anders maak je jezelf (oké, maak ik mezelf:P) helemaal gek door dag en nacht te piekeren.

Hoi, het lijkt me een goed idee om hier met iemand over te praten. Je moet weten dat je lang niet de enige bent met deze gevoelens. Het hoeft ook heus niet te betekenen dat je je gelijk moet laten ombouwen ofzo.

Als je op internet op 'genderdysforie' zoekt (dat betekent dat je niet gelukkig bent met jouw biologische geslacht en dat je het idee hebt dat je meer een meisje bent), vind je best veel sites over dit onderwerp.

Misschien is het wat om op zo'n site wat lotgenoten te ontmoeten en kijken hoe zij er mee omgaan.

Het lijkt me zelf ook wel fijn om iemand in je omgeving te vertellen hoe je je voelt, misschien niet je ouders ofzo maar een vertrouwenspersoon op school?

Je zou ook naar je huisarts kunnen gaan om je verhaal kwijt te kunnen. Hij/zij zal vast naar je luisteren, en weet mischien beter waar je je hart kunt luchten.
Succes!

PS hier heb je vast wat aan:
http://www.lkgtent.nl/show.php3?pag=...pdiensten.html

Bedankt voor jullie tips...

Ik ben het niet eens met blood fire rage, wegstoppen van dit soort gevoelens werkt misschien voor een paar dagen, maar nooit heel lang. Bovendien heb ik dan ook het idee niet eerlijk naar mezelf toe te zijn en tegenover anderen. En je gaat je er alleen maar meer over piekeren. Ik denk ook niet dat ik die 'zelfcontrole' heb als dat al werkt, en begrijp niet echt wat traumaverwerking met dit onderwerp te maken heeft.

@vogelvrij : Zoals het er nu uitziet heb ik niet echt het idee dat deze gevoelens zullen slijten. Hoe ben jij hiermee omgegaan?

Ik heb ook al een beetje op internet rondgegeken en gezocht op 'genderdysforie' (ik kende het woord al). Zo kwam ik op een site (die ik noemde in mijn eerste post) waarin een biologische jongen ging leven als meisje en daar veel gelukkiger mee is. Ik vraag me af of dat voor mij mss ook geld. Dat knaagt wel een beetje aan me. Het belangrijkste is toch dat je gelukkig kunt zijn en gewoon jezelf bent. Het wordt me wel steeds duidelijker dat ik hier al zo'n beetje mijn hele leven mee heb rondgelopen, maar ik weet gewoonweg niet wat ik er mee moet doen. Mss ga ik wel een keer een afspraak maken met de huisarts en daar mijn verhaal doen, dan komen mijn ouders er niet achter en kan ik er toch over praten.

Zijn er nog meer mensen die tips hebben of iets in mijn verhaal herkennen (en hoe ben je er mee omgegaan)?

Maar bij mij is het denk ik ook anders dan bij jou. Hoe stom en cliché dat soort dingen ook klinken, ik zat in mijn puberteit, ik twijfelde overal over. En twijfelen over of je een meisje of jongen bent, is een van de ergste dingen, denk ik, omdat het zo'n fundamenteel iets is. En juist daarom praatte ik er eigenlijk nooit over en probeerde ik er zo min mogelijk aan te denken en soms kwamen die tegenstrijdige gevoelens in volle hevigheid weer terug, maar dat gebeurde steeds minder vaak. Als ik er over na ga denken, raak ik alleen maar meer in de war en dat probeer ik dus een beetje te vermijden.

Maar, zoals ik al zei, bij jou is het waarschijnlijk anders, want jij bent achttien en je zegt dat je niet het idee hebt dat je gevoelens zullen slijten. Ik denk dat een keer naar de huisarts gaan dan best een goed idee kan zijn. Huisartsen zijn over het algemeen erg discreet en betrouwbaar:)

Ik weet niet of je hier wat aan hebt maarja

Ik heb dus een meisje in mijn klas zitten die als jongen is geboren, ze is nog niet omgebouwd want ze is 17 ofzo maar kreeg eerst hormonenremmers en nu geloof ik vrouwelijke hormonen. iig ik heb die overgang van haar meegemaakt en wat ik merkte is dat een redelijk depresieve jongen opeens omsloeg naar een ontzettend vrolijk meisje. Ze kon eindelijk zijn wie ze wilde zijn en dit maakte haar toch wel een stuk gelukkiger.

Wat ik hiermee wil zeggen is dat je je niet meteen moet laten ombouwen want dat is wel heel drastisch maar praat er met deskundigen over en probeer erachter te komen wat je nou echt wil. Sterkte iig

Ik vraag dat mezelf dus ook af, of ik gelukkiger zou zijn als meisje. Het gevoel van binnen een meisje te zijn, heb ik al heel lang, vaak was dit heel erg op de achtergrond, soms ook niet, zoals nu dus. (Als je het niet begrijpt, stel je als meisje voor hoe het zou zijn om in een jongenslichaam te leven, maar nog steeds met je meidengevoelens - of andersom - hoe zou je je voelen?)

@vogelvrij: ik herken me wel in wat jij schrijft. Ik twijfel ook nog al over veel dingen enzo maar twijfelen of je jongen of meisje bent (van binnen) is wel een van de ergste dingen omdat dat een heel belangrijk deel is van je identiteit. Dit is inderdaad de reden dat ik er met niemand over sprak "it's just a phase".

Het belangrijkste voor iedereen is gelukkig te zijn met wie je bent, dat is voor mij nou net het punt. Zal ik gelukkig worden zoals ik nu ben, of zal ik dat alleen worden als meisje? Als ik mijn leven opnieuw kon beginnen zou ik het wel weten! Nu ben ik al 18 jaar en weet ik echt niet hoe ik erachter kom wat het beste is.

Ik heb er verder niet echt iets meer aan toe te voegen. Maar wil je nog even wat extra succes wensen;)

Ik zie mensen graag als individu's en ben het dus niet eens met ombouwen, met als reden dat jij je dan met vrouwen kan identificeren. Maargoed, dat is mijn visie.
De vraag is dus eigenlijk wil jij bij de meiden horen of wil jij niet bij de jongens horen?
Ikzelf ben aardig sensitief, iets wat de meeste jongens niet zijn of niet willen zijn. Tegenwoordig heb ik daar echt schijt aan. Vooral omdat ik door de meeste mensen wel heen kan kijken.

Wat betreft die vrienden die je wel of niet moeten accepteren. Als ze me niet zouden accepteren zou ik ernstig gaan twijfelen of ik ze nog wel als vrienden zou willen hebben...

Succes ermee! (y)

@ hmmmm: Ik kan het zowel met jongens als meiden goed vinden. Vroeger wilde ik altijd graag bij de meiden horen, niet om indruk te maken op hun als jongen, nee ik wilde een van hen zijn.
Zo kan ik veel voorbeelden bedenken. Eigenlijk heb ik dit mijn hele leven al gevoeld. En daarom was ik ook vaak onzeker. Ik heb geleerd om die 'meidengevoelens' verborgen te houden, het leek me maar beter als niemand er vanaf wist. Ik dacht dat ik de enige was met dit soort gevoelens. Totdat ik hierover iets op internet las. Toen vielen de puzzelstukjes op hun plaats. Het werd me steeds duidelijker dat ik dit eigenlijk al mijn hele leven zo heb gevoeld. Nu ik er zo mee bezig ben ga ik me ook afvragen of ik gelukkiger zou zijn als meisje, en of ik gelukkig kan worden als jongen. Ik wil gewoon niet langer tegen mijn gevoel hoeven vechten, ik wil er open over kunnen zijn.

Op dit moment ben ik een boek aan het lezen van een man-vrouw transseksueel tegen de vijftig. Pas sinds een paar jaar gaat ze door het leven als vrouw. Zij heeft het gevoel dat ze nu pas echt kan zijn, wie ze altijd al was en dat ze nog een hoop 'verloren' jaren in heeft te halen. Zo wil ik mij niet voelen over een jaar of dertig.

Nu heb ik een brief geschreven aan mijn familie, en uitgelegd hoe ik me voel en altijd al heb gevoeld. Ik heb geprobeerd het zo duidelijk mogelijk op te schrijven, met veel voorbeelden. Ik heb die brief alleen niet verstuurt, het was gewoon goed om het allemaal voor mezelf eens op te schrijven. Ik wil tenminste een keer proberen het hierover thuis te hebben, mss met hulp van die brief, en kijken hoe ze erop reageren.

Ook heb ik via Beeld en Geluid geprobeerd een oude aflevering van Vinger aan de Pols te bestellen (titel: mam, ik wil een meisje worden). Hierin komen jongeren aan het woord die dit ook hebben. Alleen ik heb nog geen reactie gehad van Beeld en Geluid. Weet iemand of er nog andere manieren zijn om een oude aflevering van een tv-programma te bekijken? Via uitzendinggemist.nl lukte het niet, omdat de aflevering te oud was. Die aflevering wil ik eerst zelf bekijken en daarna mss met mijn ouders zodat ze het mss beter begrijpen. Dan is het ook makkelijker erover te praten.

Ik zie dat ik nu al weer een heel verhaal heb op geschreven. Iedereen die dit allemaal heeft doorgelezen en iedereen die heeft gereageerd, bedankt! :)

Goed idee, die brief. Het is fijn om alles een keer voor jezelf op te schrijven, alles op een rijtje te zetten.

Ik wil je er nog even voor waarschuwen n.a.v. deze zin: Ik zeg niet dat je je aanstelt, dat je dingen verzint of wat dan ook, maar ik wil toch even zeggen dat je ervoor moet oppassen dat je allerlei dingen erbij haalt die er mooi bij lijken te passen, maar die eigenlijk "gewoon toevallig" zijn. Misschien ben je verbanden aan het leggen die er eigenlijk helemaal niet zijn, dat bedoel ik.

Ik wist niet eens dat dat kon, oude afleveringen nog zien/ bestellen:|

Wat jij zegt over die zin: ik had daar al eerder over nagedacht en me afgevraagd of het inderdaad kon zijn dat ik die dingen er bij haalde omdat dat mooi paste bij die gevoelens. Voor mijn gevoel is het alleen andersom: door die gevoelens die ik nu een beetje begin te kunnen plaatsen wordt het me steeds duidelijker dat ik dit al heel lang heb gehad. Daardoor moest ik ineens denken aan vroeger en allerlei situaties waarin ik die gevoelens al eerder had, alleen het toen nog niet kon plaatsen. Als je snapt wat ik bedoel. Het voelt dan ook niet dat die dingen "toevallig" zijn. Als dat wel zo was, dan zou het alleen een tijdelijk iets zijn. Maar ik heb die gevoelens dus al zeker sinds de basisschool. Niet echt tijdelijk dus. Maar ik begrijp wel wat je bedoelt hoor :)

Over oude afleveringen, als ze nog niet zo lang geleden op tv zijn geweest kun je ze bekijken via uitzendinggemist.nl. Dat wist ik eerst ook niet maar kwam er toevallig achter.

Je 'ware ik' ontdekken (y). Een beetje een cliché uitspraak, maar het is wel zo.
Wat ik verder bedoelde is dat jij je niet moet laten ombouwen omdat je bij een groep wilt horen (in dit geval de vrouwen), maar omdat je het zelf echt wilt. Ik denk echter dat je er zelf wel uit komt en dat je niet overhaast beslissingen maakt.
Het is immers een erg belangrijk thema voor je zo te horen, dus die juiste beslissing komt er wel ;)

Ah, daar had je dus zelf al over nagedacht. Ik snap ook prima wat jij bedoelt nu:)

Hierrrr is een picturetrailprofiel van een jongen die zich ook meer een meisje voelt, zich dus niet heeft laten ombouwen maar zich wel vaak als meisje verkleed. Verder komt 'ie niet bijster intelligent over en is 'ie een slet van hier tot ginder, maar wellicht heb je er toch wat aan. Ik weet niet, om te zien hoe hij er mee om gaat, oid.

Oh, en trouwens, wat grappig dat je geen geslacht hebt ingevuld. :D

Egt slim is zij (hij) volgens mij niet. Er gaan wel meer foto's rond op internet van zogenaamde fake transsexuals, vaak zijn het gewoon sletten. Denk dat diegene er net zo een is.

Grappig dat het je opvalt dat ik geen geslacht heb ingevuld :). Wist ook niet wat ik daar in moest vullen. Ik zie er dan uit als jongen maar voel me een meisje.

Waar ik nu het meest mee zit, is of ik het wel of niet aan mijn ouders moet vertellen. Mijn vader zegt altijd wel: 'Als je ergens mee zit moet je er gewoon over praten, we vinden niets gek.' Maar ik ben bang dat ze het uit mijn hoofd zullen praten en als ze het niet kunnen/willen accepteren is het misschien beter om hier maar niet over te praten.

Wat ik trouwens ook de moeite waard vind om te zeggen: sinds dat ik dit bij me zelf heb 'ontdekt' (het is er waarschijnlijk altijd al geweest en door ergens iets over te lezen werd ik me er van bewust) ben ik andere mensen in een ander licht gaan zien. Iets wat ik eerst misschien 'raar' had gevonden aan iemand begin ik nu beter te begrijpen. Het lukt me veel beter om mensen te accepteren zoals ze zijn. Iedereen is anders en ook een leuke quote: 'Normal is just a setting on the washing machine.'

Ben jij wel helemaal lekker?? :eek: Wegstoppen is gezonder dan verwerken?
Ahum. Ik dacht toch dat het algemeen bekend was dat wegstoppen kan leiden tot een uiteindelijke uitbarsting in de vorm van depressie of nervous brakedown of wat dan ook; iets wat voorkomen kan worden door te verwerken. Dan heb ik het natuurlijk niet over kleine dingetjes, als je die wegstopt zal dat niet zoveel effect hebben, maar een gender-issue als deze lijkt me toch niet perse iets kleins en het kan toch niet goed zijn om zoiets we te stoppen.

Ik ben bij het tv programma "Na de diagnose" een keer een aflevering hierover tegengekomen. Het gaat dan wel over oudere mensen, die dus altijd al die gevoelens hebben gehad, maar het nooit aan iemand verteld hadden, zelfs niet aan hun partner. Na al jaren getrouwd te zijn geweest besloten ze dat ze toch iets met die gevoelens wilden doen.
Je kunt 'm hier bekijken:
http://www.eo.nl/portals/programs/ar...86558&pagenr=3

Maar stel dat je nou niet zou proberen om jongensachtig over te komen enzo, maar je zou doen wat je zelf graag voelt en wilt.. wat zou je dan doen?

Helemaal mee eens. (y)

Op dit moment gaat het best goed met me. Laatst was ik net uit school en een paar klasgenoten en ik wachtten op de bus naar het station. Toen de bus aankwam rijden begon er zich al een rij te vormen richting de deur van de bus en achter mij stonden een paar van mijn (vrouwelijke) klasgenoten.
'Heey heey, dames gaan eerst he!' zei een van hun.
ik zei: 'Nou sommige dames dan...' een meisje die ik niet kende liet ik voor, daarna stapte ik zelf in,
Eenmaal in de bus zei dat meisje uit mijn klas: "Nou geef het maar toe, je bent zelf een dame!"
Alsof ze doorhad wat er aan de hand was. Omdat ze dat zo zei kreeg ik een dubbel gevoel. Ik was dus niet erg succesvol als jongen wat sommigen doorhadden, en blijkbaar zien sommigen juist mijn vrouwelijke kant ondanks een voor mijn gevoel verkeerde buitenkant...

@Alicia Silverstone : bedankt voor die link! Alleen ik kan hem niet kijken met windows player maar wel met Real player, weet alleen niet hoe dat werkt, maar vind dat wel op internet.

Over die vraag die je stelde...als ik niet probeer jongensachtig over te komen wat ik dan zou doen.Sinds dat ik er dus ben achter ben gekomen dat mijn gevoelens een naam hebben, heb ik ook een eerste glimp opgevangen van een mogelijk leven als meisje/vrouw. Ik ben minder bezig om mijn 'meidengevoelens' te verbergen. Een meisje in mijn klas (zoals ik hierboven al op had geschreven) heeft volgens mij wel iets in de gaten. Dus eigenlijk probeer ik al niet echt jongensachtig meer over te komen. Ik fantaseerde erover om over straat te gaan in meisjeskleding en mijn (halflange) haren in een staart. Als ik dan wat aan mijn lage stem zou kunnen doen denk ik dat andere me zeker voor een meisje aan zullen zien (ik zie er ook niet heel erg jongensachtig uit). En dan kijken hoe ik me daarbij voel, als het goed voelt zou je wel kunnen zeggen dat ik in het verkeerde lichaam ben geboren. Ik heb zelfs al een leuke meisjesnaam voor mezelf bedacht :)

Maar op dit moment is dat een nogal grote stap. Ik probeer eerst even voor mezelf alles op een rijtje te krijgen en veel te lezen over het onderwerp en wie weet durf ik het aan een goede vriend of zelfs thuis te vertellen. Als ze het accepteren zal het een enorme opluchting zijn, maar misschien proberen ze het thuis wel uit mijn hoofd te praten of weten ze zich er geen raad mee ("ik heb toch een zoon op de wereld gezet, geen dochter!"). Dan is het misschien beter om hierover maar mijn mond te houden. Vind het nogal een moeilijke keuze, omdat ik gewoon eerlijk wil zijn en niet het idee wil hebben mezelf te moeten verbergen.

Groetjes, tom

Inmiddels is TS een meisje die post onder deze naam...
Ik ben nu heel gelukkig :) ;D
Mensen die destijds hebben gepost bedankt voor de steun...
(neej dit is geen grapje)

Ik heb ook nog foto's maar die staan op een ander forum.. :)

Foto's kun je uploaden op www.imageshack.us of www.photobucket.com. Voor als je ze toch wil posten. ;) Ik ben wel benieuwd.

En hoe reageerden je ouders?

http://fotoboek.fok.nl/Sweet-Bitch87

Met me ouders is het contact niet zo goed.. ene moment verloopt het iets beter andere moment hebben we ruzie. Mijn vader vind het gewoon heel moeilijk... :(

PS ik ben meisje geworden vanaf ongeveer april 2006.
Dus nu al bijna anderhalf jaar :) Daarvoor krijg je hormonen enzo, want verder heb ik nog geen operaties gehad.

Ik zat me net af te vragen waarom iemand zo'n oud topic zou willen uppen, haha. Ik vind het knap dat je het hebt doorgezet en je er echt helemaal gelukkig mee voelt.
Vervelend dat je ouders je (nog) niet begrijpen. Ik denk dat dat wel komt uiteindelijk:).

Wauw, wat fijn om te lezen dat je heel gelukkig bent nu:) Heb net die foto's bekeken en tsjonge, wat een paar van die hormonen kunnen doen, zeg! Maar je ziet er wel leuk uit nu, tof:) Ik snap wel dat je ouders het lastig vinden, hopelijk wennen ze er vanzelf aan. Veel succes nog!

Dankje... :)
Ja wat een potje pillen al niet kan doen (A)

Jeej! Ik word helemaal stil van de foto's! Je ziet er ontzettend goed/ mooi uit (y)
Heel veel succes met de verdere ontwikkelingen!

Je lijkt sprekend op een meisje :)

daydreamer46:

Ik heb je een pm gestuurd. :)

wow, dat vind ik een goede reden voor een up! Wat ontzettend dapper van je dat je uiteindelijk de beslissing genomen hebt!! Ik vind het heel fijn voor je dat je nu zo gelukkig bent! Veel succes en geluk verder!!

Om maar een cynische opmerking toe te voegen: ik betreur de jongen die op een dag ontdekt dat je een meisje met ballen bent..

Doe niet zo stom.
En sowieso, wie zegt dat het zo blijft?

Knap hoor dat je het zo doorgezet hebt! Wil je naast de pillen ook jezelf helemaal laten ombouwen?

En ik las op je profiel dat je een relatie hebt, uit nieuwsgierigheid vraag ik me af of dat met een jongen of een meisje is:).

heb je naast vrouwelijkere veranderingen in het gezicht ook op de rest van het lichaam veranderingen kunnen waarnemen (bijv. brede heupen ofzo, of is daar toch een operatie voor nodig?). en hoe doen ze het met bijv. baardgroei? ik zie trouwens niet dat je vroeger jognen was (y)

Ik heb nooit baardgroei gehad, ook niet toen ik nog jongetje was...
en behalve het gezicht veranderd de rest ook: borsten heupen enz... :)

@boeing... Met een TS meisje :) *O*

Praat er ALSJEBLIEFT met iemand over, echt. Als jij echt graag een vrouw wilt zijn, kun je daar niet tegen vechten. Je moet doen waar je je goed bij voelt, en in jouw geval lijkt me dat toch als vrouw door het leven te gaan. Niet bang zijn om je omgeving op de hoogte te stellen, want als je er vrienden mee verliest, weet je meteen dat dat geen echte vrienden waren. Mensen die van je houden steunen je door dik en dun.

De beste vriend van mijn zusje zat in hetzelfde schuitje, wist ook niet wat hij moest, hij heeft het ook aan bijna niemand verteld, en hij voelde zich zó ongelukkig als jongen. Uiteindelijk kon hij het niet meer aan en heeft 'ie zich opgehangen.
Pas toen hij opgebaard lag, was hij voor de eerste keer een vrouw in het openbaar.

Dus alsjeblieft, zoek hulp en stop niks weg.

Succes ermee!! :)

Woooow, geen mens die ziet dat jij ooit een jongen was!! Mooi hoor!! (y) :)

Gaaf:cool:

Leuk hoor:), maar dan vraag ik me des te meer af of je dus ook nog kiest voor een operatie, naast de medicijnen alleen.

[edit]Even voor mijn begrip, een TS meisje is een meisje die zich als jongen kleed? (transseksueel dus)[/edit]

Ja, dat vraag ik me ook af eigenlijk:)

een TS meisje is ene meisje die net als mij als jongen is geboren ...

liefe reactie :)

ik heb altijd al geweten dat ik eigenlijk een alien ben
hoe kan ik me om laten bouwen?