treinreis
 

Ik wil zo graag naar buiten kijken.
Dat kan, want er is een raam.
Het glas is vies en beslagen, maar
het is een raam en het is doorzichtig.
Ik wil graag dingen zien, want
anders voel ik me zo eenzaam.

Ik zie dan die dingen en
die dingen zien dan mij.
Als ze kunnen kijken natuurlijk.
Een ding met ogen erbij.
Misschien een schaap of een
vogel, want die vliegen hier veel.
Misschien wel een andere passagier,
die een weerspiegeling ziet.
Of wil dat met die vieze ramen niet?

Ik waag het, te kijken.
Het alleen zijn met mezelf
wordt me teveel.
Maar helaas, het donker
heeft geen ogen
en ik begin te beseffen.
Eenzaamheid is mijn deel.

Je begint goed, je gedachtengangen vind ik aansprekend daar, gevoelig, maar het zwakt naar het einde toe steeds meer af naar mijn idee. Na de eerste strofe komt het mij te makkelijk over. De rijm in de laatste strofe vind ik te gedwongen. teveel/deel