Krabbel.
 

Ik wil best een pagina zijn,
die niet jouw boek te vullen hoeft.
Een enkele ster om jou te schijnen,
die lange nacht nog voor de boeg.
Ik wil best dat ene vlekje zijn,
wat je schoenen goed afloopt.
Net dat ene beetje meer,
wat jouw dag een beetje sloopt.

En als je me dan helemaal wilt, ben ik best wel bang.
Dan fluister ik je;
‘..En tot zo. Want tot morgen klinkt zo lang.’


Klein, onbenullig stukje wat ik dan weer nét wel 't posten waard vond :o

Je ritme en rijm stokt.
De laatste strofe vind ik wel aardig, het begin klinkt als al veel vaker gelezen te hebben in die stijl.

Dankje! 't is ook meer iets dat ik gek was van die eind zin (En tot zo. Want tot morgen klinkt zo lang.) En daar heb ik 't 'stukje' omheen geschreven.

Het gedicht doet me niet zoveel.

Verder zou ik te weglaten in: die niet jouw boek te vullen hoeft.

Volgens mij moet wat ook dat zijn: wat je schoenen goed afloopt.

Dan fluister ik je;
‘..En tot zo. Want tot morgen klinkt zo lang.’
Deze zin is nog best wel mooi, maar dat en zou ik weglaten. Ik vind het gedicht wat aan de kinderachtige kant.

Ik vind je eindzin heel erg leuk en het is ook wel een beetje te zien dat je het gedichtje daaromheen geschreven hebt.

Verder sluit ik me aan bij Dreamerfly :)

Mm, dit spreekt mij ook niet aan, zelfs de eindzin niet :(. Maar ken opzich wel het gevoel dat je iets hebt, en dat je er absoluut iets mee MOET, of dat nou wat wordt of niet :).