Depressie of niet?
 

Oke, dit word een lang verhaal. Ik wil graag anoniem blijven.

Ik twijfel al een maand of 2 over het volgende: Ben ik depressief of niet? Misschien een ligte depressie? Ik weet het niet.

Het begon 1,5 jaar geleden. (2204) Mijn paard werd verkocht, en ik heb het daar echt heel erg moeilijk mee gehad, omdat ik al eerder een paard ben verloren (is overleden), en nu een bepaalde angst heb voor paarden. Het gebeurde midden in mijn tentame-week.

Mijn oom had destijds kanker. Hij was erg ziek, maar hij genas. In het begin van 2005 kreeg hij voor de 2e keer kanker. Ik vond het heel erg. Hij heeft een vrouw en 2 kinderen, waarvan 1 gehandicapt.

Huiswerk maakte ik niet meer. Ik had er geen zin in, en ontdekte msn. Het enige wat ik nog deed thuis was msn en eventuele verslagen maken. Dat doe ik nu al ongeveer 1 jaar. Geen huiswerk, school gaat me tot nu toe nog steeds goed af.

Tot mijn oom op het randje van de dood stond, Oktober 2005. Hij had nog 1 kans: deze chemo moest aanslaan, anders was het een aflopende zaak. De chemo sloeg niet aan. 2 tot 6 maanden te leven, hoorde ik December 2005. Ik keek uit naar mijn kerstvakantie, wat uiteindelijk niet zo'n pretje was. Mijn oom leeft nu nog, en wordt inmiddels (toch nog) geholpen. Er is een donor (voor beenmerg) gevonden. Er is een kleine kans dat hij het overleefd. Maar toch heb ik het er echt moeilijk mee.

Mijn opa kreeg ook in December 2005 kanker, zeiden de doctoren toen. Het werd gewoon alsmaar erger, en mijn leven bestond nog steeds uit msnnen, en soms naar mijn vriend gaan. Uiteindelijk heeft hij dus geen kanker, maar ik ben zo geschrokken..

Verder twijfel ik heel erg over mezelf. Ik ben nu niet het persoon dat ik WIL zijn. Ik paardrijd niet meer, ik wil fitnessen en ik wil paardrijden. Maar het geeft me allemaal geen gevoel. Als er vroeger gezegt werd: Kom we gaan paardrijden! Sprong ik op, en ging ik mee. Nu; ik kijk er niet eens meer van op.

Ook heb ik echt extreem veel ruzie met mijn ouders, broer en zus. Ik ben dan wel puber, maar ik ben ouder voor mijn leeftijd dan de meeste mensen van mijn leeftijd. Ik vraag me steeds af wat ik thuis doe, en wil hier gewoon weg. Ik heb alles wat mijn hartje begeerd, maar ik hoef het gewoon niet. Ik wil gewoon ouders waarmee ik kan praten. Die ook af en toe met me huilen willen, of met me lachen willen. In plaats van altijd maar te drammen op me. Als ik met ze wil praten, word ik meestal keihard uitgelachen in mijn gezicht en verklaren ze me voor gek.

Op school hou ik het ook maar nog net vol. Omdat ik wat ouder ben geestelijk, zit ik in een klas met mensen die dus nog lachen om een scheet of constant piemels tekenen. Ik erger me er heel erg aan, ookal probeer ik me te beheersen; ik reageer het op mijn vriend af.

Ik werk in een restaurant waar dus de sfeer zo kut is, dat ik er 5 uur van te voren al helemaal gek wordt: O jee, ik moet werken in dat kut-cafe. Ik wil mijn werk zo graag opzeggen, maar dat mag niet. Ik zoek nu overigens een ander baantje.

Als laatste, heb ik sinds ik in de 2e zit (zit nu in de 4e), weinig tot geen vrienden. Ik mis het heel erg om wat leuks te gaan doen met vrienden, om gewoon gezellig uit te gaan of een filmpje te kijken. Ik wil heel graag vrienden. Een echte vriendin waar ik alles mee kan doen, waar ik op kan bouwen, waar ik mee kan lachen...

Ik denk veel na over het leven dat ik nu leidt en ik wil graag veranderen, maar op de een of andere manier heb ik er de puf niet meer voor om te veranderen. De ruzie's worden thuis erger en erger. Ik begin zolangzamerhand echt een schijt-hekel aan mijn huis, leven en opvoeding te krijgen. Ik kan het gewoon niet meer met mijn ouders vinden.

En zo zit ik dus al een jaar, uit school voor me uit te staren naar de pc. Totdat iemand op msn me eens aanspreekt (wat ik meestal doe).

Mijn vriend steunt me heel erg. Maar hij kan me niet meer helpen met mijn problemen denk ik. Het wordt allemaal steeds erger. Ik doe mijn uiterste best blij te zijn, maar zo langzamerhand kan ik niet meer doen alsof ik blij ben..

Ik heb last van hele erge stemmingswisselingen, en ik 'mis' iets. Ik weet alleen niet zo goed wat... Dit leven wil ik iniedergeval niet meer.

Misschien valt hieruit te zien of ik depressief ben of niet?

Bvd.

Hoi,

Ik denk niet dat je depressief bent...
Wat ik wel denk is dat je in een tijd zit waarin je heel hard op zoek bent naar jezelf. Je wil eigen keuzes maken en door vele gebeurtenissen zie je dat niet alles zo evident is als het lijkt...

Dat is natuurlijk wat ik denk, ik kan helemaal fout zijn. Maar waar ik het eerst aan dacht was dat je iets tekort hebt. Het zou heel erg goed voor je zijn om achter die computer vandaan te komen en het leven op te zoeken! Iets waar je stevig je tanden in kan zetten, wat je interesseert, waar je bezig mee kan zijn... zoiets.

Klinkt vaag, maar hopelijk begrijp je wat ik bedoel. Je hebt een soort van 'energie' nodig. Nu zit je jezelf maar op te vreten en veel te veel na te denken over wat er allemaal gebeurd is, en hoe jij je voelt. Dat is heel goed, maar soms moet je ook je gedachten kunnen verzetten.

Je zegt zelf dat je dit leven niet meer wil, en je hebt inderdaad al een grote stap gezet met dit allemaal op 'papier' te zetten, een teken dat je erover nadacht, en dat je zelf inziet dat het moet veranderen.

Daarbij rekening houdend dat je inderdaad in je pubertijd zit, en het zowiezo niet gemakkelijk is. Iedereen heeft wel eens ruzie met zn ouders, last op school, met familie enzo... En tijdens de pubertijd worden die dingen nou eenmaal uitvergroot.

Nuja, ik weet dat deze tekst waarschijnlijk niet veel uithaalt. Nog veel sterkte

Goede post, goede uitleg.

Aan je verhaal te horen ben je (redelijk) depressief. Dat denk ik omdat je aangeeft je al een lange tijd rot te voelen. Vooral het nutteloos voor je uitstaren is een teken van depressie. De oorzaak daarvan kan vanalles zijn, je leeftijd gecombineerd met de vervelende dingen je meemaakt zullen een grote rol spelen.

Ik snap erg goed hoe vervelend het is om geestelijk verder te zijn dan andere leeftijdsgenoten. Bedenk dat het leven ooit mooier zal worden. Er komt een tijd dat je mensen ontmoet die net zoals jij zijn, dat je kunt accepteren dat je geliefden ooit dood zullen gaan en dat niet alles altijd zo gaat zoals jij dat wil. Dat kan misschien nu nog heel vervelend klinken maar neem het maar van me aan.

Het is fijn dat je tenminste nog een vriend hebt die je wil helpen. Toch lijkt met me verstandiger om ook de hulp van een psycholoog te vragen, deze zal je binnen korte tijd (tenminste, je lijkt me iemand die graag adviezen aanneemt) bepaalde inzichten kunnen geven waardoor je het allemaal beter kunt hebben.

En als laatst, ik zeg het vaak maar het is echt waar: Hoe ouder je word hoe meer je zult inzien dat er geen reden is om je zo rot te voelen. De kans is groot dat je met de hulp van een psycholoog binnen een jaar 'totaal' veranderd bent. Vanaf het punt van genezing (wanneer je weer goed voelt) zul je het alleen maar beter krijgen.

Het is natuurlijk wel eigen aan een puber om zich wat onzeker te voelen. Dat verbeter inderdaad met de jaren, alsook de ruzies met broer/zus en zo.
Je wil graag nieuwe mensen, vrienden leren kennen. Dat zal niet zo goed lukken voor je pc. Zoek eens een leuke hobby, kom eens je huis uit. Ga fitnessen en paardrijden als je dat leuk zou vinden. Leg contact met mensen die je daar tegenkomt. En je moet niet van tevoren zeggen dat het toch niets wordt. Je moet je open stellen voor dingen.
Schrijven is ook iets wat je kan helpen. Zoek ook dingen waar je vrolijk van wordt.
Goed dat je terecht kan bij je vriend.

Of je het nu een depressie noemt of niet, heel die toestand lijkt (zoals je het beschrijft) voort te komen uit de berichten over je paard, je oom en je opa. Dat kan simpelweg voortkomen uit een wat moeilijke rouwverwerking en verwerking van de schrik. Misschien zou je daar eens iets mee kunnen doen, schrijf het hele verhaal op, maak een hoekje met wat foto's of praat er met iemand over.

En over je leven: begin eens met jezelf bezighouden. Ga op een sport, doe je huiswerk, ga iets creatiefs doen, misschien kun je ondertussen ook nog wel leuke vrienden maken. Kortom: kom achter die pc weg!
Succes.

Kijkend naar de lengte van je verhaal (wat ik om die reden niet heb gelezen) ben je waarschijnlijk wel depressief ja. Aan dat label heb je overigens niks want de oplossing is hetzelfde als bij 'gewoon ongelukkig zijn': Je verandert alles wat kut is en waar je invloed op hebt en verder stop je gewoon met ongelukkig zijn.

hoezo generaliserend :nono:

Wat?

En, hoezo?

Je kan inderdaad ook jaren blijven praten over jouw specifieke situatie om het moment waarop je je er gewoon overheen moet zetten alsmaar uit te stellen.

Als verdriet een duidelijk aanwijsbare reden heeft is het geen depressie.

Bullshit.

Verdriet zorgt vaak voor een depressie.

Je bent volgens mij niet depressief. Je hebt wel dingen die je nog moet verwerken, dat is moeilijk en vergt tijd. Je bent misschien ook niet gelukkig, maar ongelukkig zijn is iets anders dan een depressie.
Je zult echt zelf actief op zoek moeten gaan naar 'een ander leven'. Als je meer vrienden wilt, zul je ze moeten zoeken. Als je alleen maar achter je pc zit gaat dat niet lukken.
En die ruzies thuis horen bij de leeftijd, dat gaat echt wel beter op een gegeven moment. Dit is gewoon een periode waar je doorheen moet zien te komen. Succes.

Alsof iedereen die lange berichten schrijft depressief is, tenminste zo kwam het op mij over. Anders sorry voor mijn gezeur

Lees wat je schrijft kererl.

Leg dan in ieder geval uit waarom je vind dat ik ongelijk heb. :rolleyes:

Nee, dan noem je het bijvoorbeeld een aanpassingsstoornis met depressieve stemming. Of, als het in het kader van te lang (langer dan 2 jr intens) rouwen is, kun je van pathalogische rouw spreken.

@ GVD: ik heb je tekst globaal gelezen. De reactie van Kruimel kan ik me in vinden.

Dan spreek je nog steeds over een (lichte) depressie, in ieder geval over een vorm van depressie.

Ze is duidelijk al een geruime tijd 'verdrietig'. Lijkt me dus een typisch geval van depressie.

Nee, depressieve stoornis is een ander ziektebeeld. Ik moet dadelijk werken, morgen zal ik een stukje ter verduidelijking uit de DSM IV patientenzorg posten.

To be continued!!