Alleen als een standbeeld
 

Ik sta stil
tegengehouden
door een onzichtbare kracht

Niemand ziet het
ze lopen allemaal door
Ik ril
bevries van eenzaamheid

Langzaam
verander ik in een standbeeld
Blijf daar staan
alleen voor eeuwig

Dit doet me niets, dit is zo'n gedicht die elke 15 jarige (op enkele uitzonderingen na schrijft) MAAR, goed dat je schrijft. Dus blijven oefenen, veel gedichten lezen en vooral blijven schrijven (werken met metaforen, minder suggestief,...)

Dat, maar:

Ik vind de overgang van bevriezen - standbeeld wel leuk gevonden.

Ik vind vooral hoe de rijm "Ik sta stil - ik ril" uitkomt mooi, verder doet het me inderdaad niets. Het standbeeld van eenzaamheid, krachten, het zijn allemaal van die dingen die niets aan je verbeelding overlaten, ik lees het en denk: "OK, wel aardig, volgende gedicht" en dat is jammer want misschien zit er achter deze woorden wel een briljante gedachte. Ik lees gedichten omdat ik dingen wil ontdekken, leuke zinsconstructies, woordenspel, doordachte rijm wil zien:

Ik wil interpreteren, leren van gedichten, denken: "Had ik het zelf maar bedacht". Dit gedicht geeft me die mogelijkheid niet. Ik vind het geen uitdaging.