Poezie loopt op straat
 

Even ter inleiding. In het kader van de nationale gedichtendag kwam ik in de bieb in Zwolliewood een groot groot boek tegen met als onderwerp "Poezie loopt op straat" Op dit thema kon je je schrijfsels in het boek zetten. Hier onder tot wat voor een gedicht ik gekomen ben.(ietsje aangepast)




Kruipend en sluipend sfeert de dichter
de stoeptegels onder zijn voeten-
huizen grootgrondse niet geziene
sprankelwoorden.

-de blinde mens die enkel en alleen
zijn ogen blikt op uitgekeken werelden-;

't hoge hemelsblauwe of de ademontnemend' auto-
toeft door als ook de mens, die zwijgzaam
zijn vastgeroeste pad blijft weggen.

Maar de dichter die op straat of in een hoekje in huis
het stilverzwegen woord vol adem blaast dat leeft.









Ps: Doet er iemand wat met de nationale gedichtendag?:)

Is wel een leuk iniatief om een gedicht in zo'n boek te plaatsen. Mooie titel trouwens.
Nu over je gedicht. Ik begrijp niet waarom er een streepje na voeten staat. Wil je daarmee zeggen dat voeten (en dus de mens erboven) gedichten bevatten die zo (ook al zijn ze niet -nog niet- neergeschreven) op straat komen. (Of ben ik nu echt zo mis :confused: )
Je taalgebruik vind ik mooi. Weggen is echt goed gevonden, :eek: sprankelwoorden geeft me zo'n goed en blij gevoel. Sterk einde ook, geeft me een gevoel dat er toch nog hoop is dat er mensen zijn die verder kijken dan het hedendaagse materialisme.
Zeer goed gedicht.. (y)

Wat gaat er trouwens met dat boek gebeuren waarin je het gedicht geschreven hebt?

Het streepje is voor de dubbele zin, om de eerste zin te laten stoppen maar ook door te laten gaan. Misschien kan het ook wel zonder. Inhoudelijk bedoel ik dat dus niet, al vind ik dat wel mooi van je gevonden!

Als het goed is wordt er vanavond een gedicht uit het boek gekozen en voorgelezen die men het beste vindt, maar daar zal ik niet bij zijn. Ik weet niet wat ze verder met het boek gaan doen, waarschijnlijk gewoon ter inzage.

Bedankt voor je reactie:-)

Ik vind dit gedicht beter dan een aantal vorige die ik van je gelezen heb: hoger niveau! Dit stukje doet me denken aan de anekdote van de filosoof die zo opgaat in de sterrenhemel dat hij in een put valt:

-de blinde mens die enkel en alleen
zijn ogen blikt op uitgekeken werelden-;

De vorm is mooi, het is een beetje tragisch qua ritme, maar dat past bij elk gedicht dat over 'de dichter' gaat. Je stelt in de eerste strofe de dichter een beetje voor als een kat die overal sluipt en overal inspiratie vandaan haalt. De laatste strofe sluit het geheel heel mooi af: goed aan dit slot is dat het duidelijk is, dat is wel belangrijk aan een slotzin vind ik. De dichter geeft het woord weer adem, heel mooi.