mijn ode aan mama's muziek
 

mijn ode aan mama's muziek

een raamkozijn het rolgordijn de nacht met pixels en een fluit
die dwars door het plafond / de vloer heen snijdt

dan besluipt de eenzaamheid

vanwaar zo die pixels?

grappig

ik las vandaag ook over pixels in dat nieuwe bundeltje van Menno Wigman

(gedicht heet: tweeduizendzoveel)

heb je het daar van?

Nee, daarvan heb ik het niet. Ik moet bekennen dat ik Menno Wigman niet eens ken. :o
Elysea: misschien kun je zelf bedenken waarom ik het woord pixels gebruik? Het was mijn bedoeling om een bepaald soort beeld te scheppen.

Wel, je bedoelde die vraag niet aan mij, maar..als ik naar m'n rolluik kijk dan zie ik allemaal kleine gaatjes waardoor je de nacht als het ware kan zien. Je bent afgesloten van de wereld maar toch niet en de muziek die je hoort bevestigt dat nog eens. Je hoort het maar ziet de persoon niet spelen en dan komt de eenzaamheid omdat je daar in je kamer zit, als het ware afgesloten van alles..
Dat gevoel geeft jouw gedicht me een beetje..Ik kan er natuurlijk volledig naast zitten :s

absoluut, maar als ik het zelf kon bedenken zou ik het niet vragen. het ligt waarschijnlijk aan mijn persoonlijke associaties dan, dat het woord pixels eruit springt als computer-eigen. sterren zijn immers zoveel eeuwiger dan zo'n vierkant klontje binaire getallen.

edit/

bij nader inzien was dat misschien ook wel juist wat je wilde zeggen. dan heb ik niets gezegd.

Ik kon dat ding nergens vinden, want die wil ik hebben. :(

Ik vind het mooi, lekker warrig. Maar dat (dat ik het warrig vind) kan ook aan mijn gebrek aan verstand van gedichten liggen :) ..