pijn, verdriet, huilen
 

Zijn er mensen hier dit dit hele verhaal willen lezen? Zoveel is er hier toch niet qua topics he :p


Ik ben altijd al een huilebak geweest, ik was een overgevoelig kind( nuja, ben het nog steeds), je zou me ook een nieuwetijdskind kunnen noemen. Ik was een zéér vrolijk kind, het zonnetje in huis, maar ik huilde elke dag om het minste, altijd zeer hevig en met hyperventilatie.

Gisteren was ik wat aangeschoten, ik deed m'n ogen toe en begon te draaien(je kent dat wel), deed ze weer open en begon toen opeens zomaar te huilen. Hysterisch huilen met hyperventilatie. En ik kon het echt niet stoppen, alleen door te gaan slapen. Nu denk je misschien, dat ik gewoon het emotionele type ben als ik wat gedronken heb, maar volgens een goede vriendin van me verwijst het feit dat alcohol bestaande onderdrukte gevoelens versterkt, dat er dus wel veel verdriet in me zit. Nu waren er die dag en de avond ervoor wel wat dingen geweest die me zwaar op de maag lagen, vrienden die niet bleken te zijn wat ze leken enzovoort.
Maar het was niet de eerste keer dat dit gebeurde, een week ervoor had ik hetzelfde gehad (maar toen was ik wel zéér dronken)
maar toen had ik echt geen rede om droevig te zijn.

Ik heb ook ooit eens een spiritueel kamp gedaan, en er was één avond/nacht waarop er veel gekke dingen waren gebeurd, (negatieve) geesten werden gezien enzovoort, het leek alsof we een eind boven de aarde zweefden. (we zaten op een sterk punt van kruisende ley-lijnen , hoe je het ook schrijft) Ik heb een aantal traumas gehad in mijn jeugd, mijn moeder was twee keer bijna dood, en een lichamelijk trauma (allemaal in mijn kleuterjaren).
Er was daar een man die dat meteen van me wist, hij kwam die nacht naar me toe, legde eenvoudig een hand op mijn schouder, zei de woorden 'ik begrijp je' en toen stortte heel mijn wereld op me neer, of beter gezegd, alles eruit. IK huilde bijna mijn organen eruit, van zo diep kwam het, precies van veel verder dan mijn lichaam, en toen ik het probeerde te stoppen kwam er een soort onaards geluid uit me :s Toen het eenmaal gestopt was was ik ook meteen terug blij.

Nu als mensen me iets ergs vertellen begin ik ook automatisch te huilen, bijna zonder dat ik het merk, zoals mijn moeder als ze het over haar depressie heeft, dan voel ik haar pijn. Zelfs bij het woord pijn voel ik ze tot diep in mijn vezels. Er was een vriendin van me bij gisteren de me heel erg heeft geholpen en zij zei dat ik misschien we de weggestopte pijn van alle (20) mensen in de kamer voelde.

Wat ik me dus afvraag is waar het inhemelsnaam vandaan komt, want het is vermoeiend,ik wil het bij de bron aanpakken en ik wil het eventueel omzetten in iets positiefs, als ik wist hoe.
Maar mijn eventuele redenen waardoor ik zo ben, of alles tesamen :
- de jeugdtraumas
- de pijn van andere mensen
- de pijn van vorige levens
- simpelweg emotioneel zijn

Heeft iemand er een idee van? en weet iemand of het misschien mijn les is in dit leven, misschien dat ik dit eerst moet overwinnen, misschien dat ik er iets productief mee kan doen uiteindelijk, naar andere mensen toe? Geen idee hoe, want van een huilende ik komt niemand verder natuurlijk.


Het is geen echt samenhangend of interessant verhaal, sorry daarvoor.

Nou, het lijkt mee allereerst erg duidelijk dat je niet echt een leuke jeugd gehad hebt. Ik denk dat je daarmee eerst aan de slag moet. Natuurlijk ben je emotioneel als je al die shit van vroeger niet verwerkt hebt. Toen ik ongeveer vier jaar was zat ik bij een juffrouw in de klas die kwaad werd als ik huilde en me danstraf gaf. (en alleen bij mij he) Daardoor heb ik heel lang niet normaal kunnen huilen. Vooral tegen het einde van mijn puberteit kwam veel van die narigheid er uit en ik voelde me nog heel erg lang schuldig als ik huilde. Ik weet niet of jij daar iets in herkend..
Ondertussen heb ik dat allemaal redelijk kunnen verwerken. Ik denk dat je het beste hulp kunt gaan zoeken. Je staat duidelijk open voor het spirituele en je geeft ook duidelijk aan wat het probleem is. Zoek een therapeut op die bekend is met het spirituele, want het is inderdaad heel goed mogelijk dat het óók te maken heeft met vorige levens, en bovendien kan zo'n man je begeleiden met het feit dat je gevoelens van anderen over neemt. Succes en sterkte! xxxx Aukje

Dit is een quote uit het Psychologie forum. Door intimiteit op wat voor'n niveau dan ook kan je die gevoelens terugkoppelen.
Ik kan ook niet lang in een kamer met andere mensen zitten. Tenminste niet als ik individueel moet werken.
Misschien moet je eens een boek lezen over hoogsensitiviteit?
Oeh, ik ben altijd bang om andere hoogsensitieve mensen te ontmoeten... :p

\edit: Ik heb trouwens inmiddels weer ondervonden wat het is om gevoelens los te laten, maar dat ligt een beetje gecompliceerd

Ga naar een therapeut en zoek het vooral niet spiritueel (Y), je weet precies waar het probleem ligt zoals ik opmaak uit jou verhaal. Namelijk bij het verleden en ook het heden denk ik, aangezien je moeder aan depressie lijdt/leed. Vergis je niet onbewust kan dat effect op jou hebben vooral als je nog bij je moeder woont.

Ik denk overigens dat emotionele begaafheid niet inhoudt dat je meer aanvoelt.
Je hebt zoiets als een onderbewustzijn en een bewustzijn. Ons bewustzijn heeft als het ware een controlerende functie. Bij drank reageert men vaak emotioneel heftiger, omdat ons bewustzijn is "aangetast". Bij jou is misschien hetzelfde aan de hand je bent misschien van nature wat emotioneler aangelegd. Als daarbij jou bewustzijn (op emotioneel gebied) ook nog is "aangetast" door wat jij in het verleden heb meegemaakt resulteert dat tot emotionele labiliteit.
Jou bewustzijn moet baas worden van jou emotionele onderbewustzijn.

Spiritueel betekent niet gelijk zweverig of paranormaal. Het gaat vaak om de balans tussen het lichaam en de geest. Ik raad iedereen aan om juist meer spiritueel in het leven te staan.

Maar ik ging er vanuit dat ik die dingen uit het verleden al lang had verwerkt, ze zijn zo lang geleden en helemaal klaar in mijn geest. Dus het moet inderdaad een combinatie zijn van allerlei dingen, zoveel verdriet komt nie van één iets, denk ik.
Ik zit alleen soms een weekend bij m'n moeder dus ik leef er niet elke dag mee, met haar depressie en ze houdt zich sowieso goed staande. Dit weekend pas heeft ze me verteld dat het slecht met haar gaat.

Maar ik wil zeker en vast grip krijgen op mijn onderbewustzijn, waar al dat verdriet zit, al dan niet op een spirituele manier dat doet er eigenlijk niet toe, zolang ik het maar terug kan controleren enzo.

Je zou een therapeut moeten hebben die nuchter is, maar ook openstaat voor het spirituele. Je moet in jou toestand natuurlijk niet een soort zweefteef hebben die alles in het spirituele zoekt. Een deel heeft volgens mij zeker te maken met dingen die je in dit leven hebt meegemaakt. Maar als jou gevoel zegt dat je het in het spirituele moet zoeken moet je dat zeker doen.

Yep daar heeft lady gelijk in. Het moet voor jou werken en als dat ook spiritueel kan why not.

Bijvoorbeeld met duiveluitdrijving, los van het feit of demonen bestaan ja of nee, zijn priesters vaak de enigste mensen die patienten ervan kunnen genezen. Dat heeft vooral te maken met de context, een priester is een geloofwaardigere heler dan een therapeut, het gaat immers om demonen.

Ik heb het een keer bijgewoond en het is echt gestoord! Er moest een team van 8 man aan te pas komen die er voor moesten zorgen dat de desbetreffende persoon niet de straat op ging rennen als een maniak.

@Fainne: je hebt een privéberichtje ;)