Eenzaam tijdens opname..
 

hoi lieve mensen,

Ik voel me eigenlijk vreselijk eenzaam nu ik ben opgenomen.. In het weekend heb ik bijna geen energie om uit te gaan of om veel af te spreken, omdat ik dan zo moet bijkomen van de hele week.

Vrienden hebben geen idee wat ik daar doe, en bovendien gaan ze verder met hun leven, wat druk is.. met relaties, studie, werken.. kortom het echte leven..
Je bent keihard aan het vechten tegen jezelf, tegen je problemen, en het is zo'n eenzaam gebeuren.. Mensen begrijpen het niet, niet echt.. en dat doet eigenlijk wel pijn..

Ik heb zo het idee dat ik iedereen kwijt raak, dat ze mij vergeten.. en dat ik niet meer belangrijk voor ze ben..

Ik moet ze bijna smeken om post.. ik doe dat niet, al zou ik het wel willen.. als ik wel post heb, ben ik zoooo blij..
ergens weet ik wel dat ze mij niet vergeten en als ik het vraag zeggen ze dat ook wel, maar ik merk het niet echt. Soms heb ik het idee dat ik een zwaar ongeluk moet krijgen, wil ik horen dat ze nog van me houden..
Ik schaam mij voor mijn eigen gedachtes.. :bloos:


Herkent iemand dit die ook opgenomen is, of is geweest? en hoe ging je er dan mee om?


xxxx mir

Ik begrijp goed dat het eenzaam voelt. Je zegt dat je vrienden geen idee hebben wat je doet, maar waarom zou je hen dat niet vertellen?
Je zou een email kunnen sturen naar je vrienden over wat je doet en wat je bezighoudt en dan vragen hoe het met hun is, om op die manier dan het contact te behouden.

Een vriendin van mij is ook al sinds april opgenomen. We bellen en sms-en regelmatig, maar dat kan natuurlijk niet de hele dag door. Ik ga gewoon verder met mijn leven: mijn studie, relatie, vrienden etc. maar denk wel heel veel aan haar, ook al zie ik haar heel weinig (ze zit hier ver vandaan...)

Wat CoveredEyes zegt klinkt inderdaad verstandig. Misschien moet je ze ook vertellen wat je hier zegt. Je kan ze natuurlijk niet dwingen om veel contact met je te hebben, maar door dingen van twee kanten te benaderen laat je aan hen de keus. Iets wat je ook al in je post doet.
Dan weten ze in ieder geval dat jij wel wat aandacht kan gebruiken. Of ze je dat willen of kunnen geven zie je dan vanzelf wel.

Mensen die nooit opgenomen zijn geweest kunnen ook niet weten wat je daar doet...tenzij jij het ze verteld. Ze kunnen het waarschijnlijk ook niet echt begrijpen...dat kun je ook niet van ze verwachten...ik denk dat je genoegen zult moeten nemen met mensen die hun best doen om het te begrijpen, maar die accepteren dat ze het nooit volledig zullen begrijpen (ik denk niet dat je het ooit volledig zult begrijpen als je nooit opgenomen bent geweest). Breng mensen op de hoogte van je leven daar, grote kans dat er mensen zijn die jou ook op de hoogte zullen brengen van hun leven. Zo iets moet toch van twee kanten komen.

Ik ben nooit opgenomen geweest, ik weet dus ook niet hoe dat is...ik weet wel hoe het 'aan de andere kant' is (oftewel: degene die thuis zit en waarvan het leven door gaat terwijl iemand anders opgenomen is). Als de persoon die opgenomen is nooit wat van zich laat horen dan vraag ik me af of diegene wel post van me wil ontvangen of het hem/haar wel iets interesseert ed... Klein beetje een deel van de dingen die jij dus ook denkt dus.

Ik ken het wel. In het begin van je opname krijg je allemaal lieve kaartjes en komt er wel eens iemand op bezoek, maar hoe langer je weg bent, des te minder contact. Het beste is zelf initiatief te tonen. Bel een keer iemand op, of stuur iemand een mailtje en nodig iemand bij jou thuis uit. Dan heb je ook niet het probleem dat je ergens heen moet terwijl je hardstikke moe bent.

Ik weet hoe moeilijk het is om te horen dat iedereen naar school gaat en werkt en leuke dingen doet terwijl jij er niet bij bent. Dat geeft je het gevoel dat je er niet meer bijhoort. Maar laat ze zien waar je mee bezig bent, vertel ze over wat je doet, misschien dat er dan meer begrip komt. Ik weet niet of je bezoek mag ontvangen op de groep? Dan zou je ze een keer kunnen uitnodigen en ze laten zien hoe het daar is en wat je doet. Dan zullen ze ook vragen gaan stellen en kun je het hen uitleggen.

Het voelt heel eenzaam en je denkt dat je iedereen kwijtraakt, maar zodra je weer terug bent is het contact zo hersteld!

hou je taai meis,
knuf
mir

nee ik ben nog nooit opgenomen geweest maar kan me wel beetje voorstellen over dat je je eenzaam voelt.
ik sms/ schrijf soms wel met iemand die opgenomen is en merk ook heel vaak uit die brieven een eenzaam gevoel..
moeilijk :s

misschien kan je het van je af schrijven en eens iets opsturen naar mensen thuis zodat zij een heel klein beetje van jouw eenzame gevecht zien?!

iig heel veel sterkte.. *big hug*

thnx voor jullie reacties :) :)

:)

Ik houd deze gedachte maar vast..


Ik weet nu alleen echt niet meer wat ik moet doen.. Ik weet niet hoe ik ze moet uitleggen hoe het daar dan gaat. ik probeer het wel, maar het lukt geloof ik niet.
Ik kan al helemaal niet vertellen hoe zwaar het eigenlijk is. Ik kan toch niet zomaar een brief of mailtje sturen en losbarsten over hoe ik me voel??

Ik probeer het contact wel te behouden, met de mensen waar ik contact mee wil.. maar het lijkt allemaal zo stroef te gaan.. Ik weet nu dat ik iig niet moet stoppen en ook niks meer van me laten horen want dat werkt ook niet..

waarom kan je niet zomaar een maitlje sturen met hoe je voelt??

ja ik weet t niet... kan je t een beetje uitleggen?? :)

Misschien kan je beginnen met te schrijven dat je graag zou willen vertellen hoe dat nou gaat zo'n opname. Wat doe je zoal in de week. Wat voor therapiën, wat houd het in etc. Is er ook vrijtijd oid. En dan daarna over hoe je je voelt. Als ik nml een vriendin van jou zou zijn, zou ik dit willen weten denk ik en het daarna ook beter kunnen begrijpen.

Succes! Liefs!

Als jij met mensen wilt delen hoe je je voelt, dan kan je best een mailtje of brief sturen met hoe je je voelt. Lijkt mij iig. Of je kiest een middenweg? En wat sonho zegt.

Dat iets stroef gaat betekend niet dat het niet gaat, toch? Soms loopt het, denk ik, ook wat geforceerd, maar dat kan een heel simpele oorzaak hebben als dat je niet altijd zomaar af kunt spreken ed.

Ik ben ook opgenomen geweest, de eerste 2 weken werd ik serieus óverladen met post en daarna werd het steeds minder, alleen 1x per week een brief van mijn ouders.
Maar ik was zo depressief dat ik er niet bij nadacht omdat iedereen mij toch zou haten, en het was voor mij dus vrij verwacht.
Het leven gaat bij anderen gewoon door, en soms zak je gewoon een beetje weg.
Ik weet niet of jij mag internetten/msnen/bellen enz..
Als het mag, zal ik als ik jou was gewoon een keertje wat mensen opbellen of mailen en gewoon vertellen dat je het vervelend vind dat het contact is vermindererd.
Je hebt natuurlijk ook steun nodig van je vrienden en familie, dus dat is ook een goede reden om contact met ze te houden.
En denk eraan: als je weer terug bent, zijn alle contacten vliegensvlug weer terug.

ik herken t ook
bij mij kwamen mn beste vriendinnen pas aan t einde van opname langs(waar ze later wel excuus voor hebben aangeboden)
of mensen zouden komen zeiden ze maar die nooit gekomen zijn
ik snap precies hoe je je voelt
ik zou je nu even een hele dikke knuffel willen geven!!