Job
 

'Wakker worden, Job' fluisterde hij zichzelf toe.
Hij voelde zich gedemotiveerd, zelfs gedemonteerd. Alsof iemand zijn geest uit elkaar had gehaald en alle sprankelende dingen op plaatsten had gestopt waar hij ze niet kon vinden, de sleutel is hem ontglipt. ‘De wereld is lelijk geworden’ bedacht hij toen hij zich uit het bed liet rollen en zichzelf in een bruin leren jas wikkelde waar hij de herkomst niet van herinnerde. Met ogen die zijn vermoeidheid verraden zocht hij zijn weg naar de piano en hij verhoogde de kruk die redenloos ongewoon laag stond. Hij nam plaats en zijn armen zweefde een verstild moment in de lucht, als de leraar voordat het krijtje het schoolbord raakt. Hij speelde, maar zijn vingers waren nog kouder dan de toetsen en al snel raakte hij een paar maten achter met de muziek in zijn hoofd, het ideaalbeeld waarop de melodie gerangschikt was. Hopeloos probeerde hij verscheidende stukken maar zijn handen hadden een mentaliteit die niet bij virtuositeit past, meer bij slapen.
----------
Het was vol in de bekrompen ruimte en de mensen hadden zich ingedeeld in groepen, gedreven tot het creëren van een schouwspel voor iedere socioloog. Job sprak tot zichzelf: ‘Er hangt hier geen penetrante geur van alcohol. De geur is niet thuis te brengen. Het voldoet niet aan de café clichés.’
Boven nestelde hij zich met de rug naar de trap gekeerd, aan een klein vierkante houten tafel. ‘Kunnen ogen werkelijk door de rug heen boren?’ vroeg Job zich af, en hij besloot de proef op de som te nemen. Het zag er naar uit dat het een rustige avond zou worden. Hij haalde beneden bij de bar een droge witte wijn. ‘Wat is de reden?’ dacht hij, ‘ik drink nooit wijn. Misschien zijn het de sporen van de gezelschapsgeest, daarom alcohol.’
Boven zette hij het glas voor zich neer, in een formatie met twee centen. De vorm van het zonnestelsel heeft hem altijd al gefascineerd. De voet van het wijnglas beschreef de ronde vorm waar het allemaal om draaide. Waar het Job allemaal om draaide heeft hij nooit kunnen uitvinden, hij had de schouders van reuzen nodig om ontdekkingen te doen. Een ring werd van de vinger gewrikt en in een denkbeeldige cirkel om de zon gelegd. Nog een zwerver, nog een planeet.


tips please!

Het is goed geschreven, over het algemeen. Het loopt goed, kon zo gauw geen fouten vinden (nu heb ik daar ook echt niet op gelet).
Hier vond ik de combinatie 'mentaliteit' en 'viruositeit' vervelend lezen, vanwege de twee keer -teit. Ligt hoogstwaarschijnlijk aan mij, maar ik dacht: ik zet het er toch maar bij ;)

De inhoud is voor mij nog niet echt een open boek, zullen we maar zeggen. Misschien moet ik het daarvoor nog een keer lezen, of misschien ben ik gewoon niet in de stemming voor zoiets.

Wel krijg ik het idee dat je hier en daar iets te gedwongen over gaat op mooi taalgebruik. Ik hoop dat je snapt wat ik bedoel, want ik vind het nogal moeilijk om dat uit te gaan leggen.

Dit vind ik leuk! :)

Blijf vooral posten :)

Dit spreekt me erg aan. :)
Niet even duidelijk allemaal, maar een tweede keer lezen doet al wonderen.
Ook ik ergerde me aan ''mentaliteit'', niet eens zozeer omdat het net als virtuositeit op eit eindigt, maar ook omdat ik op een of andere manier het idee heb dat handen niet echt een mentaliteit kunnen hebben. Het komt een beetje vergezocht over.
Ook ''redeloos ongewoon laag'' vond ik niet lekker lezen, misschien moet er ''en'' tussen of zo, maar het kan ook aan mij liggen.
Misschien is het handig om er soms wat ''gewonere'' zinnen in te zetten, niet iedere alinea vol te proppen met mooie of moeilijke constructies, metaforen en vergelijkingen. Leest misschien iets makkelijker weg dan, en doet het wat minder gedwongen overkomen.
Die zin met ogen die door de rug heen boren is inderdaad erg leuk gevonden, maar daarna staat er dat hij ''de proef op de som neemt''... ligt het aan mij of komt daar niks van terecht?

oh jawel hoor, maar dat is een ander stuk, die staat hier nog niet op...

En inderdaad, ik zal nog wat doen aan de mentaliteit en virtuositeit, en het misschien wat archaïsch ogende taalgebruik...

posten!

Oké :P
Over sommige fragmenten in dit stuk was ik wat minder tevreden...


--------
Plotseling voelde Job kietelen op zijn rug, duizenden donsveertjes die oude profetieën op zijn rug uittekenden. Er naderde iemand, er was een aanwezigheid. Job draaide zich niet om, een blik mag niet ongewild doorkruist worden. Maar de bezoeker stapte juist op hem af, hij voelde het aan de krakende planken die bewogen onder zijn ongelijke stoelpoten, aan het leven op zijn rug dat iedere sproet aan het kussen was. De bezoeker kwam sierlijk Job’s ooghoeken binnen gelopen, maar dat niet alleen, hij ging tegenover hem zitten, leunde diep over het tafeltje. Job had zijn ogen neergeslagen, hij hield niet van oogcontact maar de bezoeker steunde zo diep op zijn ellebogen dat Job hem wel moest aankijken.
De man trok een wenkbrauw op en sprak: ‘excuseer mij dat ik bij u aanschuif, maar het blijkt dat uw tafeltje de enige is met een kaars.’ Zijn blik stond serieus en zelfs wat verwijtend. Job verloor zijn stem en zei hoog: ‘dat is mijn handelen niet geweest.’ Hij kuchte voorzichtig de kriebel weg. Ze zwegen, Job aarzelde maar zijn verlangen om toch te spreken tegen de man die zijn rug had bedolven onder een veren zee wakkerde aan. ‘U bent van groot belang geweest bij een belangrijke constatering, een ontdekking zelfs.’
De man kneep zijn ogen dicht en antwoordde: ‘ik was me van geen kwaad bewust.’
‘Dat zijn de ergste,’ antwoordde Job. ‘De onbewuste.’ De man glimlachte, een handeling die hem zo veranderde dat het even op een grimas leek. Dat lachen maakten zijn gezicht onherkenbaar. Job dacht: ‘zo hoort een mens te lachen, alsof hij zichzelf open vouwt en daarna weer verfrommelt.’
De man haalde een sigaret uit het pakje wat hij op tafel had gelegd en stak hem in zijn mond. Hij richtte zich op, steunend op de toppen van zijn elleboog en bracht zijn gezicht naar de kaars. Zijn ogen waren half gesloten en concentreerde zich op de kaarsvlam, waar hij het uiteinde van de sigaret in hield, tot het begon te smeulen.
Het geheel had iets stijlvols, iets totaals. Ook al duurde het aantal seconden, het was een soepelheid die niet veel mensen beheersen. Een enkele beweging, een stroming zelfs.
‘Waar zit die magie in?’ vroeg Job zich af.

Dit vind ik ook ietsje minder ja, maar nog steeds interessant. Eigenlijk geldt voor dit stukje hetzelfde als voor het vorige: íets simpeler taalgebruik bevordert de leesbaarheid.
komt dat ook nog later in het verhaal terug of is het een loze opmerking?

ah, misschien was het wat onduidelijk, maar de ontdekking was, dat bij de juiste personen, wel degelijk ogen door de rug heen kunnen boren. Dat ontdekte hij omdat hij de bezoeker voelde naderen.

Op die manier, ah, nu vat ik het! :D Tja, het blijven stukjes die je meerdere keren moet leren om alles te volgen.