Ineens het besef: dit IS het.
 

Laatst had ik ineens het besef dat ik, na al mijn jaren van mislukte relatie (om verscheidene redenen), ik nu een relatie heb waarbij ik me helemaal 100% lekker voel, en er tot op heden ( we skeptisch blijven he) he-le-maal niks niet goed zit.

Tsja, normaal ben ik niet zo'n dromer, maar na nogal wat vergelijkingsmateriaal te hebben, en dus ook de dingen die ik miste in vorige relaties, lijkt het nu alsof alle puzzelstukje ik elkaar passen. We hebben passie, humor, willen graag bij elkaar zijn maar toch ook weer niet te klef, kunnen over alles praten, zijn altijd eerlijk tegen elkaar ( we have had our fare share of lies which lead us to trouble). We kletsen iedere dag wel 2 uur, of over de telefoon, of op msn, en dat terwijl we elkaar al een jaar kennen!

ik heb nu echt het gevoel: dit zou het wel eens kunnen zijn. Dat ligt helemaal niet in mijn aard, maar het KLOPT gewoon.

Hebben jullie dat besef ook in jullie relatie?Of zijn er nog veel dingen waarbij je denkt "hoe zou dat bij iemand anders zijn"?

Ik herken het helemaal. We zijn dan nog niet zo heel lang bij elkaar (iets meer dan drie maanden. Ken hem wel iets langer.), maar alles is gewoon goed! We hebben nog nooit ruzie gehad en ik heb ook niet het idee dat we echt knallende ruzies zullen krijgen. Natuurlijk af en toe een beetje chagrijnen op elkaar kan altijd :p :D Maar dat is dan ook zo weer over. We begrijpen elkaar volledig en staan heel dicht tot elkaar, in figuurlijke zin dus :) :p. Hij voelt mij echt supergoed aan en het gebeurt regelmatig dat ik lig te schaterlachen in bed. Het voelt al zoveel meer dan hoe het eigenlijk op dit punt zou 'moeten' zijn (algemeen genomen dan he ;) :p) en ik denk af en toe wel eens: Hij is het helemaal voor mij. Dít is het helemaal voor mij.

Ach, misschien komt dat ooit bedrogen uit, maar nu... Nu geniet ik gewoon intens. Soms moet ik me nog even in de armen knijpen of het echt wel waar is allemaal.

Volledige herkenning dus in jouw post :)
En leuk om te lezen dat het voor jou zo voelt :) Was iedereen maar zo gelukkig he? ;) :p

Ruzie heeft iedere relatie echter wel nodig. :p

Herken mezelf hier ook in, nu al 2 jaar en bijna 5 maanden bij elkaar :) Het zit gewoon goed :D

Het is maar net wat je onder ruzie verstaat. Mijn moeder en haar vriend kibbelen wel eens tegen elkaar, maar als je het ze vraagt zullen ze waarschijnlijk ontkennen dat ze ruzie hebben. Terwijl een ander het misschien als ruzie ziet. Ik denk dat de keyword daarin ook is: praten.

Dat besef had ik vrij snel...eigenlijk al voordat we echt een relatie hadden...dat is dan ook de reden dat we inmiddels getrouwd zijn. Dat gevoel is er nog steeds. (Gelukkig maar. ;))

Precies. Er is een groot verschil tussen een meningsverschil/discussie en echte ruzie. Ruzie hebben we nooit, meningsverschillen wel. En dat lijkt me niet meer dan normaal. :)

Er zijn anders zat stellen die inderdaad nooit ruzie maken, maar daardoor ook dingen niet goed uitpraten. Ze zijn te lief voor elkaar waardoor ze de dingen die ze echt vinden niet uitspreken. Dat gaat vanzelf een keer omhoog zitten. Een keer een ruzie is dus echt niet verkeerd en haast onvermijdelijk.

En tijdens een ruzie hoef je elkaar niet uit te schelden of te schreeuwen tegen elkaar. Ik ben wel eens goed boos geweest op mijn vriend terwijl er verder geen woorden zijn gevallen. Het was alleen voor hem wel duidelijk dat ik het zo niet pikte en daarna konden we er goed over praten.

Ja, dat besef heb ik ook heel sterk nu. Zeker in vergelijking met mijn vorige relatie, waarin ik gewoon van te voren al wist dat er geen toekomst inzat. Het was leuk, voor dat moment, maar meer ook niet. Maar dit....dit is zo anders, hier zit zoveel meer toekomst in. En bewust maar ook onbewust is dat besef er steeds bij ons. Bewust door gericht over een toekomst te praten, wat we willen, hoe we dingen zien. En onbewust alleen al door het besef wat we nu al hebben samen. Dat we toch al ruim 20 maanden bij elkaar zijn die eigenlijk heel vanzelfsprekend voorbij zijn gegaan. Dat we inmiddels een eigen huisje hebben en dus gedeelde verantwoordelijkheid over bepaalde zaken. Of door hele kleine dingentje die de ander doet of zegt.

Ik ben vooral benieuwd naar wat de toekomst met hem gaat brengen. Ik denk dat er best nog wel dingen zijn waar we tegenaan gaan lopen, maar die zeker niet ernstig nadelig voor onze relatie zullen zijn. We zullen onze relatie er juist op voort kunnen bouwen. Dus ja, zo hoort het gewoon idd :)

Natuurlijk hoef je niet elkaar uit te schelden en te schreeuwen, maar het is ook niet zo dat ieder stel dat geen ruzie maakt, de dingen niet uitspreekt, dan wel uitpraat.
Ik kan heel goed vertellen tegen mijn vriend dat me iets dwars zit, zonder dat we er ruzie om zullen maken. En andersom is dat ook zo.
Laatst was ik een klein beetje pissig en ik worstelde daar zo mee en toen kwam ik thuis en hij had het meteen door, en in plaats van niets te zeggen en er een tegenreactie op te geven, pakte hij me vast en vroeg wat er nou was. Na een beetje opstandig gemurmel van mij zijn we samen op bed gaan zitten en hebben het er over gehad. Het is dus maar net wat je met alles doet. Geef je een tegenreactie of ga je er voor zitten om het er over te hebben. Spreek je je gevoelens en gedachten uit of ga je loze dingen naar elkaar roepen waar je later weer spijt van krijgt misschien?
Of reageer je misschien wel alsof het je koud laat dat de ander ergens mee zit, waardoor dat het vuur zeg maar opstookt?

Al dat soort situaties heb ik meegemaakt en de eerste bevalt mij nog altijd het beste. :) Maar dat is een verdienste van ons allebei.
Mij zul je niet horen zeggen dat we nooit ruzie zullen krijgen. Dat zie ik best nog eens gebeuren. Maar het is wat je er mee doet wat er uiteindelijk voor zorgt welke weerslag het heeft op je relatie.
Bij mijn ex ging dat fout en kregen we steeds vaker ruzie. Een onvermogen van ons beiden denk ik. Met mijn huidige vriend zie ik dat niet zo snel gebeuren en ik heb natuurlijk het voorbeeld van mijn moeder en haar man (ik zeg wel elke keer vriend, maar het is man ondertussen :p :D).
Daarom zeg ik: je kunt best ruzie maken, als je het er daarna inderdaad maar over hebt. Want er zijn genoeg stellen die ruzie maken, maar daarna nooit er voor gaan zitten om er over te praten, waardoor het nooit echt opgelost wordt en het probleem er nog altijd is.

Ik had dat gevoel al vanaf het begin, heel sterk. Zo sterk dat ik er zelf van schrok. Maar na 5,5 jaar is dat gevoel er nog steeds, en gelukkig maar, anders zouden we voor niets gaan trouwen :) We hebben allebei hetzelfde, dat dit gewoon echt goed is en blijft. Natuurlijk hebben we wel eens meningsverschillen en ruzietjes, maar dat duurt nooit erg lang (een uurtje, misschien twee) en dan is het ook echt klaar, niets dat nog onderhuids blijft zitten.

Dit is het :)

Op het moment dat je boos bent of ruzie maakt, is dat een uiting van je gevoel. En iedereen doet dat op zijn eigen manier. Sommige mensen kunnen hun gevoel op dat moment heel goed benoemen, zonder de emotie daarin echt mee te laten spelen. Dus zonder dat ze op dat moment ook daadwerkelijk boos reageren (terwijl ze het wel zijn). En dat is heel mooi natuurlijk, als je dat kunt. Maar niet iedereen kan dat, en ik denk ook niet dat iemand dat steeds in dezelfde mate kan. Afhankelijk van de emotie zelf, maar ook de intensiteit van de emotie, geef jij je reactie. En sommige mensen zijn eerder geneigd om een primaire reactie te geven, dan daar voor zichzelf eerst wat mee gedaan te hebben. En ik denk dat dat opzich niet eens zo heel verkeerd is, want waarom zou je geen primaire reactie mogen geven? Ookal lijkt die op dat moment nog zo misplaatst naar de ander toe waarop jij die reactie eventueel uit, je hebt dat soort dingen niet altijd maar onder controle. De mensen is nou eenmaal een wezen die heel veel verschillende emoties kan ervaren en op verschillende intensiteit. En hoe mooi het streven ook is dat je die emoties zelf kun reguleren en er mee kunt doen wat jij wil, ik denk niet dat dat altijd even realistisch gedacht is.

Ik ben het helemaal met je eens :)
Ik denk dan ook dat het een voorrecht is dat ik dit kan met mijn vriend :)

Ja, dat is ook heel prettig natuurlijk. Vaak kan ik het zelf ook wel, maar soms heb ik mijn emoties echt niet onder controle. Wat ik op dat moment niet eens zo heel erg vind, want soms heb ik het gewoon nodig om emoties intens te kunnen ervaren en uiten. Wat voor hem op dat moment vaak wat minder prettig is, maar daarna komt bij mij gelukkig de stap terug naar het wel kunnen reguleren van mijn emoties. Gelukkig maar, anders had hij het echt niet al zo lang met mij uitgehouden ;)

Oh dat had ik nog nergens gelezen, gefeliciteerd :)

Loontjuh's verhaal klinkt me echt enorm bekend in de oren. Ik heb ook verschillende relaties gehad, met heel verschillende personen. Met de een ging dit beter, met de ander dat weer. En heb bij al m'n exen nog gezegd hoezeer ik van ze hield en hoe erg ik ze niet kwijt wou. En dat zeg ik bij deze ook. Maar bij deze is het anders. En dan ook echt anders. We hebben nog nooit knallende ruzie gehad dat we elkaar dagen geen blik waardig gunde. Voor mij is hij de ware, als ik hem zie gaat de zon schijnen :)

Ik ga dit topic over 2 jaar uppen en dan kijken hoe het met jullie perfecte relaties staat :evil: ;)

Ik vind het leuk om te lezen dat je een keer een goede relatie hebt:) Je was altijd zo negatief.

Geniet er gewoon van!

:cool:

Dit is wel m'n meest perfecte relatie tot nu toe, maar ja de tijd zal het leren he ;)

Hmm ik kan niet anders dan er sceptisch over zijn. Dat gevoel heeft iedereen toch; dat dit écht de ware is, want jullie hebben nooit ruzie en voelen elkaar perfect aan.
Terwijl de meeste relaties uiteindelijk toch op de klippen lopen.
Je leest zo vaak verhalen van vrouwen die ook dachten de perfecte man aan de haak geslagen te hebben, en dan blijkt-ie na 15 jaar toch op je uitgekeken, of hij doet het al een half jaar met de oppas, of je wordt verliefd op iemand anders, of hij raakt gokverslaafd, en ga zo maar door.
Dat zijn natuurlijk wel worst case-scenario's, maar het gebeurt. Vaak. En waarom zou het jou niet kunnen overkomen?

Ik geloof niet in 'ware' of 'eeuwige' liefde.

Zoals ik eerder ook al neer had gezet, gaat dat dus niet altijd op. Bij mijn ex wist ik gewoon dat daar niet echt een grootse toekomst in zat. Zo voelde het gewoon niet aan, hoeveel we ook van elkaar hielden en hoe leuk we het ook hadden. En dat merkte je gewoon ook aan het gehele verloop van de relatie. We werkten ook niet echt aan een toekomst, genoeten gewoon van wat we hadden en keken verder niet vooruit ofzo.

En in deze relatie voelt dat gewoon anders, ik denk dat het dat ook is, iets puur gevoelsmatigs. En tuurlijk kan je ondanks dat gevoel niet met 100% zekerheid zeggen dat je idd altijd bij elkaar blijft, maar daar ga je op basis van dat gevoel wel vanuit.

Het is ook dat ik dat gevoel dus nooit heb, omdat ik nou eenmaal bijzonder zwartgallig en bitter ben :p Terwijl ik in mijn huidige relatie zeker toekomst zie (ik woon ook al bijna 2 jaar samen), en absoluut niks te klagen heb.

Eigenlijk probeer ik gewoon te zeggen dat je ook wel een relatie-for-life kan hebben zonder 'het licht te zien' zeg maar :)

Ik heb dat ook wel een beetje. Je weet het nooit zeker natuurlijk, maar op dit moment kan ik geen enkele reden bedenken waarom ik níet bij mijn vriend zou blijven.

We zijn nu 16 maanden samen en hebben nog nooit ruzie gehad, wel idd af en toe een ergernisje dat op een rustige manier wordt uitgepraat. We zitten op dezelfde golflengte en hebben veel dezelfde verwachtingen en idealen van het leven. Hij denkt praktisch hetzelfde als ik over dingen als ideale vakantiebestemmingen, inrichting van je huis, opvoeden van eventuele kinderen :p maar ook bijvoorbeeld politiek. Maar daarnaast hebben we ook eigen interesses en we laten elkaar erg vrij. En het allerbelangrijkste: we hebben gewoon super veel lol met elkaar :p we kunnen echt enorm met en om elkaar lachen, met hem erbij, ben ik altijd vrolijk :cool: zucht....

Ik denk dat je idd wel aan kunt voelen of iets langdurig is (en dan echt langdurig, dus ook voor altijd) of dat er niet echt een toekomst in zit. Je kunt het feitelijk nooit voor 100% weten, maar op basis van dat gevoel ga je er idd wel vanuit. En 'de andere kant' ook. Dan is dat toch goed?

En natuurlijk kan het ook zonder 'het licht' te zien. :)

Echt mooi, al die mensen die al getrouwd zijn. Dat zou ik toch maar eng vinden.. Maar mooi...

Bij mijn huidige relatie heb ik, gek genoeg al na 2 maanden, het idee dat ik best wel eens voor altijd met hem heel gelukkig zou kunnen zijn. Ik heb al eerder relaties gehad, de 1 leuker dan de ander, met jongens met wie ik een hele fijne tijd heb gehad en met wie ik super overeen kwam, maar waarbij ik toch nooit echt verder dacht dan "over 2 maanden..". Ik heb 2,5 jaar met een jongen verkeerd op wie ik tot over mijn oren verliefd was en waar ik ook zielsveel van hield, maar toch zag ik me niet de rest van mijn leven met hem delen. Als mijn vrienden wel eens vroegen van "al zo lang, ga je met hem trouwen ofzo? ;)" dacht ik bij mezelf dat ik zo ver niet wou kijken en eerlijk gezegd wist ik ook niet of ik wel met hem zou kunnen samenwonen. We hadden wel dezelfde ideeen over veel dingen maar toch ontbraken er naar mijn gevoel een aantal dingen om te kunnen zeggen dat we voor elkaar gemaakt waren. Je kunt zeggen dat ik dat NU zeg, maar dat wist ik al vanaf het begin. Of, onbewust. Ik was gewoon niet bij hem met het idee van "de man met wie ik de rest van mijn leven zal delen". Ik wou gewoon bij hem zijn omdat we het fijn hadden bij elkaar en gewoon een beetje genieten van het moment. Als ik hem nu zie met zijn nieuwe vriendin vind ik dat dat plaatje meer klopt.
Ik denk dat het inderdaad wel klopt dat je dat aanvoelt of iets echt goed zit of niet, en bij mijn huidige vriend voel ik dat (hoe raar het ook aanvoelt) wel. Vooral in contrast met mijn vorige vriend.. Al vanaf het eerste moment dat ik met hem sprak was er iets tussen ons wat ik nog nooit eerder had gevoeld. Eigenlijk inderdaad wel beangstigend maar aan de andere kant ook heel geruststellend en vertrouwd.. Al vanaf de eerste minuut kon ik alles aan hem vertellen, alles bij hem doen en wat ik ook voor belachelijke dingen doe, hij kan blijkbaar overal van genieten (vreemd genoeg). Ik heb bij hem, meer dan bij wie dan ook, het gevoel dat ik mezelf kan zijn zonder me te hoeven schamen voor wat dan ook. Ook voelt hij me direct aan, ik hoef amper iets te zeggen voordat hij merkt dat er iets scheelt. Het is vreemd en raar en soms heb ik echt gevoel dat ik ondersteboven in een achtbaan hang, maar ik weet dat ik niet kan vallen ofzo..
Ik weet het niet, ik vind het gek. Ik zou nu kunnen denken dat ik zonder problemen met hem zou kunnen samenwonen en ik zou ook direct ja zeggen moest hij het voorstellen. Dat is iets wat ik vroeger niet had gewild, zeker niet na zo'n korte tijd samen.
Ach ik kan het gewoon niet echt beschrijven.

Ik denk nog altijd: we zien wel hoe het loopt. Gewoon genieten van elkaar en ieder moment en als alles zo blijft zoals het nu is dan zal dit wel eens kunnen zijn dat dit het is.

Ik heb nu bijna 3 jaar een relatie met mijn vriend, ik zie hem alleen in het weekend, maar we chatten door de week veel... Ik houd ontzettend veel van hem, en vaak voelt het inderdaad als HET :).

Ik kan het niet meer eens met je zijn :) En wat een geweldige uitdrukking. Zo voelt het inderdaad! (y)

af en toe kun je zo heerlijk cynisch zijn he< 3

Eh nee. Ik ben het grotendeels eens met wat loontje zegt. Nog een kleine toevoeging: een ruzie kan veel verschillende kanten hebben. Een echt fundamentele ruzie is vaak onoverkomelijk. Zo weet ik dat mijn vriend in zijn vorige relatie altijd ruzie had met zn vriendin over hoe vaak ze elkaar zagen. Zo erg zelfs dat ze er afspraken over moesten maken omdat zij hem vaker wilde zien. Het werd een soort van ‘dwang’ om om het weekend naar haar toe te gaan, terwijl hij dat bij mij totaal niet heeft ( was ik wel bang voor) We spreken juist helemaal niks af, maar zien elkaar och vaak, omdat we het willen.

Dat eerste had ik ook in vorige relaties. Niet bewust, maar er waren al zoveel dingen voorgevallen dat ik toch in mijn onderbewuste wist dat het een keer zou eindigen. We waren gewoon niet juist voor elkaar, we zouden elkaar het leven zuur hebben gemaakt

Maar dat toekomst gebeuren heb ik nog niet echt. Soms betrap ik mezelf erop dat ik toch wel graag met hem op vakantie zou willen, maar ik laat het nog even mn beloop voordat ik dat aan hem voorstel. Ik ben en blijf nog een beetje bindingsangst hebben


Nou dat is het gekke. Bij mijn ex had ik echt hysterische buien dat ik ineens de auto pakte en wegreed, omdat het me teveel werd. Ik was bang dat ik dat nu ook weer zou hebben, maar hij heeft een kalmerende invloed op me ( mede daarom heb ik het gevoel dit is HET). Hij klapt niet dicht als ik het even moeilijk heb, maar helpt me eroverheen, op een zeer efficiente manier. Daarbij komt dat hij ook mij in vertrouwen neemt wat betreft emoties (waar mannen het veelal moeilijk mee hebben) en dat voelt ontzettend goed.

Ja, ik hield ook van mijn ex’en, en wilde ze absoluut niet kwijt. Maar soms beland je op zo’n punt dat houden van niet genoeg is, en dan moet je er een einde aan maken.


Helemaal mee eens. Maar dit is wel EXTREEM sceptisch. Wie zegt dat IK over 15 jaar niet op hem uitgekeken ben? ;) Natuurlijk voorzie ik wel probleemgebieden in de toekomst. We hebben er allebei bijvoorbeeld een handje naar om vreemd te gaan. Hij meer als in one night stands, en ik meer als ik aandacht mis. Dat kwam voort uit ontevredenheid uit de vorige relatie, en we hebben er ook uitgebreid over gepraat. Ik denk niet dat die ontevredenheid nog terug komt, en als ik er wel behoefte aan heb, dan zeg ik het eerst tegen hem voordat ik met een ander ga liggen vozen.

Dat is de clue: LOL MET ELKAAR HEBBEN. Gewoon toch jezelf blijven maar je geluk delen met een ander. Ikzelf heb ook veel raakvlakken met mijn vriend. We hebben allebei een hoog associatief humor gehalte, zijn controle freaks, lui, uitstellers, maar ook perfectionisten. Op andere vlakken verschillen we weer ontzettend van elkaar. Ik ben ontzettend ambitieus, en ben erg bezig met mijn carrière, waar hij zoiets heeft “het heeft zn beloop wel”(ondanks dat heeft hij een goede baan als arts). Maar het belangrijkste is dat hij me steunt in alles wat ik doe, ookal ligt het niet 123 in zijn belevingswereld.

ik hoop over 2 jaar tochwel van dit forum af te zijn, dus ga je gang :D

ja! dankjewel :) erg lieve opmerking :bloos: zo zie je maar dat die negativiteit niet altijd in jezelf ligt maar ook van de situatie afhankelijk is (ik ben niet inherent een zeikwijf ;) ). maar ja....ik kan niet anders dan me goed voelen :)

Ja, dat is best raar. maar wel raar op een prettige manier. Ik weet niet meer precies wanneer ik me realiseerde dat hij de Liefde-van-mijn-Leven was, maar ik kan me wel nog het gevoel herinneren. Oh, en af en toe miepen is wel best goed zo nu en dan. Dan weet je wat je aan elkaar hebt, en dat je relatie zo sterk is dat het dat soort dingen kan hebben. Maar dat moet natuurlijk ook weer niet idioot vaak. En echt knallende ruzie hebben we nog nooit gehad, daar is 'ie een veel te nuchtere Zeeuw voor. :D

Oh en:

(y)

Tja, dat is voor iedereen ook weer anders natuurlijk, bij ons ging dat eigenlijk allemaal verschrikkelijk snel. Met 7 maanden besloten we al om te gaan samenwonen en waren we dus heel erg met de toekomst bezig. Maar dat had ook met mijn studie te maken, omdat ik in rotterdam meer kansen had dan in eindhoven en ik dus sowieso die kant al op zou komen. En dan kun je een eigen kamer gaan zoeken, maar ook de keuze maken om te gaan samenwonen :) En daar op voortbordurend ga je automatisch naar meer dingen in de toekomst kijken.

Nou, in vergelijking met mijn vorige relatie zijn mijn buien nu ook al een heel stuk afgenomen hoor :o Het scheelt dat ik er met mijn huidige vriend ook goed over kan praten en dat hij op dat soort momenten heel duidelijk en direct naar mij toe is. Dat heb ik gewoon nodig blijkbaar, en gelukkig kan hij daar heel goed mee omgaan. In tegenstelling tot mijn ex, wat mijn buien dus veel heftiger maakten.

dat gevoel heb ik ook nu.. We hebben op dit moment 7 maanden met elkaar en ik zit nu voor 4 maanden in het buitenland. Er zit al een maand op en ik kan niet wachten tot ik weer terugkom. Ik heb nu echt het gevoel dat dit het is. Het is even afwachten tot ik terug ben, misschien veranderen er wel dingen. Maar ik verwacht dat het alleen maar leuker wordt!!

dat gevoel ken ik :) ik heb nu bijna 10 maanden met mijn vriend en ik heb ook het gevoel dat het helemaal klopt. we hebben nooit ruzie, we kunnen goed samen praten en lachen en we houden heel veel van elkaar. :)

lol

Ik snap helemaal wat TS bedoelt, beter nog dit topic had eigk vna mij kunnen zijn :)

magoed ik dacht doe es appart ik schrijf een
[gedicht]

maare Optima als je tijd hebt, lees het gedicht eens en laat dan es ff weten of je zoiets bedoelt, ben ik wel benieuwd na

wat een mooi gedicht :)

Ik herken dit idd wel, al had ik zelf erg weinig 'vergelijkingsmateriaal' wat relaties betreft.

Ik besef nu dat dit iets is wat heel bijzonder voelt en dat besef hebben is erg mooi en leuk :)

Hier ook, een wereld van verschil met eerdere relaties (en dat heeft hij, lekker handig, ook :)). We hebben wel eens heibel, maar negen van de tien keer voordat het een ruzie wordt kijken we elkaar aan en dan denken we van 'nah... laten we maar geen ruzie maken, het komt toch op hetzelfde neer'.

:D
Als we over twee jaar niet meer samen zijn (kan gebeuren natuurlijk), dan ben ik in ieder geval wel meer dan 5 jaar erg gelukkig geweest met hem :)

Ik dacht ook altijd het perfecte te hebben met mijn ex...

ex dus...

Persoonlijk vind ik 3 maanden ook wel erg kort. Als je binnen 3 maanden al knallende ruzies hebt gehad, lijkt me dat er iets niet goed zit. Ik snap best dat je dat gevoel kan hebben, maar volgens mij hoort dat ook nog na 3 maanden.

Drie maanden is ook niet lang, maar dit gevoel is heel anders dan ik ooit heb gehad. En dan kan het me niet schelen of we officieel pas drie maanden bij elkaar zijn of niet, maar dan luister ik gewoon naar mijn gevoel. En in drie maanden kun je echt al ruzie hebben :) Ik zie het om me heen gebeuren.
Knallende ruzies zullen er denk ik ook niet komen, gebaseerd op hoe het voelt en hoe wij beiden zijn. En ach, laat mij maar lekker dromen, voor zolang het duurt. Wie weet is dit het echt helemaal. Wie weet niet. Maar ík geniet en dit voelt zo ontzettend goed, daar kan niets tegenop :)

En ach, ik ben blijkbaar niet de enige die dit gevoel al zo snel zo sterk heeft, dus dat geeft hoop he ;) :p hahaha

Ik had dat 'dit is het'-gevoel al vóórdat we samen waren, dus na 3 maanden is het helemaal niet raar :P

En natuurlijk wil het niet zeggen dat 't voor eeuwig en altijd zo blijft, maar zo voelt het nú wel, en dat is belangrijk, denk ik.

Overigens heb ik mensen wel vaker horen zeggen;'Ik wil je over twee jaar wel eens zien!' maar vervolgens hebben ze die moeite niet genomen :P Als ze dat wél gedaan hadden, hadden ze me alleen nog maar gelukkiger gezien. In dezelfde relatie.

Nee, indd ik ben ook niet zo naief dat ik denk dat het echt NOOIT EN TE NIMMER meer over kan gaan, maar op dit moment voelt het zo sterk zo. Ik heb door de bijna 3.5 jaar heen al wel vaker het gevoel gehad dat...ja WAT voor gevoel precies? Het is een bepaald gevoel wat ik bij ons twee heb...iets wat zo ongelofelijk goed voelt, dat ik best wil vergeten dat zoiets niet voor altijd en eeuwig hoef te duren. Maar het voelt ook gewoon zo en dat besef van: dit is HET (wat dat HET ook moge zijn, want ik kan het niet zozeer in iets concreets beschrijven, het is gewoon gevoelsmatig) dat besef heb ik steeds vaker.
En ik ben dan nog wel geen 5.5 jaar samen met mijn vriend :) maar tegen mij is ook al zoveel geroepen: 'je bent nog zo jong' 'we zien wel hoelang die relatie van jullie gaat duren' 'Ja, dat voel je NU zo,maar over een tijdje dan praten wji wel verder'...enz enz
We hebben de verwachtingen van iedereen (en van onszelf in het begin) tot nu toe al ver overtroffen. En ik geef er tegenwoordig ook niks meer om wat andere mensen er van vinden, of wat ze er van denken dat we ons samen ingeschreven hebben....
En het is behoorlijk leuk te lezen dat ik niet gek ben, maar dat er meer mensen zijn die dit gevoel hebben, en vooral dat die niet eens zoveel ouder zijn dan ikzelf :)

waarom trouwt iedereen in godsnaam zo jong met elkaar

(on)zekerheid? :o

Als je moet trouwen om een zekerder gevoel over je relatie te krijgen, dan klopt er toch iets niet helemaal in het basisvertrouwen denk ik... Trouwen hoort een toevoeging te zijn, geen bevestiging.