Heimwee.
 

Ik vraag me af of mensen hier hetzelfde hebben meegemaakt, en wat ze toen gedaan hebben :)

Ik wilde al sinds mijn 12e een tijdje naar het buitenland om daar te studeren. Tijdens mijn middelbareschooltijd was dat niet mogelijk (ik was pas op mijn 18e klaar, en dan kun je geen highschool meer doen. College was onbetaalbaar).

Nu heb ik eindelijk die kans gekregen met mijn huidige opleiding (HBO diermanagement). Ik zit nu voor 4 maanden in Wales om daar vakken van Animal Science en Biological Science te volgen.

Ik keek er echt enorm naar uit! Was al vanaf augustus bezig om alles te regelen, het kon me niet snel genoeg gaan.

En nu zit ik hier een week en mijn hart doet zeer van de heimwee! En dat vind ik heel raar. Ik ben een vrij reislustig typje, ben al vaker alleen weggeweest en toen had ik nergens last van. Twee weken talenreis in Engeland toen ik 12 was, elk jaar een weekje met school weg, 6 weken naar de Pyreneeen, een weekje naar Engeland om een vriend op te zoeken. Nooit last gehad van heimwee.

Ik weet niet precies waaraan het ligt. Waarschijnlijk het feit dat ik denk dat ik helemaal alleen ben (er zijn geen Nederlanders hier en ik heb geen echte vrienden met wie ik kan praten, kan uitgaan en kan lachen). Ik kan pas over 2 maanden naar huis (eind maart) en als ik daar aan denk, voelt het extreem ver weg!

Ik heb echt al een week 'hartpijn' (het voelt net zo erg als liefdesverdriet hebben) en wil het liefst naar huis rennen! Nu vind ik dat ik dat niet kan maken... Ik heb hier zelf voor gekozen en zit er pas een week...

Maar toch, van het gevoel wat ik heb, word ik alles behalve blij :(

Wie heeft hier wel eens last van gehad? En wat hebben jullie toen in die situatie gedaan? :)

Ik ben zelf nog nooit echt lang naar het buitenland geweest (ja, vier weken in de zomervakantie ed, maar dat is toch anders - maar ook dan had ik wel eens heimwee naar de dingen thuis - tegenwoordig neem ik altijd foto's mee van mijn katten (en ik ga nooit langer dan een week op vakantie ;))...misschien erg, maar ik vind het fijn ;):)), maar ik weet van mensen die dat wel zijn geweest dat zij ook periodes van heimwee hebben gehad en dan met name in het begin. Vooral de mensen die alleen naar een onbekende plek gingen. Als je met familie, vrienden of school weggaat is dat toch anders, zeker als het maar voor korte tijd is, dan wanneer je je ergens alleen voor langere tijd zit. Meestal kost het gewoon tijd om het over te laten gaan. Op een gegeven moment gaat de tijd dat je nog hebt ook heel snel, het is voorbij voor je er erg in hebt. Bij de één helpt bellen/mailen met 'het thuisfront', terwijl de ander juist beter zo min mogelijk contact kan hebben en het juist meer in het land moet zoeken waar hij/zij nu zit.

Wij hebben een keer een half jaar een uitwisselingsstudent in huis gehad, in het begin vond ze het heel moeilijk (wilde ze graag terug naar Brazilië ed), later werd het makkelijker (toen was ze wat gewend en kwam het weer naar huis gaan toch ook al weer in zicht) en weer later weer moeilijker (omdat ze toen toch wel graag weer naar huis wilde ed). Zij heeft niet echt moeite gedaan om hiet te 'integreren', waardoor ze hier geen echte vrienden heeft gehad (maar er waren ook twee vrienden uit Brazilië in gastgezinnen hier in Nederland, dus ze hoefte ook niet echt, was wel jammer). Ik denk dat als je je echt inzet om er wat van te maken, en dat doe jij, daar ben ik van overtuigd, je aan het eind misschien eigenlijk niet meer weg wilt. :p

Misschien kun je iets zoeken waarbij je veel herinneringen aan Nederland hebt en heb je daar voldoende aan op momenten dat je je rot voelt of anders zo nu en dan eens bellen/mailen/smsen met mensen in Nederland? En wellicht een afstreepkalender maken om bij te houden hoe lang je nog 'moet'? :p En toch proberen te genieten van de tijd die je daar hebt natuurlijk, dat lijkt me ook heel belangrijk.

Ik heb een jaar in japan gewoond, nu zit ik voor een half jaar in Thailand. Heimwee is heel lastig. Sommige mensen hebben er supersnel last van, ik heb het zelf nog nooit gehad..

Maar ik denk dat je je gewoon goed bezig moet houden. Juist niet teveel dingen van thuis meenemen en dergelijke, want dan houd je je alleen daar nog maar mee bezig, da's ook niet de bedoeling.. Ook vaak naar huis bellen, SMSen of mailen kan vaak een averechts effect hebben.

Ik ben net terug van een paar maand in het buitenland voor mijn studie. Ik had totaal niet verwacht dat ik heimwee zou hebben, ik ben redelijk onafhankelijk en zelfstandig, maar de eerste week had ik het toch best wel moeilijk. Het afscheid was zwaarder dan ik gedacht had en je komt daar inderdaad aan zonder vrienden enzo. Voor mij scheelde het een hoop dat ik in een huis zat met allemaal andere buitenlandse studenten, die daar allemaal alleen of zowat alleen aangekomen waren. Ik heb in het begin een afstreepkalender gemaakt, maar na twee weken heb ik die eigenlijk al niet meer bijgehouden. Voor mij wende het best snel, vooral toen de colleges echt begonnen en je toch een soort routine krijgt. Ik had wel foto's van thuis meegenomen, maar ze niet opgehangen op mijn kamer.

Anyweej hou het nog even vol. Het went echt best wel snel. Ik ging in de kerstvakantie naar huis en wou helemaal niet weg daar. Probeer contact te zoeken met andere buitenlandse studenten, dat is vaak makkelijker dan met mensen die daar al zitten en daar al een vriendengroep opgebouwd hebben.

Als je wilt mag je altijd pm'en of verder vragen ofzo

Ik woon nu in Finland voor mijn opleiding (3 jaar).. Ik zit hier nu sinds 15 augustus en ben tussendoor 1 keertje drie weken terug geweest (kerstvakantie). De eerste periode dat ik hier zat was dus 4 maanden.. en de eerstvolgende keer dat ik terugga is over een maand.

Ik snap behoorlijk goed hoe je je voelt. Het viel me toch ook tegen. Het ging in het begin eigenlijk heel goed, omdat ik zo manisch was over mijn opleiding.. maar ik zit hier in een enorm isolement.

Het is een dorp, in 2 minuten ben je door het hele centrum heen.. de mensen die hier al engels spreken (niemand spreekt nederlands) durven het meestal niet, op mijn klasgenootjes na. Mijn sociale kring is dus redelijk beperkt, alles staat altijd in het teken van school.. Ik krijg vaak rare blikken. Het is bekend dat er buitenlanders in Outokumpu wonen, het heeft zelfs in de krant gestaan, en als mensen er dan achter komen dat ik er eentje ben.. zie je meteen de nieuwsgierige blikken me nastaren. Soms best grappig, andere keren doodvermoeiend.

Ik ben verder nooit alleen. Mijn kamer is in de woonkamer van mijn huis, die geen deur heeft maar volledig open is. Huisgenootjes lopen dus altijd in -en uit. Gelukkig heb ik hele leuke huisgenootjes, dat scheelt. Ik heb gemerkt dat vriendschappen in deze situatie best snel groeien, maar dat komt ook heel erg doordat men in een soortgelijk isolement zit. Het zal anders zijn als de mensen daar er al heel lang wonen en totaal gewend zijn aan hun omgeving.

Oh, en net als jij, heb ik mijn vriend in Nederland zitten. Het vooruitzicht van elkaar maar een paar maanden per jaar kunnen zien, is niet erg vrolijk.. maar eigenlijk gaat het hartstikke goed.

Ik denk dat je even op je tanden moet bijten. Gun jezelf het contact met thuis... zoek computers op, mail iedereen uitgebreid, stuur kaartjes en spoor mensen aan ook contact met jou te zoeken. Ga verder op zoek naar de leuke dingen in het dorp, een beetje cultuurproeven zeg maar. Mensen vinden het heel leuk als je dat initiatief toont.. Ik ben hier naar de lokale pub gegaan, finse karaoke gezongen.. geweldig vonden ze het, topavond gehad. En zo zullen ze waar jij zit ook hun dingen wel hebben.

Vergeet verder niet waarom je daar bent. Omdat jij het wilt namelijk! Hou dat in je achterhoofd.. En het wil nogal eens gebeuren dat je thuis enorm gaat lopen idealiseren.. maar echt, als je nu niet geniet van je tijd daar krijg je spijt later. Ik weet dat het makkelijker gezegd dan gedaan is, maar probeer de situatie te accepteren en er een heerlijke tijd van te maken. Je zult er op ieder gebied door groeien, ook als je merkt dat je het best in je eentje kunt rooien.

Als je extra mentale steun wil e.d. staat mijn PMbox altijd open ;)

Succes, en geniet geniet geniet!

om eerlijk te zijn snap ik absoluut niet dat je naar huis gaat. je zit er pas een week!
goed ik zal even mijn verhaal vertellen. ik heb 5 maanden in amerika gezeten, het plan was een jaar en ik ben eerder naar huis gegaan vanwege heimwee. en zelfs toen zeiden mensen: hou het nog even een maandje vol en kijk wat er dan gebeurd

de eerste week heb ik me ook zo kut gevoeld. de tweede trouwens ook. maar de 4 maanden daarna waren top! tuurlijk heb je heimwee, je zit er nog niet echt in, in je nieuwe ritme, en je hebt het vooruitzicht dat je 4 maanden iedereen van wie je houd niet gaat zien. maar echt, je hebt nog zoveel tijd om het daar geweldig te maken! geef het nog 2 weken. wat zijn 2 weken op je hele leven nou? en misschien vind je over een week geweldige vrienden daar, via je studie of wat ej dan ook doet. maar ik ben bang dat je heir heel erg spijt van gaat krijgen

maarja misschien ben ik te laat met mn reactie

Ja ze is alweer in Nederland geloof ik.

Nee, ik ga morgen naar Nederland :)

En jet, het zou best kunnen dat ik er spijt van krijg, maar ik sta nu achter mijn beslissing en ik zie later wel hoe het verder gaat :)

Je gaat niet meer terug naar Wales...?

Jawel, op vakantie voor 2/3 weken in mei of juni :o

Zonde. :o (Maar goed, jij bent degene die daar moet zitten en dus ook degene die de beslissing moet nemen of je dat wel of niet wilt. Ik vraag me alleen af of die heimwee na een week of twee niet heel veel minder was geworden... Al kan ik me wel voorstellen dat twee weken vreselijke heimwee erg genoeg is... :s Maar goed, welkom terug in Nederland. ;):))

Ik vond het wel leuk om dit oude topic van mij te uppen :o

Het is inmiddels alweer drie jaar later en ik heb er nog steeds geen spijt van dat ik vanuit Wales na twee weken weer terug ben gegaan naar Nederland. Ik heb me daar echt ontzettend rot gevoeld, en was letterlijk ziek van de heimwee.

Aangezien ik reislustig wilde blijven en me niet tegen wilde laten houden door dit incident, ben ik in november voor vijf maanden naar Sint Maarten vertrokken. Van te voren had ik al huisvesting geregeld (met huisgenoten) en werk, zodat ik het grootste gedeelte van de tijd bezig zou zijn. Nou, ook hier had ik mij flink op verkeken ;) De eerste maand had ik echt vreselijke heimwee. Elke ochtend werd ik huilend wakker en wilde ik het liefst op het eerste vliegtuig terug. Maar de eerdere ervaring hield mij tegen, plus dat ik er dit keer echt wat van wilde maken. Ik had een ticket gekocht waarbij ik na vier weken weer naar huis kon. Ik gunde mezelf vier weken om te wennen en als het echt niet ging had ik het tenminste een maand geprobeerd.

Ik heb nu het tegendeel bewezen, ik zit er nog steeds! En in plaats van vijf maanden zijn het er nu zes geworden omdat ik het hier zo naar mijn zin heb :bloos:

Wat bij mij heel erg heeft geholpen is een nieuwe routine opbouwen. Je hebt de tijd nodig om in een nieuw land een nieuwe routine te krijgen. Alles is nieuw, de omgeving, de cultuur, het klimaat, geen familie, geen vrienden en ander werk. Ik heb mezelf echt de tijd moeten gunnen om hier allemaal aan te wennen. Het heeft bij mij vier weken geduurd en toen ineens was de heimwee weg. Ineens had ik een routine. Hierbij moet ik zeggen dat internet wel heel erg geholpen heeft. Internet is in Nederland namelijk een onderdeel van mijn routine, en zo kon ik gemakkelijk met vrienden en familie mailen en bellen.
Verder heb ik ook veel gehad aan bezigheden in het algemeen. Overdag was ik aan het werk en had ik bijna geen tijd om me rot te voelen omdat ik bezig was. En nieuwe mensen leren kennen is ook heel belangrijk, omdat je dan weer een vriendenkring en weer een routine opbouwt.

Ik wilde gewoon even melden dat eenmaal heimwee, niet altijd heimwee hoeft te betekenen :)

Voor mensen die zoeken op 'heimwee' en nieuwsgierig waren hoe het af was gelopen.

Hey, leuk dat je upt. Wat goed dat je je er overheen hebt gezet! (y)

Op dit moment bestaat de kans dat ik volgend jaar voor negen maanden naar Engeland ga (moet ik eerst nog 2 moeilijke vakken halen), en ik zit ook weleens met de gedachte van: is het het wel waard om al je vrienden zo lang niet te zien om daar te studeren?
Toch denk ik van wel, hoe jammer ik het ook vind om ze een tijd niet te zien.

Hoe ging dat bij jou in Wales, stapte je op mensen af om ze te leren kennen? Maak je snel vrienden? Ik kan zeker begrijpen dat als dat niet zo gemakkelijk gaat het wel even duurt voordat je je thuis voelt. Denk je dat je je uiteindelijk net zo thuis had kunnen voelen als nu op Sint Maarten?

Als ik ga ga ik alleen, en het maakt me niet zoveel uit of er Nederlanders zijn of niet. Eigenlijk hoop ik ergens van niet. Ik ga immers heen om Engels te praten, Engelsen en andere internationale mensen te ontmoeten, etc. Als er Nederlanders zijn lijkt het me moeilijker om de stap te maken.

Maar ik zie wel. Ik zal hier alles en iedereen zeker missen, maar ik hoop wel een mooie tijd te hebben daar. Moet ik wel eerst nog even wiskunde en statistiek halen, woehoe. Dat wordt leren leren leren :eek:.

(up ook nog even dat verhaal over die gast die vreemdging, heb je het verteld?:))

Negen maanden in Engeland studeren: doen! Bovendien is Engeland om de hoek en kun je makkelijk een weekendje naar huis gaan. Dat is vanaf de Antillen niet te doen ;) Bedenk wel dat je in Engeland een eigen leven opbouwt en dat het niet verstandig is om in de eerste twee maanden al naar huis te gaan. Die tijd moet je juist gebruiken om te settelen in je nieuwe omgeving.

In Wales zat ik in een huisvesting op campus. Ik zat dus met een stuk of vijftien andere studenten in een huis. Voornamelijke Duitse, Spaanse en Franse studenten. Het is namelijk een uitwisseling tussen scholen en Engelse studenten krijgen geen Nederlands en gaan dus ook niet snel naar Nederland op uitwisseling, in tegenstelling tot de andere landen. Er woonden dus ook helemaal geen Nederlanders op campus.
Wat mij enorm tegenviel was de hoeveelheid lessen. Ik kwam van een hogeschool (30-35 lesuren per week) naar een universiteit waar ik maar vijf lesuren had in de week. Dat systeem beviel mij helemaal niet. In de les kwam ik ook moeilijk in contact met mensen, dat ging een stuk gemakkelijker in het studentenhuis, dat is wat laagdrempeliger. Wat dat betreft was het wel makkelijk vrienden maken.

Wat bij mij heel erg verschilt is de leeftijd. Toen ik naar Wales ging was ik drie jaar jonger dan dat ik nu ben, en ik merk dat het heel erg veel verschil heeft gemaakt. Ik voel me nu een stuk volwassener en zelfverzekerder dan toen. Bovendien wist ik door mijn vorige ervaring hoe ik me zou voelen en had ik meer kracht om mezelf daar doorheen te slepen.

Op Sint Maarten zit ik in een andere situatie. Ik ben klaar met school en ben hier om te werken. Dat betekent dat ik al veertig uur per week bezig ben. Je hebt meteen contact met je collega's en met je huisgenoten. Via-via leer je dan weer heel makkelijk mensen kennen. Ondertussen ken ik een stuk of dertig mensen, die hier eigenlijk allemaal stage lopen. Wat dat betreft moet je het echt de tijd gunnen. Het duurt even voordat je zover bent dat je vrienden maakt en je je thuis voelt :)

Offtopic: zie L&R ;)

Ik vind het hartstikke leuk voor je dat je je er over hebt kunnen zetten, maar ik snap niet zo goed waarom je dat zou willen. Als je nou eenmaal iemand met heimwee bent, waarom zou je dan reislustig moeten blijven? :confused:
Het is niet alsof het een groot gemis is als je niet maanden ergens anders kunt wonen; dan blijf je toch lekker in Nederland? En met een korte vakantie kun je ook van alles zien en beleven.
Ik zou mezelf echt niet langer kwellen als ik die eerste maand elke ochtend huilend wakker werd.

Leuk dat je je topic ff geupt hebt.
Ik zou het echt niet kunnen :O En ook niet willen.
Maar goed dat je door gezet hebt, en je daar nog steeds met veel plezier zit.
Wil je daar voorlopig blijven of ga je binnenkort terug?

Ik last die openingspost en dacht, hè, zat jij niet op Sint Maarten ofzo?

Leuk topic dit. Ik wil gaan studeren in Edinburgh en dan zal ik mijn huisje ook wel stevig missen, denk ik! :o

Maar ik ben altijd reislustig geweest en ik wilde dat niet opgeven! Ik wil graag wat van de wereld zien en dan niet door middel van een weekje vakantie. Ik vond het zonde als ik dat niet meer zou kunnen doen :)

En heimwee is iets waar je doorheen moet. Het zegt wat over je doorzettingsvermogen, flexibiliteit en mate van aanpassen. Als je daar doorheen komt, dan kun je echt trots zijn op jezelf. Ik kan het moeilijk omschrijven, maar ik ervaar het echt als een leerproces. Ik kan ook zeggen dat ik enorm gegroeid ben door mijn ervaring hier. En dat zou ik echt niet willen missen door zoiets stoms als heimwee :p

^ Helemaal mee eens. Ik heb zelf ook een jaar in het buitenland gewoond en de eerste paar dagen waren echt verschrikkelijk. Ik had het behoorlijk onderschat en vroeg mezelf constant af waarom ik eigenlijk was gegaan. Ik heb toen besloten om het twee weken aan te kijken en als het dan nog steeds zo erg was, zou ik naar huis gaan. Gelukkig kon ik me er naar een paar dagen overheen zetten en heb ik m'n draai gevonden. Achteraf ben ik erg blij dat ik heb doorgezet, want ik had dit jaar absoluut niet willen missen :).

Veel mensen vinden het belangrijk ook andere kanten van de wereld te zien/te beleven...

Ik zit nu in Curacao voor een stage en ik vind het verschrikkelijk! Nu ben ik hier nog maar twee weken, dus ik hoop dat alles nog los loopt, maar ben het vertrouwen een beetje verloren! Het liefst stap ik, net als in Spekkie's eerste post morgen nog op het eerste en beste vliegtuig naar huis. Mis mijn familie, mis mijn vrienden. Heb totaal geen aansluiting met de mensen die ik hier tegen kom. Bijna iedereen is hier, in het studentenhuis, om te feesten en ik ben niet zo'n feestbeest. Ik hoef in totaal maar 6 weken stage te lopen en heb dus nog maar vijf weken te gaan, maar nu vind ik het maar niks.

En dat terwijl ik volgend jaar nog steeds voor drie maanden naar Milaan wil.... vreemd :)

Veel mensen ook niet.
En veel mensen vinden het ook voldoende om een paar weken iets van een land te zien ipv een paar maanden tot een jaar.

En als je dan tot de mensen met heimwee behoort, snap ik niet dat je je niet gewoon aansluit bij een van de andere groepen :p

Hmm als je echt graag een andere cultuur wilt leren kennen, dan is een paar weken ergens de toerist uithangen niet genoeg. Als je ergens woont leer je zoveel meer over het land zelf, de cultuur, de mensen, de normen en waarden etc. Er zijn genoeg mensen die dat graag willen en hun heimwee daarom dus maar voor lief nemen.

Maar dat verbaast me dus zo. Heimwee komt doorgaans niet door het gemis van familie oid, maar meer door het gemis van je eigen ding en het gemis van je eigen cultuurtje. Dus je geeft zóveel om je eigen cultuur en hecht zoveel aan de normen en waarden van jouw omgeving, dat het me dus verbaast dat je echt een andere cultuur wil leren kennen..

Volgens mij is het niet zozeer een geven om je eigen cultuur alswel een je veilig voelen in een bekende situatie en dus onveilig/onprettig in een nieuwe, en/of niet goed kunnen omgaan met verandering. Niks mis mee als je altijd in dezelfde situatie wíl blijven zitten, maar als je meer dan dat wil meemaken zul je toch door zulke dingen heen moeten.

Ik heb één keer echt die hartpijn gevoeld waar jij over spreekt, en dat was toen ik op een verlaten eiland in het Titicacameer in Bolivia/Peru naar de sterren lag te kijken. Ik kon nergens heen, voelde me totaal eenzaam, ondanks dat ik er met een vriendin was, en raakte nog net niet in paniek. Vreselijk vond ik het.Het gekke was alleen dat ik heimwee naar Cusco had, en niet naar thuis/ouders/vrienden etc in Nederland. Cusco is dan ook de enige plek waarnaar ik ooit heimwee heb gehad, die pijn heb gevoeld. Heel vreemd. Wat ik heb gedaan is hardop benoemen wat ik voelde, tegen wie het ook maar horen wilde. Er hardop en hardgrondig voor uitkomen dat ik me zó slecht voelde en zó graag naar Cusco terugwilde, dat ik m'n hart gelucht had, en toen wat meer vrede kon hebben met de situatie. In jouw geval zit je wat langer op je plek, en denk ik dat je niets anders rest dan proberen toch je aan te passen en er het beste uit te halen. Wie weet gaat het straks allemaal wat meer meevallen.

Kun je erachter komen wát het precies is dat maakt dat je je zo voelt? En kun je dan kijken of je dat kan veranderen?Hoe gaat het nu met je?:)

Ik reis vrij vaak naar Canada, om daar te studeren @ SFU met de pipe band die daar zit,
Ik heb daar ook een keer 3 maanden gezeten, omdat het toen hoogseizoen was (ik was toen 16 ofzo).
Maar in het begin had ik ook zoiets van:
d'r is hier helemaal niemand die ik ken, of die dezelfde taal spreekt als ik, geen interesses delen etc. En dan zijn je ouders ook nog es jarig, dan ben je blij als je weer terug kan.
Ja ik vind dat best raar, ik zie er altijd heel erg naar uit om daar te gaan spelen, en ik doe dat ook met plezier. Maar als ik dan 's avonds in bed lig ofzo, en helemaal alleen ben, dan baal ik als een stekker.
En ik ben ook altijd zeer blij als ik weer terug ben in Nl:), dusja het is herkenbaar wat jullie ook hebben;)