Woordeloosheid zinloos?
 

Dit gedicht heb ik geschreven omdat ik mijn vriend een gedicht wilde geven. Dat doe ik niet zo vaak: meestal schrijf ik gewoon zonder het aan iemand te geven. Ik ben benieuwd wat jullie vinden!

Woordeloosheid zinloos?

Soms mijn lief dan dagdroom ik ons slenteren
door het zilverwitte bos, een pretpark,
over het reggaefestivalterrein of zie ik
hoe wij elkaar met zonnebrandcrème
beschilderen in Zeeland, waarvan
de duinen bij zonsondergang
de onze zijn.

Vaker ligt mijn hand heel zachtjes op je knie
om je vooral niet af te leiden en we rijden
in jouw oldtimer, met de jazz zo hard
dat die ons zwijgen overstemt.
Dat geeft niet. Nee, niet altijd
(zijn er woorden nodig).

De illusie dat een ruzie ons zou scheiden
bestaat niet: hoe vertederend verzoen-
ingen dan volgen op bittere verwijten,
dat noem ik liefde zonder het cliché
en zijn mijn tranen een triomf.

Maar meestal mijn lief dan kijk ik in je ogen
en zou ik toch met woorden willen gooien,
metaforen willen strooien, maar nooit
vertalen ze wat ik jou zeggen wil.

Ik vind het prachtig, alleen de haakjes in de tweede strofe vind ik niet mooi. De rest vind ik echt heel mooi en lief, vooral de laatste strofe. :bloos:

Heel mooi om weg te geven aan je vriend. Ik ben het wel met Liefsvanhier eens over die zin tussen haakjes, en die zin vind ik ook niet zo.
De laatste strofe, ja, die is niet zo origineel. Of eigenlijk vind ik dat je alles in het gedicht heel mooi hebt verwoord zonder onorigineel te worden, maar die laatste zin (maar nooit vertalen ze wat ik jou zeggen wil) is toch wel een beetje cliché en dat doet, vind ik, een beetje afbreuk aan de mooie rest:). Misschien kun je er andere woorden voor vinden. Met metaforen strooien is mooi, en ook dat je de oldtimer noemt, de jazz, reggaefestival, al die woorden waarmee je de sfeer oproept.

Maar zoals ik al zei, heel mooi om weg te geven:).

Dank jullie wel voor het commentaar. :)
Ik kan me wel vinden in het niet-originele van de laatste strofe Porcelain, maar ik heb heel lang nagedacht over hoe ik dat nou het best kon doen. Gek is dat, maar de eerste drie strofes schreef ik gemakkelijk op; de laatste strofe was het moeilijkst. Ik wilde daarin mijn gevoel voor mijn vriend vastleggen maar dat is gewoon niet te doen zonder in clichés te vervallen. Het is nog altijd beter dan gewoon 'ik hou van jou', niet waar? ;)
Ik wil trouwens de titel graag veranderen in Of woordeloosheid zinloos is.

O dat vind ik veel mooier, dat is wel een goed idee, volgens mij. :)

Ja, ik snap dat dat 't moeilijkste was. Dat is ook precies wat je in die strofe zegt, dus in die zin is het ook wel weer grappig. Die titel vind ik trouwens beter zo:).

Ik vind het ook een heel mooi gedicht. De eerste strofe loopt voor mijn gevoel iets minder lekker dan de de rest. Ik weet niet precies waar het aan ligt, niet een bepaalde zin, het is meer een gevoel. De verwoordingen vind ik wel erg mooi in die strofe, eigenlijk door het hele gedicht heen. In de tweede strofe -die ik trouwens ook het mooist vind- storen die haakjes mij persoonlijk niet, ik vind ze wel passend. Het einde is misschien een beetje cliché inderdaad, maar het is wel duidelijk en het is ook een gedicht wat je aan je vriend wilt geven, dus dan wil je natuurlijk wel een bepaalde boodschap geven. Mooi. En 'Of woordeloosheid zinloos is' vind ik een mooiere titel dan deze.

Vaker ligt mijn hand heel zachtjes op je knie
om je vooral niet af te leiden

hihi, dat vind ik lief.

Ik vind het ook mooi, maar ik kan op de één of andere manier wel heel goed merken dat je het voor je vriend hebt geschreven. Er zitten wel veel persoonlijke dingen in. Maar dat maakt het juist wel mooi :)

Dank jullie wel. :) De verandering van de titel is nu definitief.