You can leave your hat on
 

‘You can leave your hat on,’ is het enige wat hij tegen mij zegt. Ook dat heeft hij niet zelf bedacht. Hoe durft hij zich zelfs dit stukje van mij toe te eigenen?
Ik duw hem ruw aan de kant, nog lang niet ruw genoeg maar het is een goede poging.
‘Doe niet alsof ik je iets kan schelen, doe niet alsof je iets van mij weet,’ roep ik hem verbeten toe. Hij wijst naar zijn ogen, kijkt naar mij. Ja ik weet dat de tranen me weer in de ogen staan, daar hoeft niemand me op te wijzen. Ik wil op hem afstormen en net zo lang op hem inbeuken totdat ook hij zou gaan huilen, maar bedenk me op tijd dat het onbegonnen werk is. Als een koele kikker stapt hij langs me heen, op zoek naar iemand anders.
In een roes vlucht ik naar buiten, de frisse winterlucht in. Hij kijkt me na, dat weet ik zonder om te hoeven kijken. Dadelijk doet hij de deur nog even open en heeft net voor ik weg ben nog een opmerking voor me klaar liggen. Als hij me echt wil pakken breekt hij eens met die traditie, maar dat zal wel niet in zijn hoofd opkomen.
‘You can leave your hat on’, is het enige wat hij tegen me zegt. Doe ik, ik laat mijn muts op, trek hem nog wat verder omlaag. Over mijn oren, half over mijn voorhoofd zodat niemand me in de ogen kan kijken. Vertwijfeld stap ik op mijn fiets. Als ik weg wil rijden val ik bijna om, het slot openen is toch echt nodig. Zucht. Ik stap af en morrel de sleutel in het roestige slot. Een tweede poging om vaart te maken heeft meer succes. Waar ga ik heen?
‘You give me a reason to live’, klinkt er nu uit mijn oordopjes. Mooi, voor iemand besta ik nog. Ik ga nergens heen, waarom zou ik? Fietsen wordt het doel, niet langer het middel. Weg, gewoon van weg van de mensen die denken dat ze me kennen. Weg van de mensen die alles waar ik van houd uiteindelijk tegen me gebruiken.
Al trappend kom ik tot rust. Denk terug aan deze ochtend. De scheefgelopen verhoudingen, de verwijten, de stompzinnige levensvisies van mijn bloedverwanten. Het lijkt alsof hun hele leven bestaat uit mij bekritiseren en afbreken. Schampend over alles praten waar ik wat om geef, schampend over míj praten.
Ik frommel in mijn zak, probeer het volumeknopje van mijn mp3-speler te vinden. Drie, vier keer druk ik, het geluid van auto’s raakt op de achtergrond en trompetten schallen mijn hoofd binnen. Mijn eigen gedachtes worden overgenomen, Nederlands wordt Engels en geschreeuw wordt muziek.
‘Joe, you give me a reason to live!’ schreeuw ik zo hard als ik kan.
‘Joe, Joe!’ Het rijmende ‘I love you so,’ komt nog net niet over mijn lippen, te cliché. Maar eigenlijk is het wel zo, ik houd meer die rouwe stem dan van iemand anders. Vanonder mijn muts loer ik naar de langslopende mensen. Een mevrouw met een bloempotkapsel en worstig hondje kijkt me na. Een vreemde blik, alsof ik uit een gekkenhuis ben ontsnapt. Yes madam, denk ik. Ontsnapt, ontsnapt uit het gekkenhuis, maar ik was niet de gek.

(Joe Cocker gaat het om)
commentaar?

Hm... Altijd gedacht dat je hat als head schreef. Maar dan betekent het hoofd. Ik ben echt een kneus in Engels:| En ik vroeg me al af hoe het kwam dat ik die zin ineens in mijn hoofd had toen ik nog in een ander topic aan het reageren was, mijn hersenen registreren meer dan ik zo denk.

Kan je dat verbeten naar iemand toeroepen? Ik struikelde een beetje over die zin en bij roepen gebruik je meestal eenvoudige zinnetjes. Maar misschien kwam het omdat ik eerst las: doe niet alsof het je niet niets kan schelen.

Verder spreek je hem daar ineens met "jij" aan, ik snap wel hoe je dat bedoelt, maar vind het toch wat vaag.

Mja, ik vind hem wel oké.

Ik had niet eens gezien dat je iets gepost had :)

Ik wist meteen dat het over Joe Cocker ging! Dat nummer is echt heerlijk! Maar goed, nu is mijn vader ook een fan van die man, dus dat scheelt waarschijnlijk.

Het verhaal op zich vind ik wat verwarrend, ik kan er niet goed wijs uit. Het leest lekker, je stijl is goed. Misschien moet ik het verhaal gewoon nog een keer lezen en wordt het dan duidelijker :) Verder kan ik er weinig over zeggen, ik vind 'm wel aardig! :)

He, ja, nu ik het teruglees vind ik het ook niet het meest duidelijke verhaal wat ik ooit geschreven heb. Sowieso ben ik er niet echt tevreden meer mee, maar ja.
Enige uitleg: De eerste keer ''you can leave your hat on'' wordt door de broer (of zo) van de ikpersoon gezegd. Hij probeert haar belachelijk te maken. De andere keren is het Joe Cocker die haar toezingt. (niet dat het nu een duidelijker verhaal is, maar goed :p)

Hm, taaltechinisch in orde, maar het komt soms ietwat halfdramatisch op me over. :) Of dat passend is, zou je moeten kunnen opmaken uit een context.

ik vind het eigenlijk steeds minder goed. Waarschijnlijk was ik ook nogal in een dramatische bui (alhoewel het puur fictie is, op de adoratie voor Joe Cocker na).

Ik schreef tot voor kort alléén maar tijdens dramatische buien. :D En ik download nu maar ff wat van hem. :)

You can leave your hat on is dus meteen het beste nummer, mits je in een goede bui bent.
Een verhaaltje waar ik wel ''trots'' op ben en wat níet geschreven is in een dramatische bui, is wat verder naar beneden afgezakt. (commandant X en ik heet het, het is wel de onherschreven versie)

Mooi, en ik herkende het nr, en vond het leuk. :)

Ik zal kijken...