zelfbeeld
 

Ten eerste, als je geen zin hebt om m'n verhaal te lezen kan je naar onder scrollen als je toch zin hebt om me te helpen :p

Ik ben nog maar net van mijn depressie af en stop binnekort met therapie. Nu is er nog iets wat mij dwarszit. Namelijk mijn onzekerheid als het gaat om sociaal contact en mijn zelfbeeld. Al sinds ik klein was konden leraren mij nooit goed begrijpen; ik was een heel dromerig en vergeetachtig kind, doch wel slim. Als ik mijn rapporten van toen lees zie ik veel kritiek staan over hoe ik omging met de wereld. Ik zou te dromerig zijn, vergat altijd mijn dure bril en ik was veels te bazig. Vrijwel altijd werd de schuld direct in mijn richting gezocht, ik zou mijn bril bijvoorbeeld expres vergeten omdat ik er zo'n hekel aan had. Dat had ik ook wel, maar ik deed hem alleen soms af bij het spelen omdat hij te klein was en niet lekker zat. Waarna ik hem vervolgens vergat.
Kortom, toen ik van de basisschool afging, wat een opluchting, vond ik mezelf helemaal niet slim of aardig. Ik dacht dat ik vmbo zou gaan doen en daar was ik wel tevreden mee, iedereen zei toch altijd maar dat ik dom was. Wat bleek nu: ik was slim en mocht als enige uit de klas vwo gaan proberen. Toen werd ik daar weer mee gepest. Ik begon de middelbare school met een laag zelfbeeld.

Mensen kijken naar mij en zien een vergeetachtig dromerig maar toch ergens een slim iemand. Ik wordt vaak als een beetje minderwaardig gezien, zo'n zielig kind in de klas wat een beetje moeilijk met mensen omgaat. Ik heb veel mensen om me heen die aardig tegen me zijn omdat ze me een beetje zielig vinden. Ik heb ook veel echte vrienden alleen ik wordt vaak een beetje betutteld door andere mensen. Op zich ben ik blij met hun goede bedoelingen alleen ik zou willen dat mensen me als een volwaardig mens zouden zien en niet als een schattig klein meisje wat niks betekent. Ik ben inmiddels zover dat ik mezelf als een leuk en goed mens zie, nu moet de rest van de wereld nog volgen om het zo maar te zeggen ;) In de laatste jaren ben ik veranderd van een onzeker spijbelend meisje naar een zelfverzekerd meisje wat zich aan de regels houd voor haar eigen belang. Ik denk dat mensen mij nog als het meisje zien van 2 jaar geleden en dat is niet erg bevorderend voor mij zelfbeeld. Na een tijdje begin je namelijk weer te geloven dat ze misschien gelijk hebben; ik kan er niks aan doen dat ik nergens goed in ben.

Mijn vraag is dus hoe je kan zorgen dat mensen je (weer) als een volwaardig lid van de maatschappij beschouwen i.p.v. van een probleemkind dat geholpen moet worden. Ik wordt er een beetje moe van om uit te leggen dat ik me nu weer goed voel.

Lastig zeg! Je zegt zelf dat je zelfverzekerder bent geworden, maar mensen zien je nog altijd zoals je vroeger (?) was. Dan is mijn vraag aan jou: hoe straal jij die zelfverzekerheid uit?

Misschien kan je eens met die mensen praten en ze dit vertellen? (Maar dat heb je al gedaan, volgens mij?) En verder idd uit stralen dat je anders tegen jezelf ed aan kijkt en je ook niet laten betutelen ed.

Misschien door je er niet druk over te maken. Door lekker blij met jezelf te zijn en je eigen ding te doen en je niet zoveel aan te trekken van wat andere mensen denken&zeggen. Ik denk dat mensen het dan vanzelf door krijgen en dat jij het ook uit gaan stralen.

Ik denk dat ik er maar eens met mijn therapeut over moet gaan praten. Dat lijkt me zowiezo slim aangezien ik het gevoel heb alsof er nog meer dingen mis zijn. Andere dingen behalve die depressie, alleen heb ik die dingen verzwegen omdat ik zo graag gezond wilde zijn :o

Dan lijkt het me idd verstandig om dat alsnog te gaan bespreken.

ehm ik zou niet weten hoe je daarvoor kunt zorgen.
Ikzelf (heb het aspergersyndroom, een lichte vorm van autisme) en ik herken het verhaal volledig, sterker nog het is bij mij precies hetzelfde gegaan.....

Ik zit ook met hetzelfde probleem en weet ook niet hoe ik het moet oplossen.

Ik denk dat het gewopn vanuit de mensen zelf moet komen, dat ze gewoon moeten inzien dat jij veranderd bent.
Bij mij zorgt dat zelfs voor problemen met mijn vader en stiefmoeder. Die hebben me op de basisschool (Ik werd daar heel erg gepest) namelijk jaren proberen aan te leren dat ik zei waar het op stond en dat ik moest zeggen als ik het er niet mee eens ben.

Nu heb ik dat na jaren eindelijk aangeleerd en nu vinden zij mij ineens brutaal en arrogant

Nou, ik denk dat ze het niet zelf zullen doorkrijgen. Het lijkt mij handig het te laten weten, ze er op te wijzen dat je een zelfstandig mens bent, en die betutteling lief vindt, maar niet nodig hebt.

Als je het gevoel hebt dat je toch niet helemaal oke bent van binnen, zou ik idd toch nog even met een therapeut gaan praten.

Hoop dat je er wat aan hebt

Ben je misschien doorgeschoten? OF, misschien zijn ze gewend aan een timide persoon... Liet jij ooit weten wat je dacht, of vond?