Niet echt depressief maar depressief gevoel.
 

Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen dus ik zal eerst maar omschrijven wat ik voel.
Ik heb sinds 4 maanden een vast vriendje, en onze relatie is echt "perfect", ik zou niet weten wat er beter kan, ben ook supergelukkig met hem. Het rare is, dat ik sinds ik een relatie met hem heb heel erg last heb van een heel diepbedroefd gevoel vaak. Echt huilbuien enzo, terwijl ik voor deze relatie amper/nooit huilde. Op school voel ik me ook echt heel verdrietig en een soort van totaal moe, dus echt lichamelijk moe maar ook geestelijk.
Ik doe wel heel vrolijk en kom ook vrolijk/gezellig over en ben soms natuurlijk ook echt wel vrolijk, maar als ik alleen ben dan breekt er zeg maar iets. Ik dacht eerst dat het kwam omdat ik ongesteld moest worden of ongesteld was, maar het blijft ook in de periodes ertussen. Ik ben al 2 jaar aan de pil, dus ik denk dat het zo laat ook niet meer daar van kan komen. Op internet heb ik een depressie-test gedaan en daar kwam (naar mijn verwachting ook) uit dat ik niet depressief ben, ik wist dit zelf eigenlijk ook al, want het is wel een allesoverheersend gevoel dat ik heb, en het liefste zou ik me dagen in bed verstoppen, maar ik kan nog wel redelijk "meedraaien" met de dingen die ik doe. Op school zijn mijn resultaten nog steeds hetzelfde (goed).
Ik vraag me echt heel erg af waardoor dit zou kunnen komen.
Alvast bedankt.

Zie je hem misschien niet zo vaak en mis je hem dan heel erg?

Dat zou goed kunnen, maar geeft dat echt zo'n gevoel dan? Ik weet hoe ik me voel als ik iets of iemand mis en dit lijkt daar niet echt heel erg op, dit voelt erger. Maar misschien heb je wel gelijk. :) Soms moet ik ook huilen als hij snachts slaapt en ik wakker lig, omdat ik me dan op de een of andere manier eenzaam voel ondanks dat hij zo dichtbij me is.

Ik weet hoe het moet voelen. Ik kan hem ook zo ontzettend missen, want hij woont dan wel een eindje van me af. Ik zie hem dan ook niet zo vaak en ik heb dan ook vaak zo mijn buien ja. Ik weet dat het raar voelt, maar liefde doet nu eenmaal rare dingen met je. ;)
Ik kan er gewoon niet tegen dat ik hem zo weinig kan zien en als hij bij me is en we kijken even tv, dan mis ik hem op de een of andere manier ook wel. :bloos: Dat komt misschien door die afstand en dat ik dan het gevoel heb dat ik mijn tijd met hem "verspil"? Ik heb dan ook vaker dat ik eventjes moet huilen of me een beetje down voel ofzo. Maarja, genoeg over mijn problemen. Ik hoop dat je wat aan mijn verhaaltje hebt en als je nog vragen hebt kun je ze gewoon stellen. :)

Misschien dat je door je liefde een emotionelere en kwetsbaardere kant van jezelf hebt leren kennen.

Of simpelweg licht tekort?

In de zin van winterdepressie?

Ja daar dacht ik aan..

Hee ik heb het ook. Maar bij komt het (waarschijnlijk) doordat ik door mijn relatie met mijn vriend steeds vaker met mijn wat minder goed ontwikkelde sociale kant geconfronteerd word. Als ik bij hem ben of met hem een weekend bij m'n ouders, ben ik over het algemeen wel blij en vrolijk, maar als ik dan weer terugkom op m'n kamer, komt er zo'n down gevoel over me. Dan ga ik ook heel erg twijfelen of ik wel goed genoeg voor hem ben blablabla, negatieve gedachten dus.

Ik weet niet waar het bij jou door komt, misschien kun je iets herkennen in mijn verhaal, anders zou het kunnen zijn dat je hem gewoon (ook onbewust) erg mist. Heb je verder nog vrienden/vriendinnen waar je mee om gaat?