Illusie
 

Illusie.

Op het moment dat jij je ogen zult openen. Dat je de wereld zult instappen, in plaats van er langs heen te leven, zul je beseffen dat alle realiteit slechts een droom was. Je zult ontdekken dat ik dood ben, dat ik nooit heb geleefd. Ik was slechts te zien in je fantasie, zoals ik je geloven deed. Al je verloren jaren zullen worden ingevuld met leegte, leger nog dan je wilt toegeven. Zelfs de spiegel zal je keerzijde niet meer kennen en je gezicht zal worden verscheurd door een glimlach. Een gemeende glimlach, die je laat ontsnappen uit de wereld die jij een hel noemde. Maar waar jij je eigenlijk veilig voelde.



Je vloekte op het zwarte uitzicht, terwijl je zelf lichtpuntjes kon schilderen, als je dat had gewild. Het was immers je eigen leven en de verf was nog lang niet op. Het was het begin van je leven, dat jij het einde noemde.

Nu je bent ontsnapt, zoals jij het noemt, probeer je te vliegen. Steeds hoger. Maar je moet weten; je vleugels zijn nog niet sterk genoeg. En ik zal je niet loslaten, hoewel jij denkt van wel. Jij denkt dat je deze illusie kunt uitvegen, zoals jij je tranen hebt weggeveegd. Maar nee, dat gaat je niet lukken. Ik zal bij je blijven, in je hart, in je ziel, in je leven. Ik zal je terugbrengen naar je verlangens. Het duister zal je opnieuw omarmen, omdat ik weet dat dat is wat jij wilt. Vechten kun je niet tegen mij, je houdt van me. Mijn liefde zal jou verstikken. Maar wees niet bang, ik zal je niet dood laten gaan. Niet voordat je deze donkere dagen hebt uitgezeten. En je weet best dat ik dit van jou mag vragen. Ik heb heel je leven aan jouw zijde gestaan. Tot het moment dat je me liet vallen. Je liet je het dal uit tillen. Ik zie nog voor me hoe het zwart plaats maakte voor allemaal felle kleuren. Deze straalden vanuit je ogen. Alsof je de hele wereld wilde laten zien dat je sterk was. Maar ik weet dat je niet sterk bent, ik ken je zwakke plekken. Zo snel als jij dacht hier uit te komen, zo snel zul je ook weer terugvallen. Onder in het dal zal ik dan staan, je redder, je engel, om je weer op te vangen.
Want nee, ik laat jou niet vallen.
Zo ben ik niet.

--

Kritiek is erg welkom. :)

Het raakte me, in dat opzich erg mooi dus.
Toch mist er iets, iets klopt er niet, in mijn ogen. Ik weet niet wat.
Ik vind hem (Y), ondanks dat rare gevoel.

ik vind de laatste helft van deze zin minder, door die herhaling van ''dat.''
zij laat hem/haar vallen, maar zich daarna het dal uittillen? Volgens mij is dit een te snelle overgang.
Ik zou het mooier vinden als deze zinnen aan elkaar waren geschreven, met een komma. Een zin beginnen met ''deze'' als het terugwijst naar iets is bijna nooit echt mooi.

Genoeg gezeurd, ik vond het een mooi stukje. Vooral de eerste twee alinea's, inderdaad, ze raken je. De laatste alinea mist inderdaad iets, loopt ook niet helemaal lekker. Misschien zou je het gewoon wat verder moeten uitwerken, want de ''setting'' is goed. (y)

De eerste punt moet volgens mij een komma zijn... In ieder geval zou ik dat mooier vinden, omdat de zin nu niet af is. Plus het feit dat dit de eerste zin van het verhaal is, en zo'n eerste zin is knetterbelangrijk.

Je zinnen zijn naar mijn smaak iets te kort, het stukje zou vloeiender lopen als ze wat langer zouden zijn. Probeer het dus wat af te wisselen.

Ik vind het trouwens wel een goed stukje, het raakt me. Naar mijn idee zit er een tegenstrijdigheid in, en die spreekt me wel aan. Zeg maar de dunne lijn tussen liefde en haat, ofzo. Misschien lees ik het dan wel verkeerd, zou zomaar kunnen! De laatste twee regeltjes zijn goed, en een heerlijke afkoeler. Netjes!

Heel erg bedankt allemaal, voor jullie reacties!