gevoel (een raar iets...?)
 

Ik heb erover na zitten denken om mijn psychologie leraar een mail te sturen, maar ik kan het eerst hier wel proberen, misschien weten mensen het hier ook en herkenning zou opzich ook al fijn zijn...

Ik voel vaak dingen heel erg intens, als ik in die periode een leuk iemand ziet of iemand zegt iets leuks, dan krijg ik gelijk een heel verliefd gevoel. Dat gevoel is meestal ook wel gauw weer over (duurt niet langer dan een dag meestal). Maar als iemand (vooral waar ik veel om geef) iets heeft gedaan wat ik niet leuk vind, dan kan ik heel erg boos worden en dan haat ik die persoon ook heel erg en dat laat ik merken ook.

Maar ik heb ook periodes dat ik helemaal niks voel, helemaal geen emoties ofiets. Mensen kunnen doen en zeggen wat ze willen, maar ik voel het niet. Wel merk ik aan mezelf of ik dingen dan wel of niet leuk vind en ik merk aan mijn eigen gedrag hoe ik me dan voel, ook al voel ik dat niet zeg maar. Ik merk dat dan bijvoorbeeld of ik veel praat en hoe ik praat dat ik wel 'vrolijk' ben en als ik heel stil ben, dan ben ik wat somber...maar de gevoelens heb ik er dus niet bij.

Zou het dan zo zijn dat mijn eigen lichaam me beschermd voor die gevoelens ofzo? :confused: Want ik voel dingen altijd heel erg intens en vooral na een tijd van hele sterke 'haat' en/of sombere gevoelens komt er een periode dat ik gewoon niks voel. Ik vind dat zelf heel vervelend en zou dan graag ook weer eens gewoon dingen willen voelen, maar dat gaat niet, of ik nou leuke dingen doe of niet. En als ik mijn gevoel dan weer 'terug heb' is het weer zo overdreven gelijk...ik wil eigenlijk ook wel eens 'normaal' voelen, al weet ik niet wat dat dan precies is, maar ik heb niet het idee dat dit heel normaal is ofzo.

Zijn er mensen die dit ook hebben? Of mensen die weten hoe het komt? Vooral naar dat laatste ben ik benieuwd, want ik houd wel van psychologische dingen :o maar ik vind het ook wel fijn als er mensen zijn die dit herkennen

Ik ben wel benieuwd naar de reacties van mensen hierop, want ik heb min of meer hetzelfde (had het er toevallig gister nog met iemand over - wij kwamen idd uit op een soort beschermingsreactie).

Ik herken me wel een beetje in je verhaal. Ben zelf ook erg veel van de extreme gevoelens en reacties op situaties. En inderdaad als ik een hele periode een hoop vervelende dingen heb meegemaakt ga ik na een tijdje in een soort waas leven om minder verdriet te voelen. Ik kan dan ook heel slecht situaties terug voor de geest halen. Het is ook best moeilijk om uit die waas te komen, maar als er dan betere tijden aankomen (en voortduren), gaat die waas langzaam weg. Een soort bescherming van jezelf.
Ik vind het soms wel fijn dat ik me dan eindelijk een keer niet zo snel gekwetst voel, maar als het te lang duurt vind ik het zonde dat ik niet genoeg stilsta bij alles wat ik doe en me leven meer als een film voorbij lijkt te gaan.
En nu nog de vraag hoe je hier mee omgaat en wat je er aan kan doen...

Zelfverzonnen hypothese: ik denk dat dit komt door een bepaald niveau van neurotransmitters. Die maak je zelf aan (bijvoorbeeld serotonine als je happy bent en dopamine als je opgewonden bent) en je lichaam kan zich goed aan zichzelf aanpassen. Heb je een periode dat je van alles doormaakt, zijn er constant van die stoffen aanwezig in je hersenen. Je lichaam gaat zich daar naar verloop van tijd op aanpassen door minder stoffen aan te maken, waardoor je weer minder gaat voelen. Geeft je leven dat weinig aanleiding tot veel gevoel, dan wordt je niveau weer wat laag. Om het weer in balans te krijgen schiet het weer omhoog, iets te ver door.
Net zoiets als gewenning aan drugs of alcohol.

Het zou zomaar kunnen. :D

@Kruimel: Hoe verklaar je dan dat je ook op momenten dat er veel dingen gebeuren je toch niets voelt? Bij mij is het wel/niet voelen niet afhankelijk van of wel of juist geen gebeurtenissen. (Ik weet niet of TS dat ook heeft?)

zou idd zomaar kunnen :D goede hypothese!


@ Oma: ik heb dat ook; in het begin is het wel lekker, maar op den duur ga ik het steeds minder leuk vinden.


Is dat wel normaal dan, zulke gevoelens? want als ik het heel af en toe eens aan mensen vertel (bijvoorbeeld op school of aan 'vrienden') dan doen ze net of ik gek ben en die mensen hebben dan nooit en kennen ook niemand die dat wel hebben :confused:

nog meer mensen die het herkennen? ben wel blij dat ik niet de enige ben hier :)

ja dat heb ik ook! het maakt niet uit wat er dan gebeurd is, ik voel niks... (ook niet toen er iemand overleden was die ik goed kende, ik vond dat heel erg dat ik daar niks van voelde)

Het zou, binnen mijn hypothese, kunnen dat dat komt doordat je niveau van neurotransmitters een tijdje zo hoog is geweest dat het echt heel systematisch naar beneden is gebracht en ook bij een dergelijke gebeurtenis niet genoeg geproduceerd wordt om een hevige reactie op te wekken.

Overigens zijn afweermechanismen hierbij ook een goed verklaringsmodel. Die zijn alleen puur psychologisch, zonder biologische onderbouwing.

Ik herken het wel een klein beetje. Mijn gevoelsleven is niet zó extreem als die van de ts, maar wel met een hoop ups en downs. Vorig jaar heb ik een tijd gehad dat het juist enórm extreem werd (waar ook wel aanleidingen voor waren), daar werd ik ook helemaal gek van. Daarna had ik een periode die ook heel erg lijkt op wat jullie zeiden: ik voelde haast niks, totaal blanco (maar wel aan de humeurige kant). Voelde ook helemaal geen genegenheid meer voor vrienden of familie, echt eng als ik er aan terugdenk. Ook daar werd ik op den duur knettergek van en gelukkig is het al voor een groot deel over.
Wat je er aan kunt doen weet ik niet... ben benieuwd of er nog iemand is die dat wel weet.

ja, dat zou opzich wel kunnen, dank je wel :)


dank je wel voor je reactie :). ik ben er ook wel benieuwd naar of iemand dat weet. Wel fijn dat het bij jou nu voor een groot deel over is :). het kan dus overgaan :o :)

Nja, geleidelijk kreeg ik weer momenten van: ''Hee, wat is mijn moeder eigenlijk lief'' en ''hee, wat is dat eigenlijk een aardig gebaar'' en ging ikzelf ook weer wat aardiger doen. Bij mij hangt het denk ik ook wel samen met een winterdip/depressie, dus ik ben benieuwd of het volgend jaar rond oktober weer terugkomt, ik hoop het niet.
Die hyposthese van een vorm van zelfbescherming lijkt me inderdaad goed mogelijk. Zo enorm veel voelen kost ontzettend veel energie (ik was constant uitgeput), dus ook lichamelijk ga je er uiteindelijk aan onderdoor. Ik denk dat je lichaam daarna zichzelf dan wat rust wil gunnen, op een of andere manier.

ja, dat denk ik ook :). maar mijn lichaam was toen sowieso uitgeput...want ik had iet wat last van een eetstoornis :o.

Bij mij was het denk ik ook wel door depressie, maar ik voelde me al wel een paar jaar langer wat somberder zeg maar. Ik heb juist dat ik in de winter wat opgewekter ben, dat had ik iig dit jaar en vorig jaar ook en dan begint het bij mij weer in februari/maart. Vanaf oktober ongeveer ging het heel goed bij mij en voelde ik ook wat je zei, van die aardige gebaren etc. fijn is dat he?

Ik kreeg in die periode ook veel meer 'aandacht' van andere mensen had ik het idee, mensen gingen tegen en met me praten en stuurden berichtjes, heel fijn...maar dat werd wat minder en toen merkte ik weer dat het allemaal vlakker werd. Nu wisselen de momenten bij mij wat meer af, gelukkig zijn mijn extreme gevoelens naar mijn idee al wat minder extreem en het 'niks' voelen duurt ook al wat korter, maar komt wel steeds weer terug. Had/heb jij dat ook?

ik heb hier ook last van
en denk indd dat het ook wel een bescherming is ofzo
laats had ik het er met mijn vader over en toen bleek dat hij het ook zo had
wel vreemd durfde er nooit zo over te praten
omdat vrienden het meestal vreemd vinden enzo
er schijnen wel homeopatische middelen te zijn, die je hiermee helpen omgaan
daar ben ik nu al een tijdje mee bezig om het uit te zoeken

Ben bang dat ik jullie niet kan helpen... niet echt ieg.

Ik wil wel wat dingen zeggen:
-Heel veel sterkte :)
-hou andere mogelijkheden ook open(maar kruimel: klasse!)
-ik vindt het waardeloos dat jullie vrienden hier geen/niet zo makkelijk begrip voor kunnen opbrengen en/of jullie proberen te helpen
-deze reactie op emoties kan (misschien)
een gevolg zijn van heel veel negatieve of heel veel positieve emoties, aan de negatieve kant: kijk of (en wat) je er aan kunt veranderen.
-je lichaam probeert vaak problemen van het lichaam op te lossen/compenseren, en vise versa, een wisselwerking is heel goed mogelijk.

Dank je wel voor je bericht, je sterkte en je tips :)

;)