Waarom willen we normaal zijn?
 

Hey allemaal,

ik ben super blij dat zoveel mensen hier hun hart luchten en om hulp vragen, en houdt daar alsblieft(!) niet mee op. Maar het bracht mij wel tot een vraag...

Waarom vinden wij het zo vreselijk belangrijk om normaal gevonden te worden. Ik vindt het juist zo leuk dat ik wat andere dingen heb, zoals dat ik veel gereisd heb, taboo topics altijd aansnijdt, soms gewoon uit het niets iets geks kan doen.

Heel veel topics draaien uit op de vraag; "is dit wel normaal?"

Hoeven we ons wel zoveel zorgen te maken?

De vraag is wanneer abnormaal té abnormaal is. Menselijk gedrag varieert nu eenmaal en dat zal het altijd blijven doen. Maar soms varieert menselijk gedrag op een manier waarop je helemaal niet wilt, of in een mate die je niet aanstaat. Ben je compleet anders dan alle anderen wil je heus wel normaal zijn. Want afwijken is best, maar alleen op die manier dat het leuk blijft, je het zelf onder controle hebt en het de rest van je leven niet beïnvloedt.

Ik wil niet zozeer normaal zijn, maar wel geaccepteerd worden door anderen. En heel vaak kan dat blijkbaar niet als je "anders" bent. Of eigenlijk nog vaker denken mensen van niet, gaan zich vervolgens onzeker gedragen en dan is dat eigenlijk de echte reden.

Als je 'socially awkward' bent, zoals ik, moeten mensen je niet :)
Ik zie er al niet helemaal normaal uit, hoewel dat een eigen keuze is in mijn geval, dus ik word al genoeg nagekeken. Ter compensatie zou ik dus voor de afwisseling als normaal mens gezien willen worden, want het enige wat mensen zeggen als ze het over mij hebben is het dat ik raar ben.

Dat is waarom ik normaal wil zijn. Niemand hoeft normaal te zijn van mij, maar ik vind het wel vervelend als mensen zich idioot gedragen om aandacht te trekken, omdat je je dan gewoon anders voordoet dan je bent, maar dat heeft niet echt met normaal 'zijn' te maken, maar met je normaal (lees: fatsoenlijk) gedragen. Aandachtstrekkers vind ik irritant.

Dus jij vindt het belangrijk dat mensen je mogen om je sociale vaardigheden... oppervlakkige mensen, maarja anders kom je helemaal niet aan contact... dilemma

Hoe weet jij dat mensen zo over je praten... misschien kennen ze je gewoon niet en durven ze je niet aan te spreken omdat je er niet toegangkelijk uitziet of niets toegangkelijks uitstraalt (toegangkelijk = hier aanspreekbaar)

Aandacht trekken = vervelend.
Ik wordt nu niet aangevallen, maar ik zeg toch: ik doe en zeg graag wat me ingeeft, ik pas me zo min mogelijk aan. Het verschil tussen mij en aandachtstrekkers is geloof ik dat ik doe hoe ik doe, om een boodschap over te brengen, en niet om gezien te worden.

Dus:
-om erachter te komen of we niet té abnormaal zijn
-niet normaliteit is belangrijk, maar acceptatie
-om one of the guys/girls te zijn

Klopt dat een btje?

Nee, want daarin zal ik nooit uitblinken. Ik wil alleen dat ze me niet minachten, ze hoeven me niet reuzeleuk te vinden.
True, dat weet ik niet zeker. Maar ik ben dus inderdaad niet toegankelijk en 'uitnodigend', ik heb zo'n gezicht dat er kwaad uitziet als ik normaal kijk. Maar toegegeven, paranoia is me allesbehalve vreemd.

Ergens is dat ook een goeie eigenschap, en ik zou iemand er ook niet op afrekenen, maar ik ben toch meer van de introverte mensen. Puur persoonlijk dus.

Als mensen je minachten, is dat (nou ja, bijna)altijd een teken dat het bevooroordeelde, ongeïnteresseerde mensen zijn, die niet nadenken over jouw situatie of gemoedstoestand en zoiets hebben van: "nou ja boeiend, we gaan wel praten met dat vlotte( :s ) figuur daar(niet met jou)."

Ik keek ook vaak(doe het nog steeds wel eens, ben dan heel verontwaardigd als mensen me niet benaderen), heel gevaarlijk. Wat een toeval dat jij ook zo'n hoofd hebt!!! Maar ik kijk vooral stoned :s (doe niet aan drugs btw).

Introvert.... tja, ik hou meer van extrovert, beleef je wat meer... hoop ik :cool:

Ik denk dat de mensen die vragen 'is dit wel normaal?' de mensen zijn die van zichzelf best onzeker zijn. En de mensen die onzeker zijn, willen misschien niet al te erg opvallen en daarom lijken op de 'normale' mensen (wat op dat moment in is qua mode enzo). Want ik ken wel mensen die gewoon wél dingen doen die niet 'normaal' zijn en dat zijn allemaal wel zelfverzekerde personen.
Dus ik denk dat hoe 'normaler' iemand wil zijn, hoe onzekerder hij ook is. Tenzij de stijl die op dat moment normaal is hetzelfde is als wat iemand leuk vindt (maar dat is dan toeval).
Interessant topic trouwens :)

Er zijn heel veel mensen die gewoon de behoefte niet hebben om zich te onderscheiden. Dat wil niet zeggen dat ze zich conformeren omdat ze onzeker zijn. Normaal zijn is gewoon het makkelijkst en het prettigst en dat heeft weinig met onzekerheid te maken, tenminste niet op latere leeftijd. Op jongere leeftijd ben je vaak bang om beoordeeld te worden omdat je nog niet zoveel vertrouwen hebt in jezelf.

Dat vindt ik een goede opmerking. Het volgt ook eigenlijk logisch uit de hele vraag, de onzekerheid: ben ik normaal(bezig)! Dus het lijkt me velig om te stellen dat mensen die zich afvragen of ze normaal (bezig) zijn, niet zo zeker zijn.

Je hoeft je niet te onderscheiden, ik zal nooit een "productie/efficiëntie/utilisme" houding aanraden!! Ik heb het over die onzekerheid. Ik heb de indruk dat we ons een tikkeltje teveel zorgen maken over wat de rest van de wereld (grotendeels mensen die we niet kennen) van ons vindt. Maak er geen queeste van om bijzonder te zijn.

Ik vindt het super van je(@nare man) dat je het woord "makkelijk" gebruikt, want dat is het grotendeels, gemakzucht. Als je bent zoals de rest, hoef je geen mening te verantwoorden, je niet uit te leggen, niet zoveel moeite te doen om te zijn wie je bent.

En dankjewel welle

Ik wil niet normaal zijn. Helemaal niet. En ik zal het ook nooit zijn.
Er wordt vaak naar me geroepen dat ik normaal moet doen. Maar voor iedereen is normaal verschillend. Mijn normaal blijkt dus abnormaal en dus wil ik niet normaal zijn en ben ik uiterst tevreden met mijn abnormaliteit...

Super goed dat je zo zelfverzekerd bent Maantje (y)


Ben je daar trots op?

Dat heb ik nou ook. Niet dat ik nooit anders zou willen zijn dan ik ben, maar dat is niet omdat ánderen iets over mij vinden.

Ik heb de hoop al opgegeven dat ik ooit normaal zal worden :) En sinds ik dat geaccepteerd heb, kom ik erachter dat er ook hele leuke kanten aan het 'niet normaal' zijn zitten, maar ook dat ik niet voor de volle 100% abnormaal ben. Er zijn best veel dingen aan mij die tot mijn verbazing toch weer normaal schijnen te zijn.

Ach ja, en wat is normaal? Wat ik altijd leerde tijdens de opleiding is normaal datgene wat algemeen geaccepteerd wordt in een groep. In sommige groepen ben ik normaal, in andere weer niet. Houdt het allemaal heel levendig ;)

Goed om dat te horen :)

Maar, dat geeft geen antwoord op de vraag, waarom willen we dat wel zo graag zijn. Ik bedoel, je haar anders, je schoenen anders, je overtuigingen anders, dat schijnt niet te kunnen.

En daar maak ik me zorgen over, dat we zoveel letten op wat we denken dat we zouden moeten zijn, dat we vergeten wat we zijn.

Desalniettemin(mooiste woord uit de nederlandse taal[volgens een enquête]) is het goed om te horen dat jullie willen zijn wie jullie zijn.

Nouja, je slaat de spijker op zijn kop als je de uitdrukking 'mensen die we niet kennen' in de mond neemt. Het is namelijk best wel belangrijk wat je vrienden van je vinden. Natuurlijk is het belangrijk, want het zijn je vrienden. Ook andere mensen in je naaste omgeving hebben wel relevante meningen omdat je daar toch ook regelmatig mee te maken hebt.

Maar van volslagen wildvreemden moet je je inderdaad niets aantrekken.

Dat, maar op een gegeven moment (/ leeftijd) gaat ook gewoon de drang om je constant te onderscheiden weg. Dan doe je gewoon waar je zin in hebt.

Of om erbij te horen
Door mijn onzekerheid en faalangst heb ik mijn hele basisschoolperiode geprobeerd normaal te zijn en toneel gespeeld. Zonder succes natuurlijk, want door juist te proberen niet de domste, de slimste, de leukste, de lelijkste, de mooiste of wat dan ook te zijn viel ik op. Na een depressie heb ik eerst mijzelf geaccepteerd en daarna (geprobeerd) verder te gaan met waar ik zelf gewoon zin in heb. :)

Ik heb juist vaak het idee dat veel mensen om me heen (vooral jongeren) zich juist graag willen onderscheiden van de rest. Zo kijk mij ik draag speciale kleren, ik durf, ik heb stijl. Ik probeer juist normaal te zijn en ben daardoor anders. Best ironisch eigenlijk. :D

Omdat we onszelf spiegelen aan de maatschappij waar we deel van uit (willen) maken. We willen erbij horen en nóg liever willen we opvallen door hier en daar uit te blinken, maar altijd binnen de grenzen die de maatschappij aan ons stelt.

Tuurlijk. De enige persoon die zich niets van anderen aantrekt is de dronken, stinkende kluizenaar die in een kartonnen doos op de Veluwe woont.

Dat is waar ja,

ik trek me ook wat aan wat mensen om me heen van me vinden... daar kan je/ik niet omheen.

Misschien heb ik wel gewoon geluk dat mensen over het algemeen wat ik leuk vindt, of hoe ik ben niet vreemd vinden :s .

Dat zou me wel goed uitkomen, maar ja. Als het niet zo is, wil ik me daar me nek niet over breken.

Als je afvraagt wat 'normaal' zijn is, dan heb je al een probleempje vind ik. Helemaal raar is het als je zegt dat je nooit 'normaal' zult zijn.

Als je 'anders' bent, wordt je minder snel geaccepteerd. Tenminste, dat is in mijn geval zo. Mijn ervaring met 'anders', zijn, is dat het twee kanten op kan.
1. Mensen bewonderen je, en vinden je geweldig, juist omdat je je niks (of bijna niks) aantrekt van wat anderen van je vinden.
2. Je ligt er gigantisch uit, en anderen moeten je niet, omdat je je niks (of bijna) niks aantrekt van wat anderen van je vinden.

Om te voorkomen dat je eruit komt te liggen, willen we allemaal hetzelfde zijn. Bewust of onbewust, maar meestal is dit wel het geval. Ofja, in mijn omgeving in ieder geval wel.

:confused: Jij ziet er absoluut niet raar uit? Hooguit ietwat alternatievig. Ik moet wel nageven dat ik aan Bas vroeg of je wel goed in je vel zat omdat je op een gegeven moment enigszins 'stil' was. Maar goed, dat kan ook door die smirnoff/ zelfkweek komen. :)

Waarom moet de veluwe het altijd ontgelden :nono: ;)

waarom ik normaal wil zijn? valt niet op bij de grote groep,e n idee dat je makkelijker geaccepteert wordt

:bloos: :bloos: :bloos:

Nee, niet echt raar, maar ik heb wel 4 piercings in mijn gezicht, dus 'afwijkend'. En stil is mijn handelsmerk, ik durf zelden te praten :o <-- vandaar de smirnoff ;)

Omdat mensen erbij willen horen (normaal gesproken). En omdat men anders 'uitgekotst'/verstoten wordt. Zo simpel is het toch?

Als men 'abnormaal' doet, doet men dat omdat men (denkt) er niet bij te kunnen horen als men zich 'normaal' gedraagt. Of omdat men zich niet 'normaal' (ja, tussen aanhalingstekens ;)) kan gedragen.

Ja, zal wel iets met het 'zoeken naar je eigen identiteit' zijn. Gewoon een fase waarin men zich inderdaad wil onderscheiden van anderen.

Maar eigenlijk wijken ze helemaal niet van het 'normale' af, omdat er heel veel meer jongeren zijn die zich op dezelfde manier willen onderscheiden. Gewoon door een aantal veranderingen aan het uiterlijke voorkomen.

Maar daarmee kun je uiteindelijk toch niet veel afwijken van het normale. En die mensen zoeken waarschijnlijk ook weer mensen die net als hun, 'afwijkend' zijn. Ze willen uiteindelijk dus toch ook ergens bij horen.

Dat valt wel mee, hoor. :|

Ik kan me eigenlijk niet één iemand indenken die in mijn ogen 'echt' normaal is. Iedereen heeft wel iets - lichamelijk of geestelijk. Net zoals je een ideaalplaatje van de perfecte boom in je hoofd hebt, en vervolgens die boom nooit zult zien omdat ie niet bestaat...

Dus persoonlijk vind ik de hele discussie een beetje zinloos.

Dat wou ik eerst ook zeggen. Maar ja, de meeste discussies zijn eigenlijk knap zinloos. Met discussies wil men ook vaak niet echt een antwoord op een vraag, althans, daar draait het niet om, maar gaat het gewoon om het 'vermaak' van het discussiëren zelf.

We willen normaal zijn omdat we anders uit de groep getrapt worden en verhongeren in de wildernis :)