Gesloten vriend
 

Hoi,

Ik wilde een vraag stellen aan jullie, wat jullie mening erover is.
Ik heb sinds een jaar een vriend en het gaat redelijk tot behoorlijk goed tussen ons het is ook behoorlijk serieus tussen ons. Alleen is er nu een minpunt, mijn vriend is wel erg gesloten op emotioneel vlak. Hij kan heel moeilijk delen wanneer hij ergens mee zit, of als hij verdrietig is dan klapt hij dicht en laat het niet merken hij zit meer te grappen met iedereen en laat nooit echt zijn innerlijk zien aan niemand. Ik denk dat dat te maken heeft met wat hij heeft meegemaakt, zijn moeder is een paar jaar terug overleden en hij was heel erg op haar gesteld en heeft nog een paar dingen meegemaakt. Wanneer het te persoonlijk wordt, dan trekt hij zich terug achter zijn grappen.
Nu vraag ik mij af, heeft hij gewoon tijd nodig om te beseffen dat ik hem geen pijn zal doen en dat hij mij kan vertrouwen moet ik gewoon geduld met hem hebben of is dit iets wat altijd zo zal blijven. Ik heb wel duidelijk gemerkt dat als ik hem laat en hem niet ga dwingen dat hij soms wel eens wat loslaat over waar hij mee zit enz, vandaar dat ik eigenlijk wel hoop heb dat ik hem gewoon tijd moet gunnen.

Hoe denken jullie erover?

Gewoon geduld hebben, als hij er klaar voor is zal hij er vast wel met jou over kunnen praten.
Ik kan me voorstellen dat het lastig is om over zulke dingen te praten als je van jezelf uit als behoorlijk gesloten bent en de neiging hebt om dingen op te kroppen (of 'zelf op te lossen'.).

Open of gesloten zijn ligt voor een deel in je karakter, en als je verleden ook niet echt meegewerkt heeft wordt het extra lastig.
Het karakter is namelijk een deel van de mens wat onzettend moeilijk te veranderen is.
Misschien dat het ook niet eens zozeer aan jou ligt, maar dat hij het bij iedereen zo doet. Misschien is het zelfs heel moeilijk om dat te doen; hij is tegen iedereen gesloten (waarschijnlijk altijd al geweest) en moet dan open zijn tegen jou. Ik zou het dus in ieder geval niet persoonlijk opvatten
Niet iedereen houdt ervan om open te zijn, diep te graven, te praten over gevoelens enz en zo te zien is jouw vriend zo'n iemand.

Ik zou bezig blijven met laten merken dat je open voor hem staat en dat je hem niet zal afwijzen wanneer hij zich wat opener opstelt en zijn gevoelens toont. Veel mensen hebben dan het idee dat ze laten zien dat ze zwak zijn, terwijl dat helemaal niet zo hoeft te zijn. Maar ga zeker niet pushen. Ik denk dat het beter is als hij open is omdat hij je vertrouwt, dan omdat hij zich onder druk gezet voelt

Maar hoop niet op drastische veranderingen. Een beetje verandering zal er misschien inzitten, maar verwacht niet dat hij op een dag volledig open zal zijn over zijn gevoelens. Het zal er altijd wel in blijven zitten.

@ lady-kebiss, nee ik weet dat het niet persoonlijk op mij gericht is, hij is zo in het algemeen. Ik verwacht eerlijk gezegd ook niet dat hij volkomen open tegenover mij zal zijn, alleen zou ik het dus wel waarderen als hij af en toe iets met mij zou delen, zodat ik weer zoiets heb van ik ben wel belangrijk voor hem, want hij wil wel delen waar hij mee zit. Ik zou er denk ik niet mee kunnen leven als hij alles voorzichzelf zou houden, ik heb er nog geduld mee omdat ik hoop dat hij iets opener zal worden tegenover mij.

Mijn moeder vindt ik de wijste vrouw die er is, dus quote ik haar maar even ;)

"Ga er nooit vanuit dat je partner verandert of dat je hem veranderen kan Vraag jezelf echter af of je met de mindere eigenschappen zou kunnen leven."

Ik denk dat je met iets in ieder geval een mooi doel voor ogen houdt en probeer blij te zijn met ieder stukje openheid dat hij geeft.

Succes ermee in ieder geval, (echt gemeend) want persoonlijk zou ik niet kunnen leven met een gesloten iemand...

Je kan hem niet dwingen om erover te praten, het moet uit zichzelf komen.

Welk kan je laten zien dat hij jouw hier echt in kan vertrouwen door naar zijn gevoelens te vragen. Als je met meer dan z'n tweeën bent is het waarschijlijk wel logisch dat hij gaat grappen, omdat er dan meer mensen zijn, maar doet hij dit ook als jullie alleem met elkaar samen zijn? Dat maakt volgens mij veel uit, want dan ben je meer in een beschermende omgeving en is het makkelijker praten.

Of hij zal praten als je naar zijn gevoel praat, hangt van hem af. Wanneer hij niet wil praten kan jij dat niet veranderen, zo zal hij zijn door zijn karakter, dat is zoals lady-kebiss al zegt, niet te veranderen.

Ik herken mezelf wel een beetje in je vriend :o
Ben vanuit mezelf al vrij gesloten en heb in een vorige relatie best wel wat klote dingen gehad...
Ook dat grappen maken herken ik goed.
Je moet hem niet gaan dwingen, geef hem gewoon tijd...
Ik merk bij mezelf ook dat ik er veel makkelijker over praat als ik er gewoon zelf over begin, als er echt iets is waar ik mee zit laat ik dat wel los.
Hij zal waarschijnlijk nooit veel gaan praten over z'n emoties, maar het zal vast wel iets beter worden, mits er natuurlijk niet weer een soortgelijk iets plaatsvind (zoals het overlijden van z'n moeder).
Tijd (y)

Nergens toe dwingen inderdaad, gewoon afwachten. Sommige mensen denken liever eerst zelf uitgebreid over een probleem na voordat ze er met andere mensen over willen praten; als je hem dan steeds vraagt er over te praten stoor je hem in dat nadenken en ben je eerder irritant dan behulpzaam.

Mijn vriend heeft precies hetzelfde..
ook zijn moeder is overleden..
en ook hij maakt alleen maar btje grappen zodat niemand zijn innerlijk egt ziet..
ook tegen mij probeert hij grappen te maken of er overheen te praten maar nu gaat ie wel meer steeds dingetjes vertellen..
je moet laten zien dat je er bent voor hem ..en als hij je vertrouwt komt het heus wel..ze hebben soms gewoon alleen btje tij nodig.. :)

Mijn ex vriendje had dat ook, moeite met zijn emoties te uiten. En om over gevoelens te communiceren.

Ik denk dat het tijd nodig heeft, vooral na al dat heftige wat hij heeft meegemaakt. Ik denk dat je hem niet op z'n lip moet zitten, dan steun je hem meer.

Aan de andere kant vind ik wel dat hij ook zijn relatie met jou moet onderhouden, dus dat hij het wel moet proberen. Dus ik raad je aan er een gesprek over te voeren (als dat lukt), je moet hem confronteren met jouw gevoelens over de situatie (ik doel dus niet op het overleden van zijn moeder, maar over hoe het NU is). Misschien dat je hem op die manier sneller aan het praten krijgt. Want ik kan me goed voorstellen dat je op een gegeven moment ook relatie-moe wordt, omdat je er veel tijd en energie in steekt. Dus je moet jezelf niet wegcijferen en wel goed aan jezelf blijven denken.

Succes ermee!

Idd, hier ben ik het wel mee eens. Tuurlijk moet je iemand de tijd geven om het op zijn eigen manier te kunnen doen, maar sommige mensen hebben een steuntje in de rug nodig voordat ze er echt wat mee gaan doen. Ik heb dit heel erg bij mijn ex gezien. Was ook heel gesloten, praatte altijd alleen maar oppervlakkig over gevoelens en zodra het iets verder ging kapte hij het af en maakte er geintjes over. Ik liet het ook maar zo met de gedachte dat hij tijd nodig had en er zelf wel een keer mee zou komen. Maar dat deed hij niet en toen het na bijna 1,5 jaar uitging deed hij het nog steeds niet. Acchteraf had ik er best wel spijt van dat ik er niet wat meer druk achter had gezet. Ik had hem immers nooit laten weten wat het belang was van praten over dingen. Heb hem vaak genoeg verteld dat hij altijd bij me terecht kon, maar nooit welk beláng erachter zat en hoe belangrijk ik dat vond. En daar had ik best wel spijt van, want ik had dat best wel klaar willen spelen bij hem, zodat hij er iets van kon leren.

Bij mijn huidge vriend was ik daar gelijk veel duidelijker in. Ik ben zelf heel emotioneel ingesteld en dus heel open in mijn gevoelens. En ik wilde heel graag dat hij dat ook was. Naar mij toe, maar ook naar zichzelf toe. Omdat ik wist hoe belangrijk dat was. Ik heb hem duidelijk verteld dat ik in bepaalde zin toch wel van hem verwachtte dat als ik me openstel naar hem toe dat hij dat ook naar mij moet doen. Dat geeft voor mij iets van gelijkwaardigheid aan in een relatie. Tuurlijk mag hij het op zijn eigen tempo doen, maar ik wil wel graag zien dat hij daar ook echt mee bezig is. En ik merk dat dat heel belangrijk is geweest voor hem, soms hebben mensen gewoon een wat directere aanpak nodig om te beseffen dat iets wel degelijk belang heeft.

Dus, geef hem de ruimte, maar geef ook je eigen grenzen daar in aan. Vertel hem wat het met jou doet als hij zich zo afsluit en dat jij het belangrijk vindt dat hij zich iig naar jou toe iets kan uiten. En dat jij dat ook doet ookal is dat voor jou ook niet altijd even makkelijk. In zekere zin heb je daar als partner recht op vind ik, want als hij het bij jou niet kan, bij wie dan wel?

Bekend probleem. Pushen heeft bar weinig effect, I can tell ya.

Ik zou het heel moeilijk vinden om een relatie te hebben met iemand die zo moeilijk over zijn emoties praat. :o

Tips:
Laat hem zien dat hij je kan vertrouwen, vraag vaak wat hij vindt, hoe hij zich voelt en dergelijke.
Laat hem ook zien dat jij hém vertrouwt, door al jouw persoonlijke dingen te vertellen en nog eens te benadrukken dat je het heel belangrijk vindt dat hij het weet en dat je er graag met het over praat.

Bedankt voor jullie reacties, dat lucht een heel stuk op.

Soms als ik het niet zo leuk meer vind zeg ik wel eens tegen hem hoe hij het zou vinden als ik nooit meer iets zou vertellen over waar ik mee zit en hoe ik me voel en al en dan zegt hij weer van dat hij daar niet tegen zou kunnen. Ik weet nog steeds niet hoe ik het moet aanpakken, wanneer ik er met hem over praat probeert hij heel erg close te doen en al maar dan nog houdt hij zijn gevoellens bij zichzelf hij geeft me alleen extreem meer aandacht en na een tijdje wordt dat ook weer normaal en al. :|

Ah, dat heb je dus van je moeder.

Verder stel ik voor veel intimiteit op fysiek/lichamelijk niveau(zo lang hij dat fijn vindt uiteraard), dat kan een soort van startmotor zijn voor het emotioneel/psychisch niveau, met daarnaast eventueel metacommunicatie.

Dat vind hij wel geweldig, zou dat helpen denk je?

vindt ik??? :eek: pardon?

verder ben ik t met je eens.

@ topicstarter:

het enige dat ik erover kan zeggen is, hoe meer je uit m probeert te persen, hoe minder hij los laat. ik herken t nl in mijzelf.

Ik heb eens wat anders geprobeert, ik heb zelf een beetje afstandelijk gedaan en minder aandacht gegeven en niet zo vaak gebeld of gesmst alleen maar om te kijken hoe hij zou reageren, en nu komt het wel allemaal uit zichzelf.
Hij heeft een halfzusje die hij niet zo heel erg mag en praat ook nooit over haar klapt hij ook meestal over dicht. Maar gisteren vertelde hij plots een aantal dingen en dat vond ik wel heel lief.
Ik snap het niet zit het zo in elkaar dit vind ik eigenlijk niet eens zo leuk dat ik zo laks aan het doen ben tegenover hem en dat ik hem niet zo veel aandacht geef zodat hij mij opeens wel extreem veel aandacht geeft en veel opener wordt. Waarom kan het niet werken als ik gewoon normaal close met hem ben, ik vat het echt niet. :confused:

mogelijk voelt ie zich als je dingen vraagt, hoe minimaal ook, beetje opgejaagd en opgejut. en nu je m heel erg vrij laat (bijna loslaten zou ik zeggen) kan hij het ervaren als een adempauze....

ik kan t niet verworoden wat het precies is, maar ik snap het wel. maar gefeliciteerd dat je de key hebt gevonden.

Misschien moet je het nu inderdaad op je nieuwe manier proberen een tijdje, ook al kom je dan zelf niet helemaal tot je recht (want ik begreep dat je juist helemaal verliefd tegen hem wil doen enzo, toch?).
En dan kan je dit misschien beetje bij beetje terugbrengen naar hoe je het graag zou willen zien. Dus dat je gewoon jezelf kan zijn en dat hij zich dan, misschien wel onbewust, wat opener opstelt tegenover jou.

Liefde is de sleutel tot het universum. God is Liefde, kijk om je heen en je ziet dat het leven je leerschool is om tot de Universele liefde te komen. Wist je dat je je ellendig gaat voelen omdat je te weinig liefde geeft, en teveel met jezelf bezig bent? De ik- maatschappij en je egocentrisme zijn allesbehalve goed, het is de reden waarom mensen zich dagelijks ellendig voelen omdat ze denken dat ze los van elkaar staan, terwijl eigenlijk iedereen met elkaar verbonden is door een web van liefde.

Als iedereen van alles en iedereen houdt, dan is de wereld een beetje meer hemel

Elke keer als je iemand uitscheld , of haat tegen een ander toont, geef je weer een draai aan het rad van geweld, en met alle ellende die een mens al heeft ga je er toch niet nog eens een schep of wat er bovenop doen?

Wanneer je komt te overlijden zal er aan je gevraagd worden, wat heb je gedaan met het leven dat ik je gegeven heb? Men zal alleen kijken naar welke uitingen van liefde die je hebt gegeven tijdends je leven, je opleiding , je diploma's en je carriere maken dan niets meer uit, slechts je liefdevolle interactie met je medemens telt, heb daarom alles en iedereen lief, dien je medemens en verwacht niets terug. Je dient namelijk het algemeen belang en niet jezelf, zalig wie dit begrijpt.

Dank je Ertur, je verwoordt het exact zoals ik het wilde zeggen. :bloos:

Inderdaad, ik vind het niet leuk zo maar ik vind het wel fijn dat hij opener wordt en mij steeds meer en meer aandacht geeft.

Citaat:

En dan kan je dit misschien beetje bij beetje terugbrengen naar hoe je het graag zou willen zien. Dus dat je gewoon jezelf kan zijn en dat hij zich dan, misschien wel onbewust, wat opener opstelt tegenover jou.

Maar het lijkt net zoals Tsu het zegt inderdaad net of ik hem bijna helemaal loslaat en dat is bij mij geen prettig gevoel. Zal ik hem ook door dit "loslaten" niet kwijtraken op den duur?
Of zal hij wel wat dichter naar me toe trekken na een tijdje.

@Ertur, dan ben ik maar heel egoistisch, maar wanneer je van iemand houdt dan wil je ook dat diegene liefde tegenover jou toont. Alleen liefde van ouders tegenover kinderen in eenrichting bij alle andere relaties verwacht je wel wat.

Als je iemand loslaat en hij blijft, is er niets aan de hand.
Als je iemand loslaat en hij blijft niet, was hij al niet van jou om te beginnen...

(tenminste, daar kwam zo'n oude wijsheid op neer, weet niet meer precies hoe het verwoord werd)

Ja, precies. Ik denk dat dat ook mijn grootste les was na de relatie met mijn ex. Ik probeerde hem alsmaar te veranderen.. Ik hield mezelf voor dat ik gewoon dingen in hem zag die wat stimulatie nodig hadden, maar uiteindelijk zette ik hem alleen maar onder druk door hem te proberen te vormen naar mijn wensen. Dat is goed uit de hand gelopen toen, omdat hij zich heel erg tegen mij ging afzetten.. wat mij weer versterkte. Uiteindelijk is dat allemaal helemaal kapot gegaan en was ik behoorlijk gesloopt toen het uit was.

Mijn vader heeft me ook al eens proberen te vertellen dat van iemand houden onder meer ook betekent dat je diegene neemt zoals hij/zij is.

Maar het is wel goed er af en toe over te praten. Misschien dat je met de tijd ook leert hem anders te begrijpen dan via zijn woorden, er zijn meer vormen van communicatie. Je kunt dan in zijn lichaamstaal e.d. aanvoelen dat hij ergens mee zit. Dat is niet minder waard dan wanneer hij je iets verteld, lijkt mij. En het feit dat jij zijn vriendin bent, maakt dat jij ook degene bent die die dingen dus kan zien.. En daarmee ben je belangrijk en speciaal voor hem. Het is dan alleen even ontdekken hoe je het beste kunt reageren als je iets oppikt, daar kun je misschien met hem over praten. In ieder geval kan hij je natuurlijk best een beetje tegemoet komen hierin, maar niet door zichzelf te dwingen dingen met je te delen, denk ik. Tijd en ruimte zal vast wat verbetering brengen, maar zoals Lady kebiss ook al zegt, als hij nu een gesloten persoon is zal hij dat waarschijnlijk grotendeels ook blijven.

Bedankt voor je reactie! Ik heb het gevoel dat jij me helemaal begrijpt. (y)

Nou dat bedoelde ik niet helemaal.. ik bedoelde meer dat je het met mate moet doen. Dus dat je hem een beetje de ruimte geeft en hem iets minder aandacht dan normaal geeft, maar dat je het wel afwisselt. Dus niet de hele tijd geen aandacht geven en zelfs zo erg dat je denkt dat je hem gaat kwijtraken. Maar gewoon af en toe, zodat hij eraan kan wennen. Dat hij vanuit zichzelf dan dingen vertelt, snap je?

Ik herken die geslotenheid in mezelf.

Laat merken dat je er voor hem bent, vraag wat er is maar ga niet aandringen. Nee is nee. En als je uit zijn lichaamstaal op kunt maken dat er iets is, doe dan extra lief. Vertel het tegen hem als jij ergens mee zit, dan ben jij ook open tegen hem.
Zoals al eerder gezegd: geduld, het heeft tijd nodig :).

hey Femme-Fatale

Ik erken veel in je verhaal. Ik heb ook een vriend die erg gesloten is, zijn vader is overleden toen ie acht jaar was en praat daar erg moeilijk over, huilen al helemaal niet. (Jongens mogen niet huilen???? vind ik onzin)

ik denk dat je veel geduld moet hebben en het vanzelf wel een keer komt maar vooral niet pushen (rotwoord)

Dat is zijn manier van verwerken het zal meschien wel wat minder worden maar helemaal weg gaat het niet want als je zo éénmaal in elkaar zit dan kun je dat gewoon niet veranderen.
Ik weet het omdat ik ook zo in elkaar zit.
En wat je al al helemaal niet moet doen is het proberen te veranderen want dat werkt aver rechts.

Mijn vriend is van zichzelf ook erg gesloten, uit zn gevoelens niet graag. Hierdoor ging het niet echt goed tussen ons, laat maar zeggen. :( Nu hebben we onze ruzietjes enzo uitgepraat, en hij beseft nu dat hij mij kan vertrouwen, hij laat nu veel meer over en van zichzelf weten. Zijn moeder heeft kanker gehad, en hij merkt nu ook wel dat hij er gewoon tegen me over kan praten. Ik moet zeggen dat ik eerst ook erg gesloten naar hem toe was, toch een beetje een stoere houding aannemen denk ik, maar nu we gewoon alles tegen elkaar zeggen zijn we veel dichter naar elkaar toegegroeid. :)

Geef hem wat tijd, en praat erover (y)

Sommige jongens (of liever, mensen in het algemeen) zijn gewoon zo. Mijn vriend is ook best gesloten, emotioneel gezien en dingen die in zijn ogen niet belangrijk zijn om te vertellen, vertelt hij dus niet. Hij had laatst gedoe met z'n auto gehad, sleutels kwijt, auto weggesleept enzo, maar ho maar dat hij dat tegen mij vertelt :s Ik hoorde het later bij toeval van z'n moeder en was helemaal verbaasd dat hij mij dat niet verteld had (was inmiddels al weer een week later)

Ik ben hem nu een beetje subtiel aan het laten merken dat hij mij echt alles kan vertellen, als hem iets dwars zit bijvoorbeeld, en dat ik vrij weinig raar vind. Ik heb gezegd dat ik helemaal geen geheimen voor hem heb, hij weet echt alles van mij, ook die dingen waar ik me te erg voor schaam om ze aan anderen te vertellen.

Ik weet niet of dit helpt, ik dring er maar niet teveel op aan als ik het idee heb dat hij ergens mee zit. Als hij het wil vertellen, merk ik het wel.