Gedicht: Mozaïek
 

Het sterven viel zwaarder
dan het leven deed geloven
en jij bloedde -dauwdruppels
vergingen in de zonnewarmte

Legden wij het mozaïek
de sterrenhemel in het marmer
ons liefdespaleis -gouden dakwerk
bezweek in het wijken van de tijd

Het maanlicht doofde in de spiegel
met het verrijzen van de zon
de grijze regen -het raam geopend
bleek slechts een hemelse illusie.

Het gedicht is mooi, "het maanlicht doofde in de spiegel" is erg mooi. De laatse twee strofes vind ik origineel, maar de eerste niet. Ik vind ook dat er geen lekkere ritme loopt door je gedicht.
Het lijkt steeds of je regels gaan rijmen, maar dan blijkt het toch niet te rijmen, en dat komt vervelend bij op mij over.

O ik vind dit erg mooi, vooral de laatste 2 strofes. Je gebruikt mooie woorden. :)

Je woordgebruik is inderdaad mooi, maar de betekenis ervan ontgaat me. Ik snap je zinnen niet, "Legden wij het mozaïek de sterrenhemel in het marmer ons liefdespaleis" lijkt gewoon niet te kloppen.
Ik mis heel erg interpunctie. Je eindigt met een punt, maar je zet tussendoor ook hoofdletters waar dan weer geen punten staan. Komma's zijn hier denk ik wel heel erg nodig om de zinsstructuur begrijpbaar te maken.
Tja, ik kan er dus niet veel van maken zo.

Dit doet me denken aan mijn eigen leven een tijdje geleden. Het is me nooit gelukt om erover te schrijven, maar om dit nu zo te lezen geeft mee een heel warm gevoel. :)