|
De Vlakte
Torengrijs landschap zich uitstrekkend over de eindeloze vlakte
waar jij en ik staan vastgezogen in de eindeloosheid van de tijd Onbewogen trachten we te praten, maar het blijft bij beelden die we beiden interpreteren naar de maat van onze staven Bij nadering van de donkerdere dagen zien wij minder van elkaar totdat de duisternis het grijze landschap volledig heeft veroverd Een uiterste poging, onze lippen vastgevoren, maar niet aaneen als een laatste doodsteek voor alles dat waarde had in ons leven Nooit hadden we ons bloot mogen stellen aan deze beproeving waar onze mogelijkheid om lief te hebben teveel te verduren kreeg De eindeloze vlakte is genadeloos voor alle warmte van binnenin en brak ons op door verschijnselen van permanente bevriezing |
Ik vind het mooi hoe de regels ongeveer allemaal even lang zijn, qua regellengte zelf maar ook qua lettergrepen. Knap gedaan dus. Naar de maat van onze staven is ook leuk.
Eén ding irriteerde me echter enorm: De eerste zin (regel): Waarom heb je voor 'landschap uitstrekkend' gekozen, en niet voor 'landschap strekt zich uit'? Dit laatste zou de zin veel logischer maken. Nu mist hij een persoonsvorm, en in de rest van het gedicht kies je er ook voor gewoon grammaticaal correcte zinnen te maken. |
Citaat:
|
Leuk, leuk. Ietsje te verhalend naar mijn gevoel maar er zitten echt wel goede dingen tussen. (maat van onze staven (y) torengrijs is ook mooi)
Ik kan me wel direct een beeld vormen bij je gedicht en de sfeer die je oproept komt ook goed over. Al bij al een goed gedicht en beter dan het andere dat je hier eens gepost hebt. Hoe is 't trouwens met je 2 laatste examens geweest?? |
Ik zou het geen gedicht noemen, meer een verhaaltje of zo. Maar het is wel mooi. (y)
|
| Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 09:18. |
Powered by vBulletin® Version 3.8.8
Copyright ©2000 - 2025, Jelsoft Enterprises Ltd.