Magie van de nacht
 

Nieuw gedicht, in mijn achterhoofd jullie kritiek gehouden. Even een probeersel, wil heel graag nieuwe kritiek en/of reacties!

Hoe zo-even het licht
van de maan nog dansend
door de kamer paradeerde,
zie ik nu de magie breken,
weerkaatsen terug naar boven.
Op hun tenen zwierden de minuscule
lichtpuntjes mijn verwrongen gezicht op.
Een fragiel meisje, is enkel overgebleven,
nu de weerhouding mijn leven te breken
weer uit mijn kamer is geslopen.
Zoals de magie van de nacht
Dans ook Ik niet meer.

leuke sfeer. puur lay-out: waarom zet je die laatste "ik" met een hoofdletter? ik vind het zo ook al genoeg benadrukt.

Wat wil je hiermee zeggen? (dat is te zeggen, natuurlijk, als je dat wilt verwoorden)

Wat ik dacht: Nu de magie van de nacht is verdwenen, ben je alleen en is de bescherming zegmaar weg, je leven kan nu gebroken worden.

het sfeertje wat je creeert is idd erg fijn. maar bij de eerste zin, dus eigenlijk de eerste vijf regels, vind ik 'weerkaatsen' gek klinken. moet dat niet een andere vorm van dat werkwoord zijn?

Ik zie de magie weerkaatsen terug naar boven.
Dus weerkaatsen is dan toch goed?
Welke vorm zou jij er neer zetten of welke dat jij dat goed was?

@ Pomme:
Ja, dat bedoel ik ermee inderdaad.
Vind je dat juist mooi verwoord of zou je het anders doen?

Bedankt voor jullie reacties:)

het klonk niet lekker toen ik het las. maar nu ik het nog eens overlees, op een andere manier, klopt het wel. het breken en het weerkaatsen is in principe dus als hetzelfde bedoelt. mijn concentratie was daar straks te weinig aanwezig om dat te begrijpen.