Wij dragen geen geheimen
 

Wij dragen geen geheimen

op die vlakte van onbestaande ogenstreling
lag gevoel nu vaal, vergaand
was de weemoed nochtans geduld
als een doofstomme die om stilte maant

het ontwijken van wat wij allang wisten

fluisterden we dan, sisten, op enkel-gelongde adem
hier rust enkel rust, resonerend tussen muren
we bliezen ons genoegen over droge tongen
want erkenning streek nog te ruw langs de huid

de wederzijdse typering begrepen, maar ongeuit

ik ben niet langer verbaasd, hoe kaal de buitenkant
lijken kan, wijl de woede vanbinnen raast
zoals jouw vingers boven het bord waren gebleven
was gegeven vertraging geen ongeluk, doch bewust

hadden de antwoorden mij enkel, in een zeker graf gekust

Zoals ik elders ook al reageerde, grijp je de lezer in een tijdloos tempo mee..

Ja, dit lees ik graag.

Liefs,
Paul

"Als een doofstomme die om stilte maant"

Hier had ik in het begin moeite mee, het leek te ver gezocht. Maar nu ik je gedicht een aantal keer gelezen heb, vind ik het een uiterst goede vondst.

De combinatie van rust en resoneren vind ik ook heerlijk.

Maar af en toe gebruik je woorden waar ik over struikel, bijv. "nochtans" en "wijl". Soms kan dergelijk taalgebruik mooi zijn in een gedicht, maar op een of andere manier vind ik het hier niet zo passen. Misschien omdat je verder vrij gevoelig schrijft.

Verder vind ik je gedicht over het algemeen goed lopen, (al had ik wat moeite met de laatste regel van je tweede strofe: want erkenning...etc)

Mooi taalgebruik en sfeer, al is de inhoud me nog deels onduidelijk (maar dat kan ik stiekem wel waarderen!)

Wauw.

Mooi, echt heel goed! Verder ben ik niet echt in de stemming om verder te reageren, misschien later :bloos:.

Ik vind het erg zonde van dat 'doch' - absoluut niet poëtisch als je het mij vraagt, dat klinkt veel te geprobeerd. Wat bedoel je met het woord 'wijl'? Het klinkt hier alsof je 'terwijl' bedoelt, zoals de engelsen 'while' hebben, maar dat is volgens mij niet de eigenlijke betekenis van het woord.

Waarom heb je bepaalde zinnen schuin neergezet?

Zinnen als "Hier rust enkel rust" vind ik wel briljant trouwens.

Met de strofes probeer ik letterlijk aan te geven wat er gebeurt
de schuine zinnen zijn verklaringen van wat er aan de hand is.
Zie het als het commentaar bij de plaatjes in een fotoboek :)

Ik moet toegeven dat dat misschien niet helemaal opgaat voor
de laatste zin, maar aangezien het oog ook wat wil, vond ik het zo wel best staan eigenlijk.

" Doch" is niet een woordje dat ik graag gebruik, maar ik zag in deze geen andere oplossing, " maar" staat te banaal zo op t einde van een zin en andere woorden die de lading dekken schoten me niet te binnen. Heb je misschien een tip?

Of "Wijl" taaltechnisch helemaal klopt in het verband weet ik zo niet, ik
bent tot nu toe op tegenstrijdige beschrijvingen gestuit. Een wijl is een poosje of een tijd, maar wordt kennelijk inderdaad ook vaak gebruikt als een afkorting van terwijl. Daar zal ik nog even achteraan gaan :)