Wat is goed acteren?
 

Wie bepaalt nu (met bijvoorbeeld de oscars) wat goede films zijn? En wie zo goed geacteerd heeft dat hij/zij genomineerd wordt voor een prijs?

En wat maakt voor jou iemand een goede acteur/actrice?

Het moet allemaal een beetje natuurlijk overkomen, fijn aanvoelen. Voor mij is het al snel goed wat acteren betreft.

Voor de films wordt er volgens mij gestemd door de leden van het AMP(ennogeenpaarlettersdieiknietweetmoetjemaarevenopzoeken), de films met de meeste stemmen krijgen de nominaties ofzo. Zo gaat het tegenwoordig, toch?

'Goed' acteren verschilt heel erg van tijd tot tijd en van film tot film. In de beginjaren van de film acteerde men heel anders dan nu. Omdat er geen geluidfilms waren, moesten de acteurs heel 'overdreven' (bij onze standaarden) spelen om duidelijk te maken wat er aan de hand was. Dat vond men toen goed acteren. Maar ook in de jaren 40, 50 etc. acteerde men heel anders en dat werd toen helemaal geweldig gevonden. En binnen die andere stijl waren er ook weer verschillende stijlen. Je zou zelfs nog verder terug kunnen gaan, naar het theater. Ooit prees men acteurs omdat ze hun toneelteksten letterlijk reciteerden (opdreunden); tegenwoordig zouden we dat belachelijk vinden.

Ook verschilt het van film tot film. Ik herinner me dat Jim Carrey geen Oscar kreeg voor zijn rol in The Truman Show, omdat hij volgens de jury "niet realistisch genoeg" acteerde. Die brave mensen vergaten echter dat Carrey voor die film die rol zo moést spelen. Dat was onderdeel van de film, maar dat werd helaas buiten beschouwing gelaten.

Een goede acteur of actrice is voor mij iemand die mij overtuigd dat het personage dat hij/zij speelt, echt is, dat die leeft. Ook moet hij/zij over een bepaalde charme bezitten, die maakt dat ik het prettig vind om ernaar te kijken (en dan heb ik het niet eens over het uiterlijk). Ook belangrijk om te bepalen of iemand een 'goed acteur' is, is kijken of degene binnen de conventies van de film waarin hij/zij speelt, overtuigend emoties kan overbrengen. En ook niet onbelangrijk is: kan iemand met veel verschillende genres en personages uit de voeten? Johnny Depp bijvoorbeeld vind ik een goed voorbeeld van zo iemand die dat ook kan. (y)

De Oscars zullen wat mij betreft altijd wel een raadsel blijven. Zo werd Titanic bijvoorbeeld overladen met Oscars. Dat vond ik niet helemaal terecht. Ik denk dat een film als Brokeback Mountain veel Oscars binnen gaat halen, omdat het in de VS nogal controversieel is en men een uiting van politieke correctheid wil doen en vooral niet de verdenking op zich wil laden dat de film niet in de prijzen valt vanwege het feit dat de film over twee homo's gaat.

Voor mij geldt vooral: geloofwaardigheid.
En als een acteur al zijn passie en zijn ziel en zaligheid in zijn rol legt, levert dat vaak veel moois op.

En natuurlijk verschilt het heel erg per acteur. De één heeft het, de ander niet. En waar dat dan in zit, verschilt ook per acteur.

Overigens ben ik zelf nogal kritisch. Ik vind niet zomaar iedereen kunnen acteren. (ik ben er zelf ook nog lang niet :))

Als Noodles iets slecht vindt, is het meestal goed. En vice versa.

Dat is het meest hanteerbare criterium, I guess :p

:D:D

:D:D

Waar heb ik dit aan verdiend?

Ik moest er toch iemand uitlichten? :o

Wat een...eer! ;)

Om even ontopic te reageren:

Goed acteertalent uit zich imho niet in het perfect opdreunen van teksten of het strak kunnen uitbeelden van emoties.
Het moet allereerst natuurlijk aanvoelen, en ongestileerd. Het moet overtuigen.
Cidade de Deus, bijvoorbeeld, zit vol amateurs, maar het voelt zeer waarheidsgetrouw en natuurlijk aan, omdat ze het overtuigend brengen.
Toneelacteerwerk vind ik vaak 'nep' ogen. De emoties zijn te overdreven, te ingestudeerd en daarom kan ik niet meeleven met de personages.

Wat overigens ook hoog scoort bij mij is als een acteur een lange scène moet doen, zoals een monoloog of langdurige uiting van emotie. Een goed voorbeeld daarvan is Sarah Goldfarb (Ellen Burstyn) in Requiem for a Dream, met haar 'I've got nothing to care for'-monoloog. (y)

hehe eindelijk iemand met wie ik kan praten :D... ik moet met jou films gaan kijken :p

Ik vind het erg belangrijk dat een acteur de juiste training heeft gehad om zijn beroep uit te oefenen. Ik bedoel, talent is leuk enzo, maar om echt professioneel te kunnen spelen moet je het toch van de beste geleerd hebben. Vandaar dat ik, voor het kijken van een film, altijd even de achtergrond van de hoofdrolspelers uitzoek.

Verder is een gebruind en gespierd lichaam altijd een pluspunt. Een goede basis om een personage op te kunnen schetsen.

Ik vind het zo goed als kinderen huilen.. zoals in Cidade de Deus.. echt huilen met tranen, hoe krijgt ie dat voor elkaar? Of ze martelen die kinderen eerst..

Naast de camera staat een man met een pistool tegen het hoofd van hun huisdier.

Echt waar?

Heb ik ooit tegen je gelogen?

Maar ook nog nooit de waarheid verteld, dus je staat nog blanco :p ik vind het gewoon ongeloofwaardig

Wait....What?!

Ze moesten denken aan iets ergs wat hun was overkomen, en daar heel hard aan denken. Ze hebben speciale coaching gehad.

Dat, en idd dat van dat pistool tegen hun geliefde huisdier.

In welk opzicht was dat anders?

Hm, ik lees dat hij dacht aan kiespijn :cool: haha
Dat van die huisdieren weet ik niet hoor, dat zou wel wat van de acteerprestatie wegnemen, een kind aan het huilen maken is niet zo'n kunst

Nou, wat mij opvalt als ik films uit die jaren zie, is dat de acteurs vaak veel netter en duidelijker praten. Soms wordt er zelfs overdreven gearticuleerd. Tegenwoordig zie je vaak dat acteurs heel 'losjes' omgaan met de tekst, dwz dat ze het op een meer alledaagse manier brengen, om een meer naturel effect te bereiken. Dat zie ik meestal niet in jaren 40-50 films.

Onmogelijk te zeggen. In sommige gevallen geloofwaardigheid, natuurlijkheid, soms is dit echter totaal onwenselijk (ik zou niet graag een realistisch gespeelde Monty Python film zien). Het verschilt per situatie, maar in een 'serieuze' film zie ik toch graag een realistisch gespeeld personage.

Aan de andere kant, Jack Nicholson is één van mijn favoriete acteurs. Tja.

Is waar ja.

Wat ik vaak goed vind aan films is wanneer ze op de moeilijkere onderwerpen ingaan, waar weinig over gesproken word, laat staan films over worden gemaakt. Films als Simon en Million Dollar Baby, over euthanasie. Of films als Hotel Rwanda en Lord of War, over oorlogen. Of over het gevangenisleven, zoals Shawshank Redemption en the Green Mile. Of recent Brokeback Mountain, over homo's.
Verder kan ik meestal films over bekende personen ook wel waarderen, zoals Ray en Walk the line.

Het gaat over het acteren, niet over het onderwerp van de films.

Ik denk dat ik het vaag moet houden: een acteur moet iets met me doen, me mee kunnen nemen het verhaal in. Een echt goede acteur kan me in alles meekrijgen, is voor z'n acteerprestatie onafhankelijk van het al dan niet roerende verhaal.

Goed gezegd (Y) :)

Jessica Alba

Over-acteren kan af en toe ook heerlijk zijn om naar te kijken, als het de bedoeling is dat er over-geacteerd wordt en als de acteur dat goed kan. Zie bijv. Jenne Decleir in de Vlaamse serie W817. Dat wil dus zeggen dat over-acteren niet altijd slecht is en nog maar een voorbeeld van hoeveel verschillende manieren er van 'goed' acteren zijn.

Ik vind het persoonlijk goed als o.a ik vergeet dat ik naar een acteur kijk en echt die rol zie.
Erg irritant wanneer er een mooi verhaald gespeeld wordt over bijvoorbeeld wapenhandelaren en je ziet ineens Nicolas Cage staan :S

Lastig dus, vooral als de acteur een bekende knar heeft

Idd, ik was ook heel aangenaam verrast door Marlon Wayans in Requiem for a Dream; zijn irritante gedoe uit de Scary Movie reeks liet hij me helemaal vergeten. (y)