onze rust
 

onze rust

waar vingers zich verstrengelen om hoop
zijn het bliksemschichten in hun ogen
die onzekerheid ten gronde richten
wanneer blikken elkaar kruisen

onderdruk ik mijn angst om te geven
vergeef ik de drang jou te kussen

sla ik toe in mijn moment van vrede
en vecht jij niet langer tegen verbazing
waarin wij beiden tot besef komen
dat het tijd is om los te laten

- het is tijd om te vliegen,
ver buiten onze angsten


ik heb dit gedicht net precies geschreven en ik zal er vast nog wel wat aan willen veranderen. maar wat vinden jullie er tot nu toe van? :)

omdat niemand al heeft gereageerd

ik vind het een mooi gedicht

niet dat dat veel zegt...:S

Het loopt goed, het loopt zo goed dat het lijkt alsof het rijmt.

dankjullie :bloos: :)