Z
 

Als jouw boeken mijn klanken hebben opgeslokt
en je kennis mijn ritme heeft weggestopt
Wanneer je grijnst om mijn vergeten creativiteit
onthul ik de meest gevreesde woorden der onszijnden,

't Nooit meer dansen in eigen realiteit.

De kalenderstreepjes wijzen ons al aan:
jullie sterven samen elk voor één,
jullie zullen sterven samen,
met z'n twee

Alsof een ieder tegen ons was
een ieder voor een mij, een jij

Ik ga deze lezen, beloofd. Maar nu moet ik heel erg haasten!

Ik snap hem echt niet.

Ik vind hem wel mooi, je formuleert alles wel mooi, al weet ik niet of ik hem wel goed begrijp.

Ik denk dat het gaat over een koppel dat gedoemd is om uit elkaar te gaan? Of zie ik het te simpel

Hm, zo zie je maar weer dat ieder anders interpreteert. Voor mij gaat het over een achtergelaten kind in jezelf (en daarmee het verdwijnen van het vermogen in je eigen wereldje te bivakkeren, de grote fantasie, het makkelijk dingen kunnen opschrijven).

Ik vind het mooi, geloof ik. Mooi subtiel gerijmd. Het ritme is nog niet helemaal vloeiend, hoewel ik het zo best kan lezen.
Het einde is wat vaag, maar het is wel leuk. De herhaling stoort me niet, die vind ik juist speels.

Assonantie op IJ is ook fijn.

Dankjullie allemaal :)

En ik denk dat iedereen 'm anders interpreteert. Dat was ook wel een beetje de bedoeling eigenlijk.

Je kan het gedicht echt wel op een dubbele manier interpreteren. De 1e schuingedrukte strofe doet me echt wel denken aan een koppel dat uiteengaat. En dan ga je plots over naar een ander gezichtspunt (dat van een kind met scheidende ouders)
Vraag me nu echt wel af wat je bedoelde met het gedicht.

Okee, dat zal ik dan nu maar uitleggen.

Het gaat over een kind dat door de omgeving (school ed.) zijn speelsheid kwijtraakt, wat zich uit in het gevoel niet meer zomaar dingen te kunnen verzinnen en die om te kunnen zetten in vrolijke woorden. Nooit meer te kunnen vertoeven in zijn eigen wereldje vol fantasie.

En hoe uit zich dat nou in het gedicht?

Als jouw boeken mijn klanken hebben opgeslokt
en je kennis mijn ritme heeft weggestopt
Wanneer je grijnst om mijn vergeten creativiteit
onthul ik de meest gevreesde woorden der onszijnden ,

't Nooit meer dansen in eigen realiteit.

De verteller (het kind) vertelt hier wat er gebeurd is in de vorm van voorwaarden

De kalenderstreepjes wijzen ons al aan:
jullie sterven samen elk voor één,
jullie zullen sterven samen ,
met z'n twee

'De kalenderstreepjes wijzen ons al aan': herinner je je nog die kalender die op de kastdeur hing en waarop je de dagen aftelde d.m.v. van streepjes tot je verjaardag? Nou, daar slaat dit dus op. Verder wordt deze strofe verteld door iemand die niet bekend is, iemand die buiten het kind staat. Hij vertelt dat het kind gedoemd is zijn speelsheid kwijt te raken en dat het kind zoals hij zichzelf kent dus zal 'sterven'.

Alsof een ieder tegen ons was
een ieder voor een mij , een jij

Hier spreekt het kind weer, wat later. Hij heeft zich gerealiseerd dat het 'meant to be' was om zijn speelsheid kwijt te raken, en probeert de gevoelens van 'toen hij zijn speelsheid verloor' uit te leggen in woorden.
De verklaring voor 'en een ieder voor een mij, een jij' is de volgende: een ons bestaat toch uit een mij en een jij?

rood: staat voor de omgeving
blauw: 't nooit meer kunnen vertoeven in een verzonnen wereld
paars: het kind samen met zijn speelsheid, creativiteit ed.
wit: het kind
lichtblauw: de speelsheid, creativiteit ed.

Is het nu wat duidelijker?

Edit: Oeps, groen vergeten :o
groen: kinderen

Allereerst, waarom staat nooit met een hoofdletter? t komt toch na een komma?

Ik vind de eerste strofe niet zo, het is me wat te vaag, en ik vind onszijnden niet zo mooi hier staan geloof ik. De klankrijm van opgeslokt/weggestopt vind ik wel heel leuk.

De rest van je gedicht vind ik leuk, het leest lekker en ik vind het beeld van de verjaardagsstreepjes erg leuk gevonden :)

Ook het idee erachter is mooi.