Gesloten houding?
 

Laatst merkte ik bij dansles dat ik altijd als een van de laatste "gekozen" word, als jongens een danspartner moeten zoeken. Toen ik hier op begon te letten, merkte ik dat ik in veel situaties waar ik met mensen te maken heb "achterblijf". Als ik ergens alleen sta, bijvoorbeeld in een groepje mensen, nodig ik volgens mij niet echt uit tot praten. Ik sta er normaal bij, maar toch komt niemand naar me toe. Natuurlijk stap ik dan gewoon op mensen af, maar echt leuk is het niet (ook niet echt niet-leuk, maar goed).

Ik vroeg me af of jullie weten wat dit kan zijn, soortgelijke ervaringen of tips hebben. Wat overwegen jullie voordat je besluit met een relatief onbekende te praten?

ik herken dit heel erg. Er komt ook niet zo vaak iemand naar me toe, en ik ben zelf ook niet echt iemand die zomaar op iemand afstapt. Heb je ook altijd dat je denkt dat mensen het gezellig hebben zonder jou? Het is zo wel moeilijk om nieuwe contacten te krijgen, Maarja.. ik probeer maar vast te houden aan mn echte goeie vriendinnen die ik heb.

Bij mensen die ik niet ken let ik waarschijnlijk onbewust op hun houding (staat iemand in elkaar gezakt of recht? armen over elkaar of een open houding? etc.) en uitstraling (natuurlijke uitstraling, maar ook of iemand bijvoorbeeld naar je kijkt en lacht).

Ik denk alleen dat dat voor de mensen op dansles niet het enige is, want zij kennen je al. Bij hen kan het misschien ook aan andere dingen liggen, zoals lichamelijke aspecten (uiterlijk (wat het niet zal, want je bent best knap), ruik je wel fris, heb je zweethanden), hoe goed je bent (misschien ben je gewoon niet zo best in dansen en kiezen ze je daarom als laatste), je verbale communicatie (praat je steeds over jezelf? of praat je juist helemaal niet terwijl zij dat wel willen?) etc.

Het kan vanalles zijn. Maar als je over het algemeen een minder gesloten houding wil hebben zou ik proberen om vaker oogcontact met mensen te maken en een vriendelijk gezicht daarbij te trekken.

Inderdaad, kijk niet naar de grond maar naar gezichten van mensen, dan merken ze jou eerder op :). Als je doorhebt dat iemand net naar jou keek toen je naar diegene keek, gewoon beleefd glimlachen (hoeft niet per se flirterig :p) in plaats van haastig wegdraaien. Reageer op wat mensen zeggen, niet per se met een opmerking als je niets te zeggen hebt, maar met je blik en een eventueel geluidje.

Ik praat zelf niet zo gauw met relatief onbekenden, maar hoe mijn houding is hangt erg af van mijn stemming en zo zijn er dagen dat mensen mij voortdurend aanspreken (als ik doe zoals bovenstaande) en dagen dat zelfs mensen die mij aan zouden moeten spreken dat toch maar laten.

Dit had ik geschreven kunnen hebben :o

Maar om aan te vullen:
Ik heb het vroeger ook gehad, had erg moeite om op iemand af te stappen.
Soms deed/ging het wat makkelijker als de andere keer.

Ik was vaak het buitenbeentje in de klas, en dan bedoel ik overal (basisschool, middelbare en (zelfs) MBO).
In de klas was ik vaak een 1-ling, dit kwam natuurlijk ook komen doordat ik de enigste jongen in de klas was.
Ik had wel vaag contact met mensen maar dat was dan vaak als ze met me samen moesten werken, of wanneer er niemand anders was.

Dus ja, ik herken het alleen zijn heel erg.
Heb nu een paar echte vrienden (en een vriendin, die me ook wel de nodige aandacht geeft ;)), maar voor de rest heb ik weinig.
Voordat ik een vriendin had, dus zo'n 2 a 3 weken geleden, had ik soms echt het gevoel alsof ik geen contact kon krijgen met mensen.
Ik verveelde me vaak heel erg.

Maar ja, dat is nu grotendeels verholpen :)


@ ts:
Ik hoop dat het onderhand wat beter met je gaat, en als je erover wil praten voeg je me maar toe.
_{Voor adres, kijk in mijn profiel}

Dit. En ik word vaak ook als laatste gekozen met dingen, maar ik probeer de laatste tijd toch zelf het heft in eigen handen te nemen. Werkt vaak wel goed, wordt je niet altijd om gewaardeerd. Maargoed.

Ik sluit me aan bij Sarah :)

Ik had dit ook vaak, maar dat had meer met mijn eigen onzekerheid te maken. Als je er namelijk heel erg op gaat letten líjkt het eerder of jij altijd de achterblijver bent. Op een gegeven moment ga je dit ook uitstralen en dat is ook niet in je voordeel. Sinds ik meer zelfvertrouwen heb en er niet meer zo op let is het eigenlijk helemaal niet meer zo. Ik had altijd het gevoel dat ik als laatste werd gekozen met gym, of dat ik altijd maar alleen moest zitten met een busreis. En als dat dan daadwerkelijk gebeurde zei ik tegen mezelf: zie je wel, ik val er buiten. Maar nu denk ik dat helemaal niet meer, omdat ik er gewoon niet meer op let. En bedenk wel dat als jij als laatste word gekozen of alleen staat dat dat niet betekent dat jij minder leuk bent dan die andere...
Maar misschien ligt het bij jou niet aan onzekerheid. Dan weet ik ook niet wat je er aan moet doen. ;)

Same here, ik ben vaak nogal "gesloten", toon niet snel mijn gevoelens. Meestal vind ik dit geen probleem, ik accepteer mezelf zoals ik ben. Stel dat je "achterblijft" of niet snel wordt gekozen, dan moet je soms ook gewoon denken "wat boeit het?". De mens is dan wel een "sociaal dier" maar ik kan het vaak goed ik mijn eentje redden. Ook ik heb natuurlijk wel eens een dag dat ik er wel gewoon iets meer sociaal wil zijn, en ik merk wel dat als je je houding iets verandert, je gelijk veel meer contact met mensen hebt. Lach eens iets meer, ga zelf iets rechter en "positiever" staan en maak zelf ook contact met mensen.

Ik hoop dat je hier iets aan hebt. En wat misterDJ al zei, je mag me ook altijd toevoegen.

Ik herken dit wel ja...Das eigenlijk al sinds de basisschool, met gym was k (bijna) altijd (een van de) laatsten die gekozen werd, ook op de middelbare school. Wanneer ik vrienden had en we waren met een groepje van 3, was k eigenlijk altijd wel degene die er buiten viel. Of dat aan mezelf lag weet ik niet...Ik kreeg hierdoor wel een minderwaardigheidscomplex. Zo is het eigenlijk verder mijn hele leven gegaan, tot en met het eerste jaar dat ik ging studeren (ben nu 1 jaar verder, gestopt met die studie, volgend jaar weer verder, maar heeft hier verder niets mee te maken)...

Door deze houding en verminderd zelfvertrouwen loop ik ook altijd met het gevoel rond altijd alleen te blijven (wat een relatie betreft)...Ik heb in mn vrienden'kring' geen jongens zitten, ook nooit gehad en als er via via iemand bijkwam (zoals op school, dat een vriendin bevriend was met een jongen in de klas oid) dan vermeed ik die gene ook wat, omdat k et niet gewend was...

Verder merk ik in gesprekken (zowel bij onbekenden als bij bekenden) dat ik heel erg let op mijn houding en 'praten'. Zoals laatst was ik bij een vriendin van mn (ex)studie thuis...Ik voelde me dan steeds een soort van schuldig wanneer er een stilte viel...Ik denk dan dat ik geen gezellige gespreks'partner' ben...maargoed...

Bij mij ligt het denk ik aan mn gesloten/verlegen houding...
Kweet niet of je er iets aan hebt, maar kben iig mn verhaal weer ff kwijt;)....

Ik ben van gepest worden en elke pauze alleen staan tot een brede contactenkring geraakt, dus je kan het absoluut 'verbeteren.'
Wat ik heb gedaan is kleine stapjes nemen, een keer 'hoi' zeggen tegen iemand, vragen naar de tijd/iets dergelijks, een grappige opmerking maken in de klas (humor werkt sowieso fantastisch), vragen naar de tijd/iets dergelijks als opening voor een praatje, bij mensen aan tafel gaan zitten ook al ken ik ze niet, als ik zelf zit aan tafel niet voor me uit staren maar uitnodigend/open naar mensen kijken of ze uitnodigen naast me te komen zitten (en dat telkens weer ook al mislukt het), iemand uitnodigen voor iets, zelf op feestjes langsgaan, enz enz. En goed afkijken bij andere mensen: hoe ga je staan/zitten als je contact wilt, hoe reageren mensen als ze daar positief tegenover staan? En dat gaat niet vanzelf, nee. Het is een kunstje wat je jezelf aan kan leren en wat makkelijker en natuurlijker gaat naarmate je het vaker doet. Ik ben nog steeds verlegen, zij het minder dan voorheen, en ik houd ook niet van dat oppervlakkige gelul met jan en alleman, maar als je contacten wilt opbouwen moet je daar doorheen, en bovendien voel je je prettiger en veiliger als je mensen kent, ook al is het oppervlakkig, waardoor je weer meer lef hebt voor een volgende stap.
En houd jezelf vooral niet voor de gek, dat je het onmogelijk kan ofzo. Sommige dingen moet je gewoon proberen, en dan blijkt of het een te grote stap was of niet, maar overal zijn kansen.
Dus.

Een stilte is geen ramp, knorretje. Voor die ander is het evengoed stil. Desnoods zeg je iets om de spanning te breken. ("Oehh, stilte." "Ik heb eigenlijk niks meer te zeggen.") Overigens beter niks zeggen dan met een of ander idioot onderwerp om de stilte maar te breken.

Dat is ook wel zo, en k probeer me er ook steeds minder aan te storen, maar ja, als iemand dan een krantje gaat doorbladeren, heb k dan toch zoiets van...hmmm...Maar ben bezig mezelf af te leren dat et dan aan mij ligt...:)

Jazeker, ik herken het. Vooral op de basisschool was het bij mij behoorlijk erg, nu valt het wel mee, gelukkig.

Een beetje dezelfde dingen als die hierboven genoemd zijn, bijna altijd als laatst gekozen bij gym, niemand ging spontaan naast mij zitten als iedereen op een andere plaats mocht gaan zitten, om na schooltijd nog samen te gaan spelen was ik altijd laatste keus en bij gesprekken werd ik amper betrokken.
Het enige waardoor dat zou kunnen komen, is dat ik erg lange tijd (de basisschool vanaf groep vier ongeveer, t/m ongeveer de eerste klas en zelfs nu in V3 merk ik er nog wel eens wat van) gepest ben. Vrienden had ik wel maar zij deden soms net zo hard mee aan het pesten en boden geen hulp, dus daar had ik niets aan. Als ik naar een leraar ging moesten de pesters een half uurtje op school nablijven en dat was het ook weer. Probleem was dat zij daar niets om gaven en net zo goed door gingen.

Daardoor was ik altijd erg gesloten, omdat de kleinste opmerking verkeerd kon uitvallen en omdat ik bij niemand met mijn gevoelens terecht kon. En dat merk ik nu nog steeds, het heeft een paar jaar geduurd - en nu is het zelfs nog steeds geen gewoonte - om zelf een leuk gesprek aan te kunnen knopen met iemand die ik niet zo goed ken, klasgenoten bijvoorbeeld.

Maar als je goed leest, lees je dat dat dus een beetje over is. Ik ben net zoals Yab-Yum overgegaan van pesten naar een redelijk goede vriendenkring. Dat is niet zonder tijd en moeite gegaan.
Zonder er al te veel bij nadenken is dat in kleine stapjes gegaan. Het begint met een simpel "hoe laat is het", en misschien doet het er dan niet eens toe dat je zelf al wel ongeveer weet hoe laat of het is. Het kan zijn dat je dan alweer dichtklapt omdat je niets verder weet te vragen (dat had ik zelf ook wel eens), en als je zoiets voor de eerste keer doet lijkt mij dat ook niet zo gek.
Maar goed, zeg daarna bijvoorbeeld iets als 'oh, dan duurt de les nog maar tien minuten'. Misschien komt er alleen daardoor al een gesprekje op gang, misschien moet je (een volgende keer) weer wat verder gaan. Bijvoorbeeld; 'oh, dan is de tijd voorbij gevlogen', of juist het tegenovergestelde.
En dan heb je misschien al een soort van gesprekje, waarschijnlijk zal de ander daar weer op reageren en jij reageert daar weer op. Uiteraard zijn mijn woorden voorbeelden, het gaat mij er meer om dat je kleine stapjes moet nemen om je eigen geslotenheid te overwinnen.

En wat daar nog eigenlijk voor moet, kijk naar anderen en let erop hoe zij een gesprek beginnen. Zoals iemand anders (Sarah ofzo) al zei, kijk naar hoe ze erbij staan, of ze lachen, of ze serieus danwel grappig kijken, hun uitstraling etc etc.
Tuurlijk moet je dat niet precies nadoen, het belangrijkste vind ik nog altijd om jezelf te blijven.

Ohja en wat iemand anders ook al zei, humor is behoorlijk belangrijk. Als je niet goed bent om grappen te verzinnen of grappige opmerkingen ertussen te gooien kun je ook hier weer eens naar anderen kijken. Wat zeggen zij? Hoe komen ze daarop? En zoals je zelf wel snapt is het niet leuk als je ieders grappen jat en zelf maakt alsof ze van jou zijn. ;)

Hopelijk lukt het je om met mijn verhaal iets van je geslotenheid te overwinnen en als je vragen ofzo hebt hoor ik dat wel. :)

Ook ik herken dit wel. Vroeger op de basisschool en in de onderbouw op de middelbare school werd ik ook altijd als laatste uitgekozen met gym. Soms scholden ze me uit als ik bij hen in het team zat en iets fout deed, terwijl als iemand anders hetzelfde deed er niks aan de hand was.

Sinds ik nu in een nieuwe klas zit heb ik er niet zo'n last meer van, ik lig nog wel een beetje buiten de klas, maar wel met een paar vriendinnen. Ik snap wel dat het misschien moeilijk voor je is om altijd maar op mensen af te stappen, maar het kan wel helpen. Als je het een (paar) keer gedaan hebt en mensen reageren positief op je krijg je daar meer zelfvertrouwen van. En dat straal je ook uit natuurlijk, waardoor meer mensen je zullen zien staan, dan komen ze ook wel naar je toe (tenminste, bij mij was het zo :))
Als je er teveel overna denkt gaat een gesprek ook niet erg spontaan, dat is ook moeilijk, maar als je je eenmaal wat op je gemak voelt bij mensen zul je zien dat het snel beter gaat.

Ik weet niet of je wat aan die tips hebt, maar ik wens je in ieder geval er veel sterkte mee :) (y)

Wat een herkenning bij iedereen. Had ik niet verwacht. Wil jullie allemaal bedanken voor reacties, ervaringen en tips! Daar heb ik zeker wat aan gehad. Ik doe m'n best, probeer vaker te lachen (kreeg te horen dat ik vaak serieus kijk) en let op m'n houding.. Ik heb het idee dat het wel verschil maakt enzo, dus dat 's fijn :)

sorry mensen alvast, ik heb niet alle antwoorden gelezen hier. Dus misschien zeg ik iets doms, ik wou alleen maar ff mijn verhaal kwijt hier. Ik had vroeger ook zoiets, een beetje een introvert type was ik, niet zo veel vrienden enzo. Maar toen ik eenmaal in de 2e zat leerde ik een vriend kennen die mij eigenlijk er helemaal vanaf heeft geholpen. Hij was een skater, en ik leerde ook andere skaters enzo kennen, nu ben ik ineens veel minder stil, tegenwoordig ga ik ook met veel mensen om en ben niet meer verlegen. Misschien kan zoiets voor jou ook helpen, misschien was je eerst niet echt bij je eigen soort mensen, misschien voel je je meer aangetrokken tot gothics en skaters, misschien wel tot een andere richting ofzo. Het gaat niet om de groep zelf, maar of je jezelf kunt zijn hierin. Nu ga ik maar slapen. Hopelijk heeft iemand iets aan mijn verhaal.
ikku

Feest van herkenning ook hier. Het is alleen erg lastig dat ik het aan de ene kant wel wil veranderen maar aan de andere kant ook niet , het ligt een beetje aan de bui waarin ik ben. Soms heb ik nou eenmaal het gevoel dat het niet te veranderen is en dat het niet uitmaakt, terwijl het soms ook juist lijkt of het me alleen maar minder gelukkig maakt .
Toch doet het me goed dat de meeste uit deze topic het probleem wel redelijk overwonnen of onder controle hebben. Wellicht kan ik het als inspiratie gebruiken :p

Als je ook zelf gaat wachten tot iemand naar jou toekomt om te praten kun je natuurlijkw achten tot je een ons weegty. In sommige situaties moet je gewoon zelf met andere mensen gaan ouwehoeren anders gebeurt er niets.

Volgens mij ben je gewoon verlegen en straal je dat ook uit. Het is soms werkelijk verbazingwekkend wat mensen van je gezicht kunnen aflezen ;). Ik ervaar af en toe hetzelfde, afhankelijk van in welke bui ik ben. Je kan je alleen maar proberen sterker op te stellen zoals nare man zegt, maar voor sommigen is dat éénmaal niet vanzelfsprekend.

ik heb hier tegenwoordig ook last van en vind dit redelijk vervelend, alhoewel het de laatste tijd wel beter wordt. ik heb het ongeveer sinds mijn 14de en dus niet zoals de meesten vanaf de basisschool. volgens mij heeft het idd veel te maken met de onzekerheid/verlegenheid die je uitstraald :)