Ruisen
 

Langs zeeën heel groen of de zee juist heel blauw
dacht ik, wat is er toch; je kende mij toch allang?
Ik zou dan kunnen denken; jij van mij, of ik van jou.
Maar toe ben ik daaraan nog niet, of gewoon te bang.

En als je met verse zinnen me gegrepen houdt
(ze zijn nog warm), heel voorzichtig laat ik dan
de lippen los waaraan ik hing; wij zijn niet oud.
We hebben jaren over om te leven zonder plan.

Waarom zouden geheimen voor ons te groot zijn?
Je schommelt zacht en wiegt mijn leven met je mee,
vervlogen tijden krijgen witte vleugels licht en fijn;
golven als de groene pracht van de grote blauwe zee.

Dit vind ik een beetje een kromme zin misschien kan je beter neer zetten: Maar daaraan ben ik nog niet toe, of gewoon te bang. Zoiets is beter denk ik.

Deze zin is ook een krom in dit geval beter: En als je me met verse zinnen gegrepen houdt.

Voor de rest vind ik het een mooi gevonden gedicht. Vooral omdat je in de laatste strofe weer op de zee terug komt.

Maar eraan toe ben ik nog niet, of gewoon te bang.

ik zou niet teveel meer wet de woordvolgorde doen, deel van de charme van dit gedichtje is juist die kromheid. anders ben ik bang dat het te cliché wordt, en lang zo kleurrijk niet.

'Je schommelt zacht en wiegt mijn leven met je mee'
Prachtig :bloos:

En ik vind de woordvolgorde juist mooi, anders wordt het verhalend, denk ik. :)

Ik vind de laatste strofe heel mooi :) (y)

-x-

Ik heb het idee dat je je bij dit gedicht laat remmen door rijm. Het lijkt alsof je aan zinnen sleutelt om ze in een rijmschema te formeren. Dat is niet erg als het de lezer niet stoort. In dit geval vind ik het, zeker toen ik het gedicht hardop las, niet mooi.

Langs zeeën heel groen of de zee juist heel blauw
dacht ik, wat is er toch; je kende mij toch allang?
Ik zou dan kunnen denken; jij van mij, of ik van jou.
Maar toe ben ik daaraan nog niet, of gewoon te bang.

Het rijmwoord 'allang' vind ik in deze strofe niet mooi en 'toe bennen aan iets' ook niet. Ook het woordje 'juist' in de eerste regel vind ik daar niet sjieek staan.

En als je met verse zinnen me gegrepen houdt
(ze zijn nog warm), heel voorzichtig laat ik dan
de lippen los waaraan ik hing; wij zijn niet oud.
We hebben jaren over om te leven zonder plan.

De constatering '(ze zijn nog warm)' vind ik erg mooi. Toch zou ik die eerste regel anders opstellen: 'Als je me met je verse zinnen gegrepen houdt'. Verder is 'heel voorzichtig' niet mooi. Dat zou eigenlijk na 'laat ik dan' moeten komen, maar dat zou het rijmschema in de war brengen.

Waarom zouden geheimen voor ons te groot zijn?
Je schommelt zacht en wiegt mijn leven met je mee,
vervlogen tijden krijgen witte vleugels licht en fijn;
golven als de groene pracht van de grote blauwe zee.

De mooiste strofe; hier komt de rijm niet geforceerd over. Alleen even kijken naar 'witte vleugels licht en fijn'. Als je in de rest van het gedicht met interpunctie werkt, waarom dan hier niet?

Denk eens na over die rijm. Volgens mij kan het wel wat worden.

De 1e strofe vind ik de minst mooie. Je moet al erg origineel uit de hoek komen met het beeld van de zee wil je er iets bijzonders van maken. De laatste twee strofes zijn mooi, alleen jammer van het einde eigenlijk. Het einde raakt me niet echt.

dank voor alle kritiek.
dit gedicht heb ik inderdaad lang mee geworsteld en vooral het rijmschema was ik niet tevreden over, dat werkte me tegen.
ik had alleen het idee dat als ik daardoor heel veel dingen moest veranderen, de 'boodschap' van het gedicht verdween.
Misschien verder nog suggesties?
@ nerwen elensar; wat moet ik met dat eind dan? ideetjes?