Woede
 

mijn woede weggravend
in de gekleurde zee
tot aan de andere wereld
zit het gat vol

stuipen vliegen door mijn lijf
daar waar de woede raast
mijn adem vliegt weg
bonkt terug tegen mijn borstkas

alle bloemen worden gebroken
door mijn woede
ook de bloem in mijn hart

Ik mis werkelijke woede. Ik ben momenteel furieus en ik kan me compleet niet vinden.

Enkel de 2e strofe geeft een beetje de woede weer. De 1e strofe vind ik te nietszeggend, de laatste strofe maakt het echt zo van omg... Waarom moesten die bloemen er nu bij? En zeker die zoetsappige opmerking over een bloem in het hart.

Ok..

Over die bloemen, met die gekleurde zee in de eerste strofe bedoelde ik een bloemenveld vandaar dat ik ze terug liet komen in de derde strofe.

Bedankt voor je reactie iig..

Ik vind bloemen en bloemenvelden n iet in een gedicht passen over woede.

Ik vind het gedicht ook niet krachtig genoeg om over woede te gaan. Zeker niet als je er bloemen bij haalt...Vind het ook weinig origineel.

Eigenlijk vind ik dit best een mooi beeld: het "gat" van de zee dat gevuld is door diezelfde zee.

Voor de rest is alles hier wel al gezegd. "Bloemen" in een gedicht over woede gebruiken, vind ik wel gewaagd en rebels ;) Wat me stoort, is dat sommige werkwoorden niet zo passen, het beeld niet tot leven doen komen zeg maar. Bijvoorbeeld "stuipen vliegen door mijn lijf": ik zié het niet als je het op die manier zegt. "Razen" en "bonken" zijn overigens weinig originele werkwoorden in deze context. En dat einde.... tja. Jammer.

Ok, dankjewel!!