Hoe open ben jij over therapie?
 

Voor wie met een psycholoog/psychiator enz. praat: weten andere mensen dit? Je familie,vrienden,onbekenden? Is dit iets waar je je voor schaamt of heel open over bent? Vertel jij die anderen ook veel over de inhoud van je gesprekken?

Een paar familieleden van mij weten het, maar ik praat er verder niet over, omdat ik me er toch een beetje voor geneer. Ik heb verder niet echt behoefte om er met anderen over te praten.

alleen een paar vriendinnen weten het...
ouders, familieleden e.d niet

ik schaam me niet echt.. maar ze hoeven t niet allemaal te weten

Mijn papamamabroertjeszusjes weten het, drie vriendinnen en mijn vriend. Meer hoeft niet, meer is ook niet nodig. Thuis vertel ik nauwelijks waar mijn gesprekken over gaan, maar ik heb er nog maar eentje te gaan. Dus.

Alleen hele goede vrienden. mijn ouders het liefst niet, die snappen het toch niet. En mijn familie weet niet eens dat ik problemen heb.

Als je last hebt van een stoornis kun je dat het beste aan iedereen vertellen. Weten zij wat er met je aan de hand is en kunnen ze er rekening mee houden (ook in oordelen). Weet iedereen waar hij of zij aan toe is (y)

[QUOTE]
Als je last hebt van een stoornis kun je dat het beste aan iedereen vertellen. Weten zij wat er met je aan de hand is en kunnen ze er rekening mee houden (ook in oordelen). Weet iedereen waar hij of zij aan toe is.


Als ik ook ergens mee zit, en ik moet dat aan iemand vertellen, dan vertel ik gelijk ook het hele verhaal, zodat ze er een beetje kennis van hebben. En ook de leraren en coördinatoren weten er niets van, hoewel ik wel een groter probleem krijg met het leren, concentreren enzo.

Mijn gezin en één oma weet het. Mijn mentor en één vriendin (waar ik nu geen contact meer mee heb) weten het.

Soms wil ik het wel vertellen aan andere, zodat ze weten dat er iets is. Maar meestal heb ik er geen behoefte aan het te bespreken met anderen. Voor mij voegd het niks toe en zo begripvol is mijn familie niet altijd.

Mijn familie is ook niet begripvol, en dat is ook precies de reden dat ik ze niets meer vertel.

ik heb het aan veel mensen verteld, omdat ik, juist toen ik diep in mijn eigen ellende wegzakte, tot mijn grote verbazing, erachter kwam dat ik meer mensen om me heen had die echt om me geven.

Daarnaast kon het me op dat moment niet meer zoveel schelen wie wat van me wist.

Better to be hated for what you are, than to be loved for what you're not.

En nu alles al weer een hele poos achter de rug is, merk ik dat mensen veel opener met me omgaan

Veel mensen weten het bij mij. Familieleden weten het allemaal en de vrienden die ik langer dan een jaar ken weten het ook allemaal wel, dat houd je niet verborgen als je opgenomen bent. Maar bij nieuwe vrienden vertel ik het niet zo snel. Alleen als ik weet dat ze zelf ook wel het een en ander hebben meegemaakt, dan vertrouw ik er meer op dat ze het zullen begrijpen. Als ik over anderhalf jaar ga studeren in een andere stad, weet ik niet of ik het nog iemand vertel. Dan zou ik het liefst een nieuw leventje willen opbouwen denk ik.

De mensen die dicht bij me stonden wisten het wel; mijn ouders, exvriend en een groepje vriendinnen (niet dat zij het hoefden weten, maar smoesjes verzinnen als ik de ochtend na het uitgaan wat eerder weg moest vond ik overdreven).
De inhoud heb ik niet zozeer besproken. Globaal ja, maar zo boeiend was het ook weer niet.

Ik zit niet bij een psycholoog of iets dergelijks, maar als het wl zo was had ik het niet aan iedereen verteld denk ik.
Waarschijnlijk gewoon familie + beste vrienden.

Mijn ouders en broer weten het en een oom en tante. Een docente waar ik veel mee praat en mijn coördinator weten het. Verder alleen mijn beste vriendinnen/vrienden. Ik schaam me er niet voor maar heb ook niet de drang het aan iedereen te vertellen die ik maar tegenkom. Ik ben er best open over, als iemand ernaar vraagt die ik goed ken zal ik eerder eerlijk vertellen dat ik in therapie ben dan dat ik een smoesje zal verzinnen.

Ik loop er ook absoluut niet mee te koop, ik doe het namelijk niet voor de lol. Maar als mensen er vragen over zouden hebben, dan krijgen ze wel een eerlijk antwoord, daar hebben ze recht op.

Ik heb (nog?) geen therapie, maar als ik dat zou hebben zou ik dat in eerste instantie alleen aan mijn ouders (en evt. broer) en beste vrienden vertellen. Als anderen er naar zouden vragen zou ik het denk ik wel vertellen, maar dat hangt natuurlijk ook van de persoon en situatie af.

Mijn ouders + vriend + enkele vrienden wisten wat er gaande was. Verder heb ik wel mijn mentoren op de hoogte gesteld en mijn coördinator wist ervanaf, maar dat komt omdat ik eerst in het zorgcircuit van school heb gezeten.

familie vrienden school, en 2 klassen (School).

Margoed dat ik druk en vervelend kan zijn wisten ze al dus dat ik wat geholpen wordt met mijn adhd mogen ze ook wel weten

Een deel van mn familie en een paar vrienden weten het. Soms vertel ik mn vrienden wat over de inhoud van de gesprekken, maar met mn familie praat ik er (liever) niet over.

Ik heb vorige week m'n 1e gesprek gehad en m'n vriend was de enige die ervan wist. Sinds vanmiddag weet m'n moeder (en dus m'n vader) het ook. Ik had het bijna tegen een meisje van m'n studie verteld met wie ik wel goed kan opschieten, maar uiteindelijk niet. Ik schaam me er ook niet voor, maar niet iedereen hoeft het te weten. Broertjes/zusje ga ik het voorlopig dus ook niet vertellen.

Mijn ouders weten het.
En ik denk eerlijk gezegd (ook al vind ik dat niet leuk) dat mijn moeder het wel aan haar vriendinnen of familie heeft verteld (zo is ze wel)
Voor de rest weet mijn nichtje het en mijn vriend, mijn exvriend en mja mijn goede vriendinnen heb ik het niet expliciet verteld, maar die weten wel dat ik in het verleden ook therapie heb gehad en die hebben misschien wel een vermoeden dat dat nog steeds gaande is.
Ik hang het zeker niet aan de grote klok en ik verzin ook smoesjes als ik er heen moet en ik niet aan die gene wil zeggen dat ik daar bij zit. Heb het ook niet meteen aan mn vriend verteld. Ben bang dat mensen te snel een sticker plakken van wat is zij raar ofzo.
Verder ben ik ook absoluut niet open erover, schaam me er soms zelf voor. Mijn moeder vraagt er wel naar, maar ze krijgt niet echt uitgebreide antwoorden, dat vind ik te moeilijk

Het hangt er denk ik ook wel vanaf wat voor therapie je hebt en waarvoor, hoe open je er over bent.

Zit er een beetje tussenin, tis niet dat ik het stil hou, maar als er geen aanleiding voor is dan praat ik er ook niet over (wanneer mensen er bijvoorbeeld naar vragen zou ik er niet over liegen)...
Over de inhoud van de gesprekken...daar heb k het niet echt over...Mn ouders vragen wel es hoe et gesprek was, dan zeg k alleen goed of minder...Maar niet echt inhoudelijk...

Ik ben er heel open over. Ik vertel het aan heel veel mensen, want ik ben vaak verdrietig of niet op school of iets dergelijks. Dan is wel fijn dat ze me geen aansteller gaan vinden of wat dan ook, maar gewoon weten dat ik psychische problemen heb en daar medicijnen voor krijg en bij het GGZ zit. Ik heb het niet aan de hele klas verteld, maar ik denk dat zeker de helft het weet, plus mijn vrienden, andere mensen uit 5VWO, mijn leraren (allemaal), mijn hele familie.. en vast nog meer. Ik loop er niet mee te koop, maar als ze vragen hoe het gaat probeer ik wel open te zijn of vragen waarom ik geen alcohol drink, vertel ik ze gewoon dat ik antidepressiva slik en daarom geen alcohol mag.

Hoe houd je zoiets eigenlijk stil voor je ouders? Ik bedoel, huisarts en andere instanties hebben wel geheimhoudingsplicht, maar er komen toch ook rekeningen enzo. En je bent vaker weg of moet het in nemen van pillen stiekem doen?

Ik heb een tijdje geleden hulp gezocht. Alleen mijn vriend weet hier van en een goede vriend (ex-klasgenoot) die zelf óók die hulp heeft. Mijn ouders interesseert het geen hol (ze hebben niks gedaan toen ik zei dat ik hulp nodig had) en m'n vrienden zouden het niet begrijpen.

Goeie vrienden en vriendinnen, vriendje, mentor en mensen in de zorgcommissie van school weten het. Mn ouders en de rest van de familie weten het niet, wil ik wel zo houden.
Het is niet heel moeilijk eigenlijk om het geheim te houden, er komen gek genoeg geen rekeningen (weet ook niet hoe, moet ik nog eens naar vragen).

Mijn ouders en zussen weten het. Dat ik op dit moment gesprekken heb, weten alleen zij. Dat ik een jaar geleden ook gesprekken heb gehad, weten meer mensen. Ik zie niet in waarom mensen dat niet zouden mogen weten. Het is niet zo dat ik er mee te koop loop, maar als het over mij (en wat ik mee gemaakt heb), over hulpverlening of oid gaat, dan vertel ik gewoon wat ik daar aan heb gehad.
Iedereen heeft een bepaald punt in zijn/haar leven dat hij/zij hulp nodig heeft, en de een heeft bij gesprekken met een vriend(in) genoeg, de ander heeft daar professionele hulp bij nodig. Is toch niks mis mee?

Ik heb altijd verteld in de klas/ aan familie/ vrienden dat ik onder behandeling van een shrink was. Ik heb in het kader daarvan ook een keer een klinische les gegeven over posttraumatische stress stoornis. Ik schaam me niet voor mijn geestelijke onvolkomenheden. Daarmee wil ik niet zeggen dat ik er te koop mee loop. Indien iemand vragen heeft hoe een therapieconsult eruit ziet, ben ik best bereid dat uit te leggen.

in principe is het wel geheim te houden, maar de osmtandigheden moeten het toelaten...De hulpverlener heeft idd sowieso geheimhoudingsplicht...Afhankelijk van de hulpverlening die je krijgt, komen er rekeningen...Ikzelf zit bij maatschappelijk werk en daar hoef je niet voor te betalen...
Wanneer je op school een dag vrij zou zijn, zou je dit ook niet kunnen vertellen en op die dag de hulpverlening plannen. Allemaal manieren dus die er voor zorgen dat niemand het hoeft te weten...

mijn ouders wisten het, wat beste vrienden meer niet.
Ik ben wel open in de zin van dat ik het gehad heb, maar niet waarover het ging. Dat weet eigenlijk niemand, behalve mn ouders en 3 andere personen. En dat wil ik ook graag zo houden.
Waarom? Omdat ik mij daarvoor schaam, ik heb het gevoel dat mensen mij gek gaan vinden als ik het vertel. En dat neem ik ze niet kwalijk, ik zou mezelf ook gek vinden. :p

niet, alleen directe familie + vriend. mensen krijgen toch vaak een verknipt beeld en ook omdat werkelijk íedereen denkt dat ik de vrolijkheid zelve ben zit ik destemeer niet te wachten op reacties van: oh echt?! jij joh?! had ik nou echt niet achter je gezocht!blabla.
soms is het alleen wel irritant dat je weer eens zegt dat je bijv. ziek bent of dat je een andere reden geeft voor iets terwijl er eigenlijk iets serieuzers aan de hand is. mrja zeker als ik het mensen in de klas zou vertellen zouden ze ws denken dat het een smoes is voor m'n uitstelgedrag en me weinige aanwezigheid :| ach ja..

Bij mij weten mijn ouders, zus, oma's en 2 vriendinnen ervan. Verder eigenlijk niet. Oma's had ik ook liever niet gehad...maja hebben mijn ouders weer lopen doorvertellen :rolleyes:
Ik vertel mijn ouders eigenlijk nooit wat er besproken is. Ik heb wel een web-log waarop ik alles vertel, alleen die 2 vriendinnen weten daarvan, mijn familie niet...

Alleen ouders en broertje wisten het, nu, een jaar later ofzo, weten ook een paar vriendinnen het. (Ik ben dus al 'klaar')

Jij therapie?

Die vraag was echt niet relevant genoeg om het topic na 3 maanden voor te uppen. :nono: