*snik* Dit is echt niet leuk....
 

Ik heb net van mijn ouders te horen gekregen dat ze willen gaan scheiden. :(
Om logische redenen, niks ernstigs dringends ofzow in ieder geval.
Maar ik weet niet wat ik er van moet vinden. Ik wil natuurlijk mijn vader niet kwijt maar wil wel bij mijn moeder blijven wonen, dan kan ik natuurlijk wel langs gaan maar het lijkt me zo leeg in huis.
En wat er met de hond moet gebeuren zou ik ook niet weten en mijn ouders voorlopig ook niet. Mijn vader wil dat hij hier bij mijn moeder en mij blijft en mijn moeder wil dat hij met mijn vader mee gaat, eigenlijk wil ik dat ook maar ik wil hem eigenlijk ook gewoon in huis hebben voor als je thuis komt, of als je lekker op de bank zit en hij komt bij je.
Maargoed, hoe dan ook ik vind het zwaar k*t :(
Waarom kan het nou niet gewoon vanaf nu ineens goed gaan tussen die twee?
Aaaaah, ik weet het echt niet meer hoor, hoe moet ik hier nou op reageren en wat moet ik nu doen.
Eigenlijk wil ik het liefst nu even afleiding, maar aan de andere kant zou ik ook wel weer heel graag nu naar mijn vriend gaan en het hem vertellen en daar uithuilen enzow....
Maar kan ik met zoiets wel ineens zo mee aankomen? Hij weet nog niet eens of ik al terug ben van de meeting.

Hey,

ik weet sinds ongeveer 3 weken dat mijn ouders uit elkaar gaan. Ik weet dus precies hoe jij je op dit moment voelt. Aan de ene kant heb je zoiets van nou, het valt wel mee, het komt wel goed, het is beter zo. Maar het gevoel dat overheerst is: ik wil dit niet! En ja, je staat er zo machteloos in. Het is een beslissing van je ouders waar jij geen invloed op hebt maar die jou wel beinvloed.

Ik weet hoe moeilijk het is. Als jij behoefte hebt aan je vriend, geef dan gehoor aan die behoefte. Hij begrijpt echt wel dat dit moeilijk voor je is. Ik heb mn vriend toen ook meteen huilend opgebeld, in een uurtje was hij hier. Kben toen met hem mee gegaan naar huis. Even naar een plaats waar het kalm was om tot rust te komen, lekker uitgehuild bij hem enzo.

Ik weet niet hoe lang je al hebt met je vriend, maar zoiezo wil hij je nu vast wel steunen hoor. En laat je verdriet de vrije loop. Je mag ook best even boos zijn op je ouders. Voel maar even nu, laat het eruit. dat zal je opluchten denk ik. Praat er ook veel over met je ouders zou ik zeggen, vraag alles waar je duidelijkheid over wil, en laat weten wat jouw behoeftes zijn.

Heel erg veel sterkte in ieder geval!!!

xxxx Kim

heej. mijn ouders zijn niet gescheiden, dus heb ik geen idee hoe dat voor je is. Maar ik kan me heel goed voorstellen, dat je je behoorlijk shit voelt, als je leventje ineens in de war wordt geschopt (en daar heb ik helaas wél ervaring mee...). Ik kan verder niets zeggen, waar je je beter van gaat voelen, maar ik hoop dat alles een beetje goedkomt.

Mijn ouders zijn bijna een jaar uit mekaar, en het klinkt misschien cliche, maar het is er alleen maar beter op geworden. Je voelt nu misschien alsof de grond onder je instort en je je nergens meer aan kan vasthouden, maar na een maand ben je er weer bovenop. Ik weet niet hoe het bij jou is, maar bij mij voelde ik al maanden dat ze langs elkaar heenleefden en niet echt een eenheid vormden. Dat was echt niet prettig, en eigenlijk benik ook wel 'blij' dat ze uit elkaar zijn gegaan.

Nu weet ik niet hoe e waarom ze uit elkaar zijn gegaan bij jou, mijn oudershadden nooit ruzie, maar ik heb er wel veel meer 'lucht' door gekregen, uit de beknellende sfeer van'thuis'

Als je wil kun je mailen -> binnertvanharinxma@hotmail.com

P.S. -> bel je vriend op als je daar behoefte aan hebt, daar is een relatie tenslotte op gebouwd...., bij elkaar kunnen aankloppen, toch?

Ik ken het gevoel. M'n moeder wou een paar maanden geleden van mijn vader scheiden (ze heeft besloten het weer te proberen. Vond ik een verkeerde keus, maar dat terzijde) en toen begon ik dus over precies dezelfde dingen na te denken als jij. Ik vind dat je gewoon even je vriend moet bellen (of ernaartoe gaan). Heel veel sterkte iig...

Ik heb trouwens mijn vriend gebeld vanmiddag. Ben ik nu echt blij van dat ik het heb gedaan.

thnx mensjes.

Ik had hetzelfde als jij. Mijn ouders gingen uit elkaar. ik was verdrietig, maar ook blij (om persoonlijke redenen) en toen ik even later weer hoorde dat ze het toch gingen proberen, vond ik dat misschien nog wel kutter. Het is al 1.5 jaar geleden, maar de situatie is er in mijn ogen niet op veranderd. Ik hoop nogsteeds dat ze op een dag zegt: "Het is beter als we toch uit elkaar gaan" maar ik wacht er al 1.5 jaar op en het is nogsteeds niet gebeurd..

In ieder geval, Black Sugar, weet ik wel hoe je je voelt denk ik. Hebben ze veel ruzie, of hebben ze er alletwee een soort van vrede mee? Dat scheelt denk ik ook wel. Laat je ouders het samen bepraten en oplossen, maar vertel ze ook als je het niet met die oplossing eens bent. Wat betreft de hond bijv, ze weten het alletwee niet, misschien kan jij zeggen wat jij zou willen en waarom? Laat je iig niet tot een keuze dwingen wanneer je dat niet wilt.

Sterkte ermee,

Liefs, Marleen

Juist...

Ze gaan in iedergeval gewoon als vrienden uit elkaar. Er was de laatste paar jaar wel veel meer spanning in huis, maar echt veel ruzie hebben ze nooit gehad nu ook niet. Dat scheelt idd. Ik heb eerder gehad dat mijn ouders gingen schijden maar toen was ik nog maar een jaar of 2/ 3 Ze hadden altijd ruzie en dat kan ik me nu nog herinneren. Ik weet nog de dag dat mijn vader toen weg is gelopen bij ons thuis. Ik at op hun slaapkemer tv te kijken toen ze weer ruzie kregen, het hield niet meer op ze bleven schreeuwen, ik heb de hele tijd half huilend op bed er naar zitten luisteren. Op een gegeven moment liep mijn vader weg en kort daarna zijn ze geschijden. Dit is gelukkig heel anders, maar leuk is anders. Uiteindelijk is het wel beter zo denk ik, zo kunnen ze allebij verder met hun leven. Ze belemmeren elkaar en er hangt eigenlijk altijd een sfeer van spannig bij ons.

dit snap ik niet, hoe kunnen je ouders nu 2 x uit elkaar gaan?

Misschien is haar moeder hertrouwt?

Mijn moeder is idd hertrouwt met een ander. Daarom zij ik ook: "mijn vader toen"

Ik had al eerder op een berichtje van je gereageerd, ging over dat je vader toen in het ziekenhuis lag geloof ik. Ik heb je toen ook gemaild, omdat je er kennelijk nogal meezat.. maar jammer genoeg heb je me niet terug gemaild, niet erg natuurlijk...

Iig, ik snap hoe je je voelt. Mijn moeder heeft een paar weken geleden ook gezegd te willen gaan scheiden met mijn stiefvader, het had helemaal geen duidelijke reden, dus was ik er nogal kapot van. Gelukkig bleek het te gaan om een meningsverschil die ze hadden gehad, en welke nu weer is opgelost.

Alla, wat denk je zelf? Is het beter voor je ouders wanneer ze gaan scheiden? Is het beter voor jou dat ze gaan scheiden? Je had het namelijk over een spanning thuis, die zal weggaan, wil je dat? Natuurlijk is het niet meer te stoppen, maar je kan er over praten met je ouders, dat ze ook een beetje jouw gevoel accepteren.

Je kan me nog steeds mailen:
sciza@hotmail.com