Als je lichaam weer opnieuw door de puberteit moet..
 

... gaat je geest/ziel/persoonlijkheid/emotionele zelf dan ook weer mee? Ik moet/wil/moet/wil (wisselt nogal eens) nu ongeveer 5 kilo aankomen, om te beginnen boven de opnamegrens komen (45 kg) komen met mijn gewicht. Ik merk dat ik het fijn vind om kinderlijke dingen te doen, bijvoorbeeld kleurplaten kleuren, knutselen, sprookjes luisteren, etc. Ik denk dat daar niets mis mee is, ik geniet ervan en het leidt me af, maar als ik weer opnieuw ongesteld moet worden, betekent dat dan dat ik weer door de puberteit moet met hormonen en de hele reutemeteut? Kan ik dan geen kind meer zijn? Ik ben bang om dit allemaal kwijt te raken, mijn puberteit was ronduit kut te noemen en ik voel me net zo veilig nu..

Ik ben bang. :(

Nou,.. gewoon lekker kinds blijven zijn :)

Doe ik ook nog steeds...:D

Ja sjongejonge, wat heeft zij nou aan zo'n antwoord :rolleyes:, bij haar heeft dat waarschijnlijk een heeel andere reden dan bij jou.
Maar iig.. k heb nog eens wat rondgekeken op wat sites, maar ik kan er zo niets over vinden. Misschien kun je eens een mailtje naar sabn sturen (www.sabn.nl), die kunnen je vast wel verder helpen.

Dankjewel meis.. Ik waardeer het heel erg. Het was geloof ik een tijdelijke angstaanval, maar ik kan morgen even naar het Riagg bellen, moet ik toch nog doen, en dan kan ik het meteen even vragen.

:(

Ik weet het niet... ik hoop het niet eigenlijk, dat zou echt niet leuk zijn! Eigenlijk heb ik er ook nooit iets over gehoord, misschien moet je dat inderdaad even vragen aan het Riag. :( Take care!

ik denk dat je niet helemaal opnieuw door de puberteit heen moet, omdat het niet logisch zou zijn.
in feite ben je niet weer met je hele persoonlijkheid weer kinds geworden, je hebt al veel veranderingen meegemaakt die je in de puberteit meemaakt, en dat gebeurt ook niet allemaal opneiuw.
ik hoop het iig niet voor je
succes meisje!
~X~

Ik weet de reden wel (lees ook het psychologie forum) en kan me op zich wel voorstellen dat ze een angst voelt opkomen bij: ohnee, niet weer die puberteit. Maar het is eigenlijk - achteraf gezien - helemaal niet zo erg. Mocht het weer terug komen; die gevoelens; die hormonen die op tilt slaan, geef je daar niet aan over. Klinkt makkelijker dan gezegd, maar zie het maar zo:
als die hormonen uitgestoeid zijn en een beetje tot rust zijn gekomen, dan kom je zelf ook wel weer tot rust. Als die hormonen aan het stoeien zijn, probeer dan niet volwassen te worden/zijn (want dat lukt toch niet), maar geef je over aan je verlangen om kinds te blijven en te zijn. Als je volwassen probeert te zijn/worden, gaat het gevoelsmatig mis.
Persoonlijk had ik een depressieve periode tijdens de puberteit - en soms voel ik me ook niet lekker in mijn vel (maar dat is niet vergelijkbaar met wat ik toen voelde). Ik wist namelijk niet hoe ik met mijn gevoelens moest omgaan en herkende ze ook niet. Wist niet of ik nu moest huilen of moest lachen. Voelde 2 uiterste gevoelens op hetzelfde moment. Dacht bij mezelf: waarom zou ik strijden in deze klotewereld waarin iedereen elkaar afslacht? Terwijl ik wel wist dat als ik door zou strijden ik misschien enige invloed zou kunnen uitoefenen.
Ik had tekenen gekozen op de middelbare school waarin ik al mijn frustraties en energie aan kwijt kon. En daar heb ik absoluut geen spijt van gehad!!!
Nu teken ik nog steeds af en toe; maar gewoon voor de lol :)

Nou,... gewoon doorgaan met tekenen/knutselen e.d. en niet te veel nadenken. En denk je teveel na: uit dat dan in die tekeningen van je.
Of musiceer ofzo. Dat helpt ook.

Blijf kinds dus :D
(en dat bedoelde ik daarmee)