Groen gewapend
 

Ik kan niet dezelfde blijven, hoogstens mezelf,
zelfs dat is overbodig, want wie wil iemand zijn
die niets bezit dan het onvermogen lief te hebben?

Niemand mag meer van mijn binnenste zien
dan wanneer ik mijn mond opendoe en schreeuw
dat het iedere dag donderdag is sinds jou,

- omdat ik steeds haar glinstering op jouw huid zag,
niet hoe je bloedend hart weer overgelopen was,-

omdat mijn jaloezie zo groen is als donderdag,
en groener nog dan het gras tussen je tenen,
in je haren, in haar kleren in als ik er maar niet ben.

Volgens mij heb je dit geschreven met veel emotie, de emotie is er in ieder geval uit af te lezen. Ik vind het echt mooi, mede door die emoties. Prachtig beschreven. :)

Jeetje, indrukwekkend. :)

Mooi beschreven inderdaad. Er straalt echt die soort negativiteit vanaf die je in de inhoud ook beschrijft. Dat komt denk ik -mede- door het ritme en je vrij lange zinnen/ korte strofes. Je eerste strofe vind ik op zichzelf niet zo interessant maar nadat ik je hele gedicht gelezen had vond ik hem toch wel wat toevoegen, het is echt een soort inleiding waarmee je de lezer nieuwsgierig maakt en aanspoort om verder te lezen. De herhaling van "donderdag"vind ik inhoudelijk gezien heel goed, maar taalkundig niet zo geslaagd. (al snap ik dat daar dan dus moeilijk een alternatief voor te vinden zal zijn.)