rust aan de tijd
 

Zelfs het tikken van de klok,
markeert niet meer mijn tijdsgeest,
ook het spiegelbeeld te kwetsen,
laat mij onaangedaan.

“Sinds het sterven van de veren,
zijn mij vleugels lam en
Bij het pure samenkomen,
zal ik daarbuiten staan.

Mijn vleugels ooit zo stevig,
zo een sleutel tot plezier,
tonen enkel nog de wanhoop,
van een mank en weerloos dier”

Zo metaforisch mooi beschreven,
dit zo lelijke gemis,
het einde van de liefde nadert,
het eind van al dat teder is.

Niet alleen de liefde, lust,
nee alles zal het gaan ontgelden,
fysiek, mentaal, het zal verdwijnen
uiteindelijk ook voor tijd de rust...

Hmmmm, kwam in me op :P niet echt aan correctie gedaan, aan één stuk doorgeschreven...

Je tweede en derde strofe vind ik erg goed. Mooie beeldspraak en een goed ritme. "Plezier-dier" komt al snel geforceerd over, maar dat vind ik hier niet het geval. Je eerste en derde strofe vind ik minder sterk, al zijn ze lang niet slecht. Vind alleen "van al dat teder is" niet zo mooi. Je laatste strofe voegt naar mijn idee vrij weinig toe en vind ik nogal langdradig als je kijkt naar de eigenlijk inhoud ervan. Die puntjes vind ik ook niet zo mooi maar dat ligt niet aan je gedicht want dat vind ik het algemeen zo.

Hm, volgens mij zou je je boodschap bondiger kunnen weergeven. Maar niet gaan snoeien in je tweede en derde strofe want die zijn echt mooi!! (als je uberhaupt nog gaat corrigeren.)

Ja, zoals Outro zegt, de laatste strofe voegt volgens mij weinig toe, en de eerste vind ik niet mooi, en ook niet goed lopen. Voor de rest vind ik dat je best goed rijmt. En ik vind in de meeste gevallen rijm echt (n) .

De tweede derde en vierde strofe zijn het sterkst, en omdat je nog niet aan correctie hebt gedaan, kun je die dan misschien nog eens nader bekijken.
:)

Altijd doen. Dan was je in elk geval opgevallen dat je hoofdletter- en puntengebruik niet helemaal juist is. Je rijm vind ik eigenlijk niet heel bijzonder, maar met een dergelijk rijmschema maak je het jezelf wat betreft originaliteit ook wel lastig.