Ik weet niet goed wat te doen
 

Beste mensen

Ik sta op dit moment op een punt dat ik niet goed meer weet wat ik moet doen en ik hoop dat jullie mij een tip geven welke kant ik het beste op kan gaan. Ik weet niet of het een (winter)depressie is, of gewoon een rare fase in mijn leven, maar ik heb het gevoel dat alles in mijn leven maar half gebeurd en van al het leuke alleen het negatieve over blijft. Dat ik na een super leuke dag winkelen 's avonds alleen nog maar herinner dat ik niet die ene winkel ben in geweest. Sorry dat het zo lang is :bloos:

Volgens mij is het allemaal vorig jaar al begonnen, maar toen had ik oorzaken waarom ik me rot voelde en daarom kon ik het voor mezelf “goedkeuren”.

Nu een jaar later zit ik in een dipje. Ik ben enorm moe, voel me heel alleen en heb enorme emotionele buien en stemmingswisselingen. Ik kan huilen omdat ik geen tijd meer had om een zak drop te kopen omdat de bus er aan komt. Ik kan het nu alleen niet meer aan een oorzaak hangen. Omdat het geen duidelijke oorzaak heeft en ik niet weet waarom en anderen dus ook niet, is het net of ik me aan stel en sommige zeggen dat zelfs.

Mijn zelfbeeld daalt soms met de seconde. Zowel mijn zelfvertrouwen dat ik telkens bezig ben met wat andere mensen van mij vinden, maar ook mijn uiterlijk. Ik kan me de ene dag te dik vinden, maaltijden over slaan, en dan de volgende dag, of soms nog de zelfde met het grootste gemak een pak suikerwafels naar binnen werken omdat ik mezelf te dun vind. Het zijn zo’n wisselende gedachten en het uit zich ook maar half. Ik bedoel, het is niet goed om een maaltijd over te slaan, maar die paar keer dat het gebeurd is zijn nou ook weer geen drama’s. Hoewel ik wel moet toegeven dat het erger wordt. Het is allemaal niet een overtuigend probleem, mijn inziens tenminste geen eetstoornis of wat dan ook, maar wel iets waar ik zo af en toe stiekem best vaak mee bezig ben.

Iig, ik weet de laatste tijd niet meer om te gaan met mijn stemmingswisselingen en het niet weten wat ik vind van mezelf, anderen of wat iedereen denkt. Daar komt ook nog eens een ruzie en het verwateren van een vriendschap. Dat heeft en doet me nog steeds zo veel pijn en ik heb nu eigenlijk niemand meer om mee te praten maar krijg wel problemen van anderen erbij omdat ik goed naar anderen kan en wil luisteren. Ik weet niet hoelang ik dit vol houd en mijn lichaam roept nu dat het over is.

Mijn grote angst, die me ook tegen houd om naar een huisarts te stappen, is dat mijn ouders erachter komen. Ik heb zo mijn dingen geprobeerd te vertellen, maar ze snappen het niet of ik stel me aan. Ik heb er eens over na gedacht en ik denk niet dat ik ze duidelijk kan maken wat ik voel. Ik weet wel dat een huisarts niks mag zeggen, maar de rekening zal wel vast thuis komen en mijn ouders hebben inzicht in mijn administratie aangezien.

Ik ben bang dat dit geen periode is maar dat het erger is, of dat ik jaar op jaar elke keer de problemen van het voorgaande jaar nog eens er boven krijg bij wat ik dan al heb. Wat te doen???

Bedankt alvast voor het lezen ook enzo :)

Ik weet niet wat voor oorzaak het vorig jaar had, maar kan dat niet nog steeds de oorzaak zijn? Maar wat de oorzaak ook is of niet is, het is rot als je je zo voelt. En als je het zelf niet kunt veranderen dan is het verstandig om hulp te zoeken. Je huisarts heeft zwijgplicht, hij mag je ouders niets vertellen. Of de rekening eerst naar je huis komt weet ik niet, volgens mij is dat niet het geval (ik krijg er iig geen als ik naar de huisarts ben geweest), maar dat is iets wat je na zou kunnen vragen bij de doktersassistente. Anders kun je altijd nog een andere reden verzinnen om je ouders te vertellen. Vaak kun je via school ook wel praten met iemand, dat zou je ook kunnen doen als je echt niet naar de huisarts wilt. Of gewoon zeggen tegen je ouders dat je hulp hebt gezocht, natuurlijk is het fijn als ze je begrijpen, maar of je het alleen op kunt lossen of dat je hulp wilt is een keus die JIJ moet maken, niet je ouders. En wie weet begrijpen ze dan wel dat het niet zomaar iets is, maar dat je je echt rot voelt.

Ik wil zeggen dat ik mezelf wel een beetje herken, maar ik weet zelf ook niet wat ik ermee moet.
Deze reactie is misschien niet zo nuttig, maar ik wilde even kwijt dat je me altijd kan PM'en enzo. Helpt misschien ook wel een beetje.

Niets. Niet aan denken, niets mee doen. Problemen die vanzelf over gaan gaan vanzelf over, zelfs als je er niet aan denkt. Negatieve emoties die nergens op gebaseerd zijn zijn nergens op gebaseerd en daar hoef je ook geen aandacht aan te besteden, want ze gaan vanzelf weer over.

Het leven is een stuk makkelijker dan je denkt.

En hoe weet jij dat dit een probleem is dat vanzelf over gaat?
En dat de emoties nergens op gebaseerd zijn?

:)

Ik lees haar post.

:)

Ze denkt dat het een winterdepressie zou kunnen zijn. Dat impliceert dat de oorzaak van haar gevoel geen problemen zijn, anders had ze het daar wel aan toegeschreven.

Ze geeft al aan dat ze zo verstandig is negatieve gevoelens met een reden 'goed te keuren'.

Ik heb nu geen zin meer, maar als je zelf nog geinteresseert bent ben je uiteraard geheel vrij zelf de rest van haar post te analyseren ;)

Ik ben niet in de veronderstelling dat ik op basis van een paar regels iemand gevoelens ed kan analyseren.

Wie had het over gevoelens analyseren?

Edit: Voor de begrijpelijkheid van deze post heb ik het woord 'analyseren' toegevoegd.

Ik zie in jouw post boven die van mij twee keer het woord 'gevoelens' staan. Maar goed, laten we deze discussie ajb niet hier voeren, daar heeft TS weinig aan, denk ik.

Vorig jaar hebben een paar mensen (vrienden maar ook onbekenden) een aantal problemen van hun met mij gedeeld en dan ging het ook over dingen als zelfmoordpoging en opname. Ik vond het toen veel belangrijker hun te kunnen helpen, maar merk nu dat het toch wel indruk heeft achter gelaten.
Wat ik op dit moment eigenlijk nog veel erger vind is dat ik toen zo mijn best heb gedaan hun te helpen, mensen heb gebeld etc etc etc, maar dat er nu niemand bij mij staat.
Ik weet niet of het nu “DE” oorzaak is maar ik denk wel dat het nog mee speelt. Ik heb opschool met iemand gepraat, in eerste instantie om andere reden maar er is wel wat aan bod gekomen. Ik heb achteraf nog nooit zo veel spijt gehad van dingen die ik gezegd heb en hij snapte er ook niks van. Alles was positief en geweldig wat ik deed. Misschien is dat ook wel maar waarom gaat het dan zoals het gaat vraag ik me af.

Bedankt alle 3 alvast, ik zal eens kijken of ik wat aan jullie tips heb en er morgen over na denken.

@Blood Fire Rage. Ik heb totaal geen verstand van wat dan ook in de psygologie. Ik lees idd wel eens wat ja, en ik ben ergens op het woord winterdepressie gekomen omdat het nu winter is, en vorig jaar toevallig ook. Zoals hierboven staat verkoos ik vorig jaar andere mensen boven mijzelf en op dit moment roept mijn lichaam en alles eigenlijk dat dit niet meer gaat, bovendien lukt me dat nu ook niet omdat ik niet weet waar mijn gevoelens vandaan komen. En ik zeg niet dat ik problemen heb, maar heb ik ze niet omdat ik ze in eerste instantie niet kan vinden? Hoe vaak gebeurd het niet dat je ergens enorm lang over na denkt en dat je er dan pas op komt?
_{sorry dat ik het zo schrijf, ik merk alleen dat het niet meer zo eenvoudig vanzelf over gaat en dat vind het eerlijk gezegt best lastig daar op dit moment aan toe te geven}

Als het een winterdepressie was, zou je hem eerder in het schooljaar krijgen. Winterdepressies zijn gelinkt aan de hoeveelheid zonlicht die er is, en rond deze tijd is er veel meer zonlicht dan in bijvoorbeeld december. De meeste mensen met een 'winter'depressie krijgen daar in de herfst last van, als het zomerzonnetje steeds korter schijnt.

Andere mensen helpen met hun shit is vooral voor vrouwen (moederinstinct misschien?) een goede manier om zich beter te voelen en zich bezig te houden, zodat ze geen aandacht aan hun eigen negatieve emoties besteden.

Over het algemeen is het zo dat wanneer je voor langere periodes last hebt van negatieve emoties waarvan je niet weet waar ze vandaan komen of waarom je ze hebt, je een vorm van depressie hebt. Veel aandacht besteden aan of veel bezig zijn met je negatieve gevoelens zorgt er meestal voor dat je het in stand houd. Doe niets en je hebt 95% kans dat het snel gewoon weer weg gaat.

Depressieve mensen vatten alles zo negatief mogelijk op, dus als iemand bij het lezen van bovenstaand percentage dacht: 'Ik hoor vast bij die vijf procent bij wie het niet over gaat'; je hebt ongelijk, je word belazerd door je eigen perceptie.

Ik herken het zooo erg wat je schrijft. Ik weet ook niet goed waar het vandaan komt. En ook heb ik vorig jaar moeilijkheden gehad waardoor ik rot-gevoel kon goedkeuren. Volgens iemand op school komt het er nu een btje uit. Misschien is dat bij jou ook wel zo. En het geeft niet dat je dan soms zit te janken om niks. En over die negatieve emoties: Die persoon op school zei dat ik dat maar moest laten en daar (voorlopig) niks mee moet doen. Misschien bedoelde ze er wel mee dat het dan vanzelf overgaat. Ik hoop dat je hier wat mee kan!

@blood fire rage: Ik vind dat je wel een btje negatief bent. Misschien kan jij je niet voorstellen dat iemand zich rot voelt om niks, maar iedereen is anders en gaat anders met dingen om. Je mag best wat begripvoller zijn. En anders moet je maar niet reageren...

Ik herken er ook wel aardig wat in. Zelf ben ik gisteren éindelijk naar een vertrouwenspersoon op school gegaan, ik heb het veel en véél te lang laten slepen. Ik denk dat het voor jou ook slim is om toch wél naar de huisarts/een vertrouwenspersoon te gaan. Ze te zien zit je er al vrij lang mee en dat is gewoon niet goed.
Sterkte! *knuffel*

Bedankt :) Jij ook heel veel sterkte! Ik ben een beetje aan het bedenken naar wie ik het best toe kan gaan of dat ik het toch alleen kan. Miss toch maar het eerste, ook al krijg ik te horen dat het vanzelf wel weg gaat, dan heb ik het iig geprobeerd en hoef ik me geen zorgen te maken ofzo :s

Je mag me PMen als je erover wilt praten, ik had een tijdje geleden ook zoiets.

Dankje voor de lieve reacties enzo, k had niet verwacht dat er zo veel mensen hetzelfde hadden :bloos:

Wat vervelend voor je allemaal! Ik herken het helaas maar al te goed...je mag me pm-en als je dat wilt :)

Nou, ik weet nu wel dat ik niet moet zeiken omdat iedereen het heeft... of zien jullie dat zo niet??

Je zit hier wel op een deelforum psygologie, de gemiddelde persoon heeft of interesse in dit gebied of heeft zelf problemen (gehad). Het is dus sowiso geen representatief beeld. En verder heb ik eigenlijk altijd de mening dat ook al hebben heel veel mensen een probleem, dat wil niet zeggen dat je je opeens aan stelt of dat het probleem er niet meer is omdat iedereen het heeft, problemen blijven er om op te lossen. Het is soms wel fijn om te horen dat meer mensen er last van hebben, maar dat wil niet zeggen dat ze verdwijnen.

Tenminste dat vind ik :o