Klein verdriet.
 

Het water weerspiegelt mijn gezicht terwijl
ik mijzelf probeer te leren kennen.
En als de golven mijn beeld vervagen,
besef ik me dat tijd onomkeerbaar is.

Ik haast me te vaak en
tijd blijft in de weg lopen.
Hoe kan ik aan je denken in een chaos,
die zo groot als mijn wens?

Egoïstisch en onrespectvol
verwijt ik alles aan hém.
Hij is jou tenslotte vergeten
De herinneringen zijn al lang vergaan.

Ik denk dat ik het ergste heb meegemaakt,
maar mijn reflectie beweert van niet.
Ze zegt dat ik maar moet leren omgaan,
Met zo'n klein ding als verdriet.

Ik vind het een erg mooi gedicht, Eline! Voral de laatste strofe maakt het helemaal af. De weerspiegeling in het water is op zich een concept waar -volgens mij- toch aardig veel over wordt geschreven. Misschien een tikkeltje cliché dus maar dat stoort me nauwelijks. Omdat ik de gedachte erachter begrijp maakt het ook extra veel indruk op me.
You go girl!

in de tweede strofe zeg je;

Hoe kan ik aan je denken in een chaos,
die zo groot als mijn wens?

volgens mij mis je hier een werkwoord, een 'is' tussen 'groot' en 'als' misschien? of ik lees het verkeerd, maar dan kan ik er niets in ontdekken.

verder weet ik niet zozeer wat ik er van vind.. hopelijk komt die reactie later nog.

Sorry, ik denk dat ik daar een typfoutje heb gemaakt.
Wat je zegt klopt, er moet is tussen.

Waarschijnlijk zijn veel dingen hieruit niet te begrijpen omdat het op mijn eigen leven slaat, en jullie me niet kennen. Dus komt het gedicht misschien chaotisch over.. Als je me een beetje kunt volgen..

Mooi, mooie woorden gebruikt :).

Is jouw bijnaam toevallig Eel? Die van mij wel en ik heet ook Eline :bloos:

Bedankt! =D

Ja, mijn bijnaam is Eel en ik heet ook Eline.
Ik dacht altijd dat het een originele afkorting was en dat de afkorting; "Lien" bijvoorbeeld veel vaker voorkwam.
Grappig, dat het toch niet zo is. ^^

Ik dacht precies hetzelfde, wat grapig :).

We dwalen af, ontopic dan maar weer?

Inderdaad, goed idee. ;)