Depressieve vriendin
 

Hallo,

Ik ben hier nieuw, en heb me eigenlijk enkel en alleen geregistreerd omdat ik met een probleem zit wat me opslokt.

Ik ben nu precies 8 maanden samen met mijn vriendin. Het is een geweldig meisje, ik hou echt van haar. Ik heb voor haar 1 vriendin gehad, maar dat was niets vergeleken met wat ik voor dit meisje voel. Ze is het nichtje van 2 vrienden van mij. Ik heb haar ontmoet op een concert hier in de buurt.

Dit meisje, heeft een aantal problemen. Ze is onzeker, ze heeft problemen op school, ze voelt zich vaak erg rot. In die 8 maanden, heb ik hier al vaak dingen van gemerkt. Ze heeft eerst haar knie verdraaid op zo'n manier,dat ze er maanden last van heeft gehad. Ze heeft haar duim ernstig gekneusd op wintersport. Ze heeft pfeiffer en bloedarmoede. Ze is naar een nieuwe school gegaan, waar ze het ook niet fijn vind. Ze gaat gedeeltelijk examen doen, maar aangezien ze niet vaak op school is (psychiater, pfeiffer) mist ze veel, en heeft ze het gevoel dat ze het dit jaar niet gaat halen.

Ze is onlangs naar haar psychiater gegaan om alles te vertellen waar ze mee zat, en dit heeft ze in het bijzijn van haar moeder gegaan, voor wie het ook een hele schok was. Na enig onderzoek is gebleken, dat ze een sociale fobie heeft, en dat ze depressief is.

Ik zit nu met het volgende probleem. Ik hou van haar, met echt alles wat ik heb, en ik wil haar echt niet kwijt. Ik ben bang voor de toekomst, ik wil haar heel graag helpen, maar ze geeft ook zelf toe, dat ze het zelf moet doen. Ik bel haar vaak, ik probeer dr op te vrolijken, ik probeer alles te doen waar zij zich beter door zou kunnen voelen. Ik heb het gevoel alsof ik twee levens leid. Maar het is heel vaak zo, dat als ik haar probeer te helpen, door bijvoorbeeld te bellen of langs te gaan als ik merk dat ze verdrietig is, dat ze simpelweg boos op me word, me uitscheld, en me het gevoel geeft alsof ik niet nodig ben. Het ene moment ben ik stapelverliefd, het andere moment heb ik het idee alsof dat voor haar niet het geval is. Ik weet dat ze er niets aan kan doen en het niet express doet, maar het doet pijn als ze kwetsende dingen tegen me zegt. Onze relatie heeft dus 2 kanten, een leuke en een slechte. Nou zal dat bij iedereen zo zijn, maar ik heb het gevoel alsof allebij de kanten extreem zijn. Geweldig verliefd, tegenover het gevoel van pijn en angst.

Ik weet niet goed wat ik moet doen. Ik wil haar niet kwijt, alles behalve dat, maar ik kan het af en toe niet goed meer aan. Ik heb het gevoel alsof ik zelf ook in een put terechtkom, door wat er met haar gebeurd. Ik heb zelf ook veel meegemaakt (alcolistische vader, school wat erg slecht gaat, depressieve moeder) en ik weet niet goed meer wat het leven mij te bieden heeft. Ik wil zo graag dat het goed gaat met mijn schat, maar alle pogingen lijken toch altijd weer fout te gaan.

Ik weet eigenlijk niet eens waarom ik dit hiet plaats, ik denk niet dat er een oplossing voor is die binnen handbereik ligt, maar ik moest even mn verhaal kwijt. Dat kan ik normaal bij haar, maar zij is op dit moment niet aanspreekbaar, vanwege het feit dat ze weer een erge woede bui heeft, omdat vandaag een slechte dag voor haar was.

Toch bedankt, voor degene die dit gelezen hebben..

Jij kunt er idd niets aan veranderen, dat moet ze idd zelf doen, daar heeft ze gelijk in. Als jij blijft denken dat je wel wat kunt veranderen, dan zul je steeds opnieuw teleurgesteld worden, denk ik. Je zult voor jezelf uit moeten maken tot hoe ver je wilt gaan en tot hoe ver zij kan gaan en dat is iets wat alleen jij zelf kunt doen. Je kunt er met haar over praten en haar ook vertellen hoe jij het graag zou zien ed en je mag ook best wat van haar kant verwachten, ze mag dan depressief zijn en een sociale fobie hebben, maar in een relatie moet het van twee kanten komen, ook wat dit betreft. Succes iig.

Hmm, erg moeilijke situaties dit, zeker op jouw leeftijd. Een relatie met zoiemand als jouw vriendin (om haar maar even kort samen te vatten), vraagt heel erg veel van de ander. Ik heb zelf in zo'n soort situatie gezeten, op de plaats van je vriendin, zowel in liefdesrelaties als in vriendschappelijke relaties. En ik weet hoe moeilijk het voor beide partijen is.

Jij wil haar zo veel mogelijk helpen, maar weet niet goed hoe. Terwijl zij op het ene moment heel graag jouw hulp wil en het volgende moment totaal niet, puur omdat ze zelf eigenlijk helemaal niet weet waar ze behoefte aan heeft en hoe iemand haar tot hulp kan zijn. Dus voelt ze zich schuldig naar jou toe, omdat ze je geen duidelijkheid kan geven en gaat ze zich maar afsluiten van jou. Waardoor jij je weer buitengesloten en machteloos voelt en het idee hebt dat je helemaal geen grip meer op haar hebt (ik weet natuurlijk helemaal niet of je dit zo precies ervaart, maar dit is een siuatieschets van de ervaringen die ik heb). Op die manier komen jullie dus in een cirkel terecht die moeilijk te doorbreken is.

Een eenvoudige voor de handliggende oplossing is er idd niet. Het meeste werk ligt bij haar, zij moet immers met haar problemen aan de slag. En daar is ze al goed mee bezig door met een psychiater te praten, maar dat betekend nog niet dat ze er is natuurlijk. Daar gaat nog heel veel tijd in zitten. Het belangrijkste is denk ik dat jullie vooral heel eerlijk tegen elkaar zijn en je eigen grenzen goed aangeeft. Zeg ook tegen haar dat je haar graag wil helpen, maar niet weet hoe. Respecteer dan ook dat zij niet aan kan geven op welke manier zij geholpen wil worden, maar leer dan ook geen verwachtigingen op dat vlak van elkaar te hebben. En tuurlijk kan ze bij je terecht als ze het moeilijk heeft, maar dat betekent niet dat jij steeds recht hebt op haar woede-uitbarstingen. Ze mag ze deels op jou richten, maar binnen bepaalde normen die jij voor jezelf vaststelt. Geef haar vantevoren jouw grenzen aan en gaat zij daar overheen, wijs haar daar dan op. Ze mag zich best uiten naar jou en je zal ook altijd voor haar openstaan en haar niet zomaar veroordelen, maar ga niet zomaar alles van haar pikken. Misschien vindt ze het wel fijn om grenzen van jou te krijgen omdat ze die zelf niet kan stellen. Op dat moment kan ze zich misschien even heel gekwetst en boos voelen, maar ik hoop dat ze na verloop van tijd ook kan zien waar ze op dat moment mee bezig is en even een stap terug kan doen.

Hoe oud is ze trouwens?

Ik zou je hier nog heel veel meer over kunnen vertellen, maar ik weet natuurlijk niet of je jezelf herkent in de dingen die ik nu vertel. Als ik je kan helpen, doe ik dat echter graag :)

dumpen die hap, hier word je zelf natuurlijk ook niet vrolijker van en je bent te jong om te verbitteren.

Kan jij niet lezen ofzo?

Ja ik ben het met 56k eens. Maak het uit. Je motieven zijn erg nobel maar je zit op een dood spoor. Je moet jezelf niet toeleggen op iemand die een complete wacko is, en dat is dit meisje wel. Momenteel heb je hier meer ellende dan plezier aan maar deze onaangename realiteit rationaliseer je weg omdat je haar zo leuk vind.

Heel goed van je man. Jij hebt het hart op de juiste plaats. Het is alleen jammer dat je pogingen vruchteloos zijn, zoals je zelf ook schrijft. Op den duur moet je je afvragen of dit wel de juiste weg is. Je kan jezelf heel erg veel gedoe met grenzen, afspraken, ruzies en andere onzin besparen, als je hier nu uit stapt. Welnu, dat kan je niet want je wil haar niet kwijt. That means you're in for one hell of a ride.

(y) ben ik het mee eens

oeh chimpansee that you
MONKEY NEWS!!

maar even ontopic. ik heb zoiets ook wel meegemaakt en je denkt dat je haar kan redden ofzo, maar uiteindelijk kom je erachter dat je dat niet kan.

Je kunt haar idd niet 'redden', dat moet ze zelf doen en dat weet ze ook.
Uitmaken kan voor haar trouwens wel een enorme klap zijn, gezien haar 'diagnose'. Misschien heeft ze dan het gevoel dat iedereen haar in de steek laat.
Wacht even af tot ze een 'goede bui' heeft en probeer dan met haar te praten over wat je dwars zit.

Ten eerste; beetje min om d'r een wacko te noemen; dat is ze niet. Als je wacko's zoekt moet je is op 't onzin forum kijken. :o Beetje respect ajb; een depressieveling is geen wacko.

Ten tweede ben ik het er ook niet mee eens dat de topicstarter op een dood spoor zit. De trein rijd; ze is bezig met een psycholoog en met haarzelf. Uiteindelijk zal dat toch moeten lijden naar dat ze beter overweg kan met haar depressie, beter overweg kan met haarzelf en haar gevoelens en dan uiteindelijk ook met haar relatie.

De topicstarter heeft zelf al aangegeven dat hij het momenteel ervaart als twee extremen; een enorm goede kant en een enorm slechte kant.

Ik vind dat hij zelf moet beslissen of het de moeite waard is om door te vechten en de slechte kant voor lief te nemen en geduldig toe te kijken hoe het meisje er bovenop komt.

Liefde overwint geen depressies, daar moet hij ook zeker niet vanuit gaan. Maar liefde kan je wel uithoudingsvermogen geven totdat het zware weer voorbij is getrokken. Tenminste; bij veel koppels zie ik dat niet gebeuren omdat de liefde toch te zwak is of het egoisme toch te groot, maar bij sommige koppels is het wel degelijk gebeurd en goedgekomen.

Waarzom zou dat zo moeten zijn? Volgens mij staat het niet bepaald in de sterren geschreven dat hulp van een psycholoog mensen op het juiste spoor zet. Sterker, soms kan de 'hulp' van een psycholoog de zaak enkel in een neerwaardse spiraal brengen. Ik zeg niet dat dat hier ook zo is, maar wat ik wel zeg is dat TS voor zichzelf moet kiezen omdat hij zich op zijn 17e niet in zon lijdensweg hoeft te storten.

Jij noemt dat dan weer egoïsme, een woord met een nogal negatieve ondertoon. Feit is dat mensen in relaties voortdurend voor zichzelf kiezen, en daar is niks mee. De normaalste zaak van de wereld is dat zelfs. Dit word niet ineens fout als de persoon in kwestie bloedarmoede, pfeiffer en een sociale fobie heeft. TS moet kiezen voor zijn eigen geluk, en niet hopen dat alles na een lang traject met instanties, hulpverlening en heel veel praten allemaal beter word. Dat is zonde van zijn tijd, want hij is een jonge knul die een optimistische omgeving moet opzoeken, niet dit depressieve negatieve gedoe.

En ja ze is een wacko. Kijk hoe ze hem behandelt. Dat hoeft hij niet te pikken enkel omdat ze bepaalde aandoeningen heeft. Dat jij dat niet van respect vind getuigen neem ik ter kennisgeving aan.

Ik ga alsnog graag van de best-case scenario's uit, zeker in geval van relaties en liefde. Zou iemand dat niet doen, zal 't *heel* lang duren voordat diegene een relatie krijgt. :o

Jij noemt het een lijdensweg; dat is overdreven. De topicstarter beleeft ook goede dingen in z'n relatie.

In een relatie kies je over het algemeen voor 'ons', niet voor 'jezelf'. Dat is een basis principe in een relatie.

De jongen moet een overweging maken. Als je telkens op korte termijn kiest voor je eigen geluk en lange termijn negeert, kom je nergens in 't leven. Je kan niet er vanuit gaan dat alles in 't leven smooth loopt. Het is altijd een kwestie van wikken en wegen.

Over het algemeen zie ik jongeren die alleen maar optimische omgevingen opzoeken als oppervlakkige jongeren die niet vooruit denken.

Hij hoeft het niet te pikken nee .. maar hij kan ook besluiten het wel te pikken ter behoeve van liefde en omdat die weet dat het ligt aan haar sociale fobie en depressie, waar ze momenteel aan werkt en waar een kans is dat dat over gaat.

In mijn mening staat liefde en verliefdheid vrij hoog in het lijst van belangrijke dingen .. en moet je daarom eventueel alles uit de kast halen om een relatie, liefde, het vuur .. te behouden, eventueel zelfs jezelf ervoor op de achtergrond te schuiven .. totdat je het echt niet meer aan kan of dat je echt zeker weet dat 't nooit meer goed komt.

Doe je dat niet; hield je blijkbaar toch niet zoveel van d'r als je dacht.

En leeftijd, jong of oud, heeft hier niks mee te maken. Liefde behandel je, in mijn ogen, niet als een product dat je weg kan gooien en ergens anders wel weer kan kopen.

@ TS, wat wil je vriendin op dit moment? Staat ze open voor een relatie, in haar situatie? Misschien is het voor haar op dit moment beter even geen relatie te hebben en puur voor zichzelf te kiezen. In de zin van een 'break' totdat het wat beter gaat.
Dan kan zij zich helemaal op zichzelf richten, zonder ook nog een relatie te moeten onderhouden. Ondertussen kun je er nog wel steeds voor haar zijn, dat lijkt me ook wel belangrijk, maar dan sta je er nét iets verder van af.

Ik denk dat het voor jou het moeilijkst is, maar voor haar is het waarschijnlijk beter. Zodra ze zichzelf weer een beetje is, kunnen jullie het misschien weer proberen. Want zo is er voor jou ook niet veel aan en het kost je gigantisch veel energie. Er komt een moment (of dat is er al) dat je het echt niet meer trekt.

Heel veel sterkte :)

Ik vind het allemaal heel lief en aardig wat je voor haar doet, maar ze moet het zelf doen, ze moet hier zelf uitkomen, je kan der allen maar blijven steunen en dat ze op jou afreageerd is omdat ze ook superveel van jou houd blijkbaar... ik heb ook superveel meegemaakt en ik had ook k*tperiodes en het is juist fijn dat er iemand is die dag en nacht voor je klaarstaat ... iemand die alles voor je over heeft... uiteindelijk word de relatie er alleen maar beter van... (probeer haar wel te steunen en niet te zeuren........)
(y) succes (y)
Kus

mee eens. mijn beste vriend had een depressieve vriendin en je kan zulke mensen niet helpen, alleen professionals.
het is sowieso beter om zo iemand met rust te laten, want je word er zelf echt niet beter van en je word alleen zelf maar in die ellende meegesleurd.

Droppen idd. Met zo'n zielepiet wil je niet de rest van je leven opgescheept zitten en ze geeft je nu ook geen plezier dus gewoon oprotten met haar.

Dat hij haar niet kon helpen betekent niet dat je per se gestudeerd moet hebben om een depressief iemand te helpen.

het meest aangewezen persoon ben je niet. plus als je zoveel ben je vaak niet in staat op bepaalde beslissingen te maken.

De persoon
in staat zijn om
beslissingen te nemen

Nee, dan snap ik je zin nog steeds niet.

Maar ik denk dat ik wel snap wat je bedoelt... En je hebt inderdaad niet als taak om de hulpverlener uit te hangen... Maar dat betekent niet dat je per definitie niks voor degene die ziek is kunt beteken.

Ik ben zelf de depressieve vriendin in een soortgelijk verhaal. Ik vind het juist heel fijn dat mijn vriend voor me klaarstaat en dergelijke. Als je veel praat kom je er heus wel uit. Het is niet de bedoeling dat hij mijn psycholoog is of zo. Ik denk dat dat de fout is die de meeste mensen maken: jij moet haar niet helpen uit die depressie te komen omdat je daar niet de aangewezen persoon voor bent, maar je moet haar wel steunen.
En dat doet mijn vriend geweldig. We worden er alleen maar hechter door en daardoor weet ik dat hij echt van me houdt. Ik heb veel bewondering voor hem. Soms is het ook voor hem teveel en dat begrijp ik dan heus wel. Soms huilen we samen, maar er blijven de goede momenten. Het is veel moeilijker dan een gewone relatie, maar als je echt van je vriendin houdt, ga je haar toch niet dumpen... omdat ze depressief is..?!

ik heb om de 1 of andere redenen allerlei woorden weggelaten?

wat ik dus bedoel: je kunt wel iets voor iemand betekenen, maar je kunt hem alleen steunen. als je erg van iemand houdt of erg om iemand geeft zul je nooit de beslissing kunnen nemen om hem of haar misschien op te laten nemen of bij een pyschiator te plaatsen. wat hem/haar misschien alleen maar meer tegenwerkt.

Waarom niet? Als je om iemand geeft wil je diegene toch júist laten helpen? Ik heb mijn (destijds) beste vriendin zo vaak aangeraden hulp te zoeken, of wel om met iemand te gaan praten, ofwel door zich uit huis te laten plaatsen of wat dan ook. Ik heb haar er zelfs om gesméékt.

En het is trouwens psychiater.

ja weet ik.
en je hebt het over aanraden. dat kan ja, maar zelf helpen?
dacht het niet

Zelf helpen kan nooit helemaal idd. Maar jij suggereerde net dat je het als partnerzijnde niet eens aan zou kunnen om iemand aan te sporen hulp te zoeken of er achter staan dat die persoon de nodige hulp accepteert. En daar was ik het dus niet mee eens.

Ik vind het kort door de bocht dat anderen zeggen dat je haar het beste kan dumpen. Wat dat betreft ben ik het heel erg eens met Marcade aangezien ik liefde en verliefdheid ook heel erg hoog heb staan. Ik mag dan bijna 21 jaar zijn, zelf denk ik heel erg serieus over verliefdheid en liefde. Als ik in een relatie zit, ga ik daar ook voor en hoop dat het nog heel lang gaat duren. En ook al zijn er negatieve dingen in een relatie, ik zal er voor blijven gaan totdat ik er echt geen uitweg meer in zie en wij alletwee ongelukkig worden.

In het geval van de topicstarter zijn er nog steeds momenten waarin er hevige verliefdheid is. Ook geeft de topicstarter aan dat hij haar niet kwijt wil en haar wil helpen. Persoonlijk zou ik dan zeggen: blijf haar steunen, maar zorg daarbij ook goed voor jezelf. Geef je grenzen aan en bezwijk vooral niet in haar problemen. Pas als je het zelf totaal niet meer ziet zitten, probeer er afstand van te houden en anders kan je nog altijd kiezen om het uit te maken.

jij blij :) .

Jup, seconded.

Vind het wel flauw dat iedereen maar zegt dat je hard weg moet rennen omdat je haar tóch niet kan helpen. Nee, je kan haar niet genezen, wel helpen.

Ben ik het helemaal mee eens maar TS schrijft dat zijn vriendin hem kwetst en pijn doet. Dat zouden voor mij wel redenen zijn te stoppen met een relatie.

Een depressie is niet normaal, zijn vriendin reageert ook niet normaal. Het een hangt samen met het ander.

Ja, maar je reageert veel sneller bot als je depressief bent e.d. Dat bedoelt ze echt niet zo. Je moet heus niet eindeloos geduld hebben, maar als je echt van haar houdt, dan neem je dat "even" voor lief (dat "even" is mijn geval twee jaar tot nu toe). Ik wil niet alles op de depressie afschuiven, maar daardoor reageer je wel anders en vaak heb je het zelfs niet door. Ik heb zelfs gehad dat ik mensen, als ze me niet begrepen, expres ging kwetsen en expres gemene dingen ging zeggen om ze maar eens een béétje te laten voelen wat ik voelde.
Als je dit allemaal niet aankunt, moet je het niet doen. Maar als zij het waard is en je houdt van haar, dan kun je het altijd proberen. Het wordt verschrikkelijk zwaar en ze zal je nog honderd keer kwetsen, maar ooit komt ze uit dit dal en wordt het weer beter (neem ik aan, want ze is in therapie toch?).

Wel moet je dingen tegen elkaar afwegen. Ik denk dat veel mensen een relatie iets té serieus nemen. Die hebben dan allerlei problemen met elkaar, hebben duidelijk meer last dan plezier ervan en gaan er toch meer door. En een paar maanden later is het alsnog uit. Dan heb je dus maandenlang heel veel dingen opgegeven en veel moeite gedaan met weinig resultaat.

Ik zou daarom ook kijken naar het toekomstperspectief van de relatie. Want stel, je bent al jaren samen, en je partner krijgt psychische problemen. Natuurlijk steun je dan diegene, je gaat niet meteen die hele relatie daarvoor 'weggooien'. Maar als je nou pas een paar weken verkering hebt, en je partner blijkt vele problemen te hebben, dan kun je er wel heel veel moeite in gaan stoppen maar is de kans groot dat de relatie alsnog misloopt. En dan heb je spijt dat je je op jonge leeftijd in zo'n drama hebt gestort.

Verder zou ik inderdaad willen zeggen: geef je grenzen aan. Zij is dan wel depressief, dat betekent niet dat zij jou kan kwetsen, hoe begrijpelijk dat ook is. Zorg goed voor je zelf, maak lol met vrienden, maak tijd voor je eigen hobby's etc.